 |
Οι
τεράστιες δυνατότητες της εξορυκτικής
βιομηχανίας
στην Ελλάδα παραμένουν
ουσιαστικά ανεκμετάλλευτες,
λόγω των
παρασιτικών κατευθύνσεων της μεγαλοαστικής
τάξης
|
Τα
στοιχεία που δίνει για την εγχώρια
εξορυκτική βιομηχανία ο ΙΟΒΕ (Ίδρυμα
Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών
– το ουσιαστικό όργανο του βιομηχανικού
κεφαλαίου δηλαδή, μια και ο ΣΕΒ και το
«Δελτίο» του ελέγχονται στην ουσία από
άλλου είδους κεφάλαια) δικαιώνουν το
άρθρο του προηγούμενου τεύχους της
εφημερίδας μας, για την επάρκεια του
ορυκτού πλούτου της Ελλάδας και τις
δυνατότητες που υπάρχουν για την ανάπτυξη
της εγχώριας παραγωγής.
Σύμφωνα
με αυτά τα στοιχεία, η
ελληνική εξορυκτική βιομηχανία είναι
6η σε μέγεθος στην Ευρωπαϊκή Ένωση και
4η σε απασχόληση εργατικού δυναμικού,
συμπεριλαμβανομένων των συναφών
επαγγελμάτων. Και ενώ καταλαμβάνει τις
θέσεις αυτές σε ολόκληρη Ευρώπη, είναι
ουσιαστικά εγκαταλελειμμένη από την
εγχώρια αστική τάξη. Η εξήγηση για το
οξύμωρο αυτό σχήμα είναι απλή: βρίσκεται
στη μεθοδευμένη διάλυση της παραγωγής
και στο παρασιτικό μοντέλο που έχουν
επιβάλει τα αρπακτικά και τυχοδιωκτικά
κεφάλαια τα οποία κυριαρχούν σε όλο το
φάσμα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής
(τραπεζίτες, εφοπλιστές κ.λπ.).
Ένα
επιπλέον στοιχείο που αποδεικνύει αυτή
την πραγματικότητα είναι το εξής: τα
δύο ορυκτά στα οποία υπάρχει μείωση
παραγωγής την τελευταία χρονιά είναι
ο λιγνίτης, λόγω της σκόπιμης και
συστηματικής συρρίκνωσης της ΔΕΗ, και
το μοναδικό παγκοσμίως σιδηρονικέλιο,
λόγω της αθρόας εισαγωγής από την Κίνα
προϊόντων που φτιάχνονται από παρόμοια
υλικά (πάλι στοιχεία ΙΟΒΕ).
Βλέπουμε
λοιπόν ότι ένας σημαντικός παραγωγικός
τομέας που μπορεί να αποτελέσει γενικότερη
βάση για τη βιομηχανία καθηλώνεται,
εξαιτίας των λόγων που αναφέραμε. Κάθε
χρόνο δίνονται 5 εκατομμύρια ευρώ για
την έρευνα και αξιοποίηση κοιτασμάτων,
τα οποία όμως θα έπρεπε να είναι
περισσότερα και κυρίως να απορροφώνται
από οργανωμένες σχετικές υπηρεσίες,
που τώρα βρίσκονται υπό μαρασμό και
συρρίκνωση (όπως το Ινστιτούτο Γεωλογικών
Μελετών – ΙΓΜΕ).
Η
εξορυκτική βιομηχανία, όπως και όλη η
υπόθεση της παραγωγικής ανασυγκρότησης,
χρειάζονται κρατικό σχέδιο και δημόσιες
επενδύσεις. Η τροπή σε μια τέτοια
κατεύθυνση είναι πολιτική υπόθεση. Η
ελληνική εργατική τάξη με την οργανωμένη
πάλη της θα πρέπει να ανατρέψει την
κυριαρχία των αρπακτικών κεφαλαίων και
να ανοίξει έτσι τον δρόμο σε μια
ευνοϊκότερη προοπτική για όλη την
κοινωνία.
Σ.
Κρόκος