Η
διαπάλη αμερικανικού και ευρωπαϊκού
ιμπεριαλισμού, όπως και μεταξύ
νεοφιλελευθερισμού και προστατευτισμού,
εντείνεται
 |
Μακρόν-Τραμπ-Μέρκελ.
Η πίεση της Αμερικής στην Ευρώπη
θα
είναι ο καταλύτης διεθνών ανακατατάξεων,
όπως και της
όξυνσης της ταξικής πάλης
μέσα στη γηραιά ήπειρο.
|
Οι
ελπίδες των νεοφιλελεύθερων πως τα
αποτελέσματα των φετινών εκλογών σε
πολλές ευρωπαϊκές χώρες θα έφερναν την
εξομάλυνση των ενδο-καπιταλιστικών
αντιθέσεων και την αποδυνάμωση του
στρατοπέδου του προστατευτισμού
διαψεύσθηκαν πλήρως.
Στην
Γαλλία,
η εκλογή του Μακρόν συγκρατεί μεν τη
χώρα στο γερμανικό άρμα, από την άλλη
όμως το τίμημα είναι περισσότερη
λιτότητα, απολύσεις και μέτρα ενάντια
στην εργατική τάξη, για την όλο και
μεγαλύτερη εκμετάλλευσή της. Μέτρα
στα οποία είναι βέβαιο πως η εργατική
τάξη θα απαντήσει,
αφού η πίεση των εργατών προς τις ηγεσίες
των συνδικάτων δεν αφήνει περιθώρια σ’
αυτές για άλλες δικαιολογίες από τη
μεριά τους. Ήδη αμέσως μετά τον πρώτο
γύρο των εκλογών, οι κινητοποιήσεις με
σύνθημα «ούτε Μακρόν ούτε Λεπέν» ήταν
μαζικότατες.
Στην
Γερμανία
η Μέρκελ έχει το προβάδισμα ενόψει των
εκλογών, αλλά μια τέταρτη πρωθυπουργία
της θα φθείρει ακόμα περισσότερο το
γερμανικό πολιτικό σύστημα, δεδομένων
και των συνεπειών στη γερμανική οικονομία
από το Brexit
και την άνοδο της πολιτικής του
προστατευτισμού παγκοσμίως.
Στην
Αγγλία
είναι δεδομένο ότι επικρατούν, με τον
ένα ή τον άλλο τρόπο, οι τάσεις εθνικού
προστατευτισμού, επιταχύνοντας τις
διαδικασίες αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή
Ένωση. Ενώ
το Brexit
έχει ήδη δημιουργήσει συνθήκες για
άνοδο του εργατικού κινήματος.
Ο
Τραμπ
από την άλλη μεριά του ωκεανού έδωσε
καθαρά το στίγμα της ανταγωνιστικής
προς την Ευρώπη πολιτικής που θα
ακολουθήσουν οι ΗΠΑ. Σε δηλώσεις του
είπε ότι αντιμετωπίζει τη Γερμανία ως
πολιτικό αντίπαλο, ενώ απαίτησε από
αυτή να πληρώσει περισσότερα σε αμυντικές
δαπάνες για το ΝΑΤΟ. Σε πρακτικό επίπεδο,
έβαλε
φόρο 35% σε όλα τα γερμανικά προϊόντα
για
την ενδυνάμωση της αμερικανικής
βιομηχανίας και την αύξηση της απασχόλησης.
Παράλληλα, αποχώρησε
από τη συμφωνία του Παρισιού για την
κλιματική αλλαγή,
που περιόριζε και επιβάρυνε τη βιομηχανική
παραγωγή και την ανάπτυξη του κλασικού
ενεργειακού τομέα. Στην τελευταία σύνοδο
των υπουργών Οικονομικών των G20,
οι ΗΠΑ τάχθηκαν ξεκάθαρα ενάντια στο
«ελεύθερο εμπόριο» και τον περιορισμό
της παραγωγής. Κατάφεραν να αποσυρθούν
από το τελικό ανακοινωθέν της συνόδου
οι αναφορές στην καταδίκη του
προστατευτισμού και στη συμφωνία για
το κλίμα.
Από
την πλευρά της η Γερμανία
δήλωσε πως θα προσφύγει στον Παγκόσμιο
Οργανισμό Εμπορίου για την επιβολή
φόρου στα εισαγόμενα γερμανικά προϊόντα
στις ΗΠΑ, σφραγίζοντας
έτσι την όξυνση του πολέμου Αμερικής-Ευρώπης.
Ακόμα
και ο Πούτιν
δήλωσε πρόσφατα ότι ο προστατευτισμός
γίνεται κανόνας σε διεθνές επίπεδο και
ότι πλέον έχουν
εξαντληθεί τα προηγούμενα υποδείγματα
οικονομικής ανάπτυξης.
Και
η περίπτωση του Κατάρ
είναι άλλο ένα δείγμα της όξυνσης των
ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για
το μοίρασμα της παγκόσμιας πίτας, που
οδηγούν μαθηματικά στον προστατευτισμό.
Όσον
αφορά τη Λατινική
Αμερική,
οι προσπάθειες των ιμπεριαλιστών να
ρίξουν τον Μαδούρο από την εξουσία στη
Βενεζουέλα μέχρι τώρα έχουν αποβεί
άκαρπες, γιατί ακόμα έχει την υποστήριξη
της εργατικής τάξης. Και όχι μόνο αυτό,
αλλά οι υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού
στην περιοχή αποδυναμώνονται, με τον
Τεμέρ να ετοιμάζεται να πέσει στην
Βραζιλία, αφού η εργατική τάξη της χώρας
κήρυξε γενική απεργία ενάντια στη
διεφθαρμένη κυβέρνησή του. Στην Αργεντινή
επίσης η εργατική τάξη κατεβαίνει σε
γενικές απεργίες ήδη από τον Μάρτιο και
τον Απρίλιο ενάντια στα μέτρα του Μάκρι.
Η
πάλη μεταξύ «ελεύθερης αγοράς» και
εθνικού προστατευτισμού ολοένα και
περισσότερο θα οξύνεται. Η διάσπαση της
αστικής τάξης παγκόσμια οφείλεται στην
αδυναμία του καπιταλιστικού συστήματος
να οδηγήσει έστω και σε υποτυπώδη
ανάπτυξη. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία της
εργατικής τάξης να αντιδράσει, να
αναδιοργανωθεί και να αντεπιτεθεί, για
να κερδίσει όλα αυτά που της ανήκουν.
Χρήστος
Χατζής