 |
Από
την πρόσφατη δυναμική κινητοποίηση
των
ντελιβεράδων-κούριερ… που απέδειξαν
ότι
και υπό τις σημερινές δύσκολες
συνθήκες
η εργατική μας τάξη μπορεί να
οργανωθεί
και να διεκδικήσει
|
Οι
πρόσφατες κινητοποιήσεις στην αλυσίδα
καταστημάτων της Η&Μ (καταστήματα με
ρούχα), οι κινητοποιήσεις των οδηγών
μοτοσυκλετών στον κλάδο του επισιτισμού
(ντελιβεράδες) και των κούριερ και οι
εξελίξεις σε δύο αλυσίδες σούπερ μάρκετ,
τον Σκλαβενίτη και το My
Market,
αξίζουν την προσοχή μας.
Στην
αλυσίδα Η&Μ η εργοδοσία με ετσιθελικό
τρόπο άλλαξε τους όρους των συμβάσεων
εργασίας. Ακολούθησε ένας αγώνας των
εργαζομένων, αλλά και των καταναλωτών,
που έκαναν άτυπο μποϋκοτάζ. Έτσι, μετά
από δύο μήνες ενός αγώνα ηρωικού (για
την εποχή μας), η
σουηδικών συμφερόντων αλυσίδα πήρε
πίσω όλες τις αυθαίρετες μεταβολές στις
εργασιακές συνθήκες.
Στον
Σκλαβενίτη και το My
Market
η εργοδοσία
καταβάλλει πλέον τους ίδιους
μισθούς και στους χιλιάδες εργαζόμενούς
τους που προέρχονται από τις πτωχευμένες
εταιρείες που ενσωμάτωσαν, δηλαδή τον
Βερόπουλο και τον Μαρινόπουλο. Έτσι
οι αυξήσεις έφτασαν ως και τα 350 ευρώ σε
κάποιες περιπτώσεις.
Είναι ο φόβος των πιθανών καταγγελιών
ή η ενοποίηση των παλιών καταστημάτων
με τα νέα που επέβαλαν αυτές τις αυξήσεις;
Ή μήπως ο φόβος ότι αργά ή γρήγορα θα
μαθευόταν η διαφορά στους μισθούς, με
αποτέλεσμα ένα άτυπο μποϋκοτάζ από τους
καταναλωτές; Σε κάθε εκδοχή, οι εργαζόμενοι
είναι κερδισμένοι.
Τέλος,
είχαμε
μια υπέροχη κινητοποίηση των οδηγών
μοτοσυκλετών, των ντελιβεράδων-κούριερ,
οι οποίοι βγήκαν και γέμισαν την Αθήνα
με τα μηχανάκια τους, ζητώντας το
αυτονόητο: να μην αντιμετωπίζονται ως
«εργολάβοι» με τα δικά τους μηχανάκια,
αλλά η εργοδοσία να τους παρέχει τα
μηχανάκια, εξοπλισμό ασφαλείας, καθώς
και να υπαχθούν στα βαρέα-ανθυγιεινά
επαγγέλματα.
Αυτές
όλες οι εξελίξεις, εν μέσω ενός κλίματος
φόβου και καταστροφολογίας, ήλθαν
να ξυπνήσουν την κοινωνία και να θυμίσουν
ότι η εργατική τάξη ζει και υπάρχει.
Γιατί έχουν δημιουργήσει την πεποίθηση
ότι
η εργατική τάξη σχεδόν είναι ανύπαρκτη.
Ότι είμαστε ένα έθνος που όλοι είναι
μικροϊδιοκτήτες, εργολάβοι, διαμεσολαβητές
και πωλητές. Έτσι δημιουργούσαν το
ψυχικό υπόστρωμα σε κάθε εργαζόμενο
ότι πρέπει να αισθάνεται και τυχερός
αν έχει ακόμα δουλειά και έναν αξιοπρεπή
μισθό. «Κοίτα», σου λένε, «γύρω σου όλοι
ζουν με 600 ευρώ». Και τα είχαν πιστέψει
πάρα πολλοί.
Όμως,
η αλήθεια πρέπει επιτέλους να ειπωθεί.
Μεγάλοι ή μεσαίοι καπιταλιστές που τα
κατάφεραν να μην ξεπέσουν στα χρόνια
του μνημονίου, ενώ μετέβαλαν προς τα
κάτω τα εισοδήματα και τις συνθήκες
εργασίας των εργατών τους, ταυτόχρονα
κράτησαν ένα κάποιο μίνιμουμ επίπεδο.
Και αυτό το έκαναν όχι γιατί ήταν καλοί
άνθρωποι, αλλά
γιατί ήθελαν να διατηρήσουν το καλό
όνομα των επιχειρήσεών τους, την ποιότητά
τους και να είναι οι νικητές στην κούρσα
της επιβίωσης με τους άλλους εργοδότες.
Οι
μικροί ή μεγάλοι καπιταλιστές που έριξαν
στα τάρταρα την εργατική τους τάξη αργά
ή γρήγορα εξαφανίζονται. Εξάλλου, οι
ίδιοι δεν μας λεν ότι ο καπιταλισμός
αυτορρυθμίζεται, γι’ αυτό είναι και το
«δικαιότερο» σύστημα; Αυτοί που υιοθέτησαν
ακόμα χειρότερες ευέλικτες μορφές
εργασίας από τον μέσο όρο ξέπεσαν σαν
καπιταλιστές ή θα ξεπέσουν συντομότατα.
Η
στιγμή αυτή μετά από τόσα χρόνια μνημονίου
είναι σπουδαία. Φαίνεται
ότι μια συνέχιση του αλληλοσπαραγμού
μεταξύ των καπιταλιστών αρχίζει να μη
συμφέρει και τους ίδιους τους καπιταλιστές
και μικροϊδιοκτήτες.
Δηλαδή,
το να αγοράζουν εργαζόμενους όσο θέλουν
και με ό,τι συνθήκες θέλουν, ακόμα και
στα όρια της δουλείας, αρχίζει να μην
περπατά άλλο. Αυτό ενστικτωδώς η εργατική
τάξη το κατανοεί. Δεν είναι τυχαίοι οι
αγώνες της. Εμπρός
μας ανοίγεται ένας δρόμος για κάποιου
είδους συλλογικές συμβάσεις. Εξάλλου,
οι συλλογικές συμβάσεις δεν είναι μια
επανάσταση, είναι ένας θεσμός που
αναγνωρίζει το αστικό κράτος για να
καθορίζει το μίνιμουμ και το μάξιμουμ
της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης
για όλους τους εργοδότες κάθε κλάδου.
Αυτή
λοιπόν η ελπίδα, η προσμονή για εργασιακές
κατακτήσεις, που θα γιγαντώνεται ημέρα
την ημέρα, θα διαλύσει τον πεσιμισμό
που σπέρνουν αυτοί που δεν πιστεύουν
στη δύναμη της εργατικής τάξης. Στους
νέους αγώνες θα είμαστε εκεί, όχι σαν
συμπαραστάτες μόνο,… αλλά και σαν
κομμάτι αυτών των αγώνων!
Αριστείδης
Λάμπρου