 |
Η σύγκρουση ΗΠΑ-Ευρώπης…
δεν έχει σχέση με το κλίμα
αλλά με τα κέρδη από τον ενεργειακό τομέα και γενικά
με τους βιομηχανικούς ανταγωνισμούς
|
Ο Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωσε πρόσφατα την
αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία των Παρισίων, που συνήφθη το 2015 μεταξύ 194
χωρών και θέτει ως στόχο να μην αυξηθεί η θερμοκρασία του πλανήτη πλέον των 2 °C
για την περίοδο από το 2020 και μετά.
Σύμφωνα
με τον Τραμπ, η πλήρης συμμόρφωση της χώρας του με τη συμφωνία θα μείωνε το ΑΕΠ
κατά 2,5 τρις δολάρια μέσα στην επόμενη δεκαετία. Έχει εξηγήσει ότι «θα έπρεπε
να κλείσουν εργοστάσια σε όλη τη χώρα», ενώ θα έπρεπε να σταματήσει η
δημιουργία νέων αγωγών πετρελαίου και η ανάπτυξη των σχιστολιθικών εξορύξεων
και των ορυχείων άνθρακα.
Η
αλήθεια είναι ότι η Συμφωνία των Παρισίων δεν
προβλέπει κανέναν μηχανισμό πίεσης για την υλοποίηση των στόχων της, οπότε
αναγκαστικά στηρίζεται στο Πρωτόκολλο του Κιότο, δημιούργημα του οποίου είναι
το «χρηματιστήριο ρύπων» (στο οποίο αυτοί
που ρυπαίνουν λιγότερο πουλάνε «δικαιώματα ρύπων» σε αυτούς που ρυπαίνουν
περισσότερο!). Ήδη όμως από το 2013 είχε φανεί ότι το ευρωπαϊκό σύστημα εμπορίας αερίων ρύπων είναι
αναποτελεσματικό εργαλείο για τη στροφή στην «καθαρή» ενέργεια, καθώς «έπιασε πάτο» χρηματιστηριακά.
Πρακτικά δεν αναγκάζει τις επιχειρήσεις
να στραφούν σε πιο «καθαρή» ενέργεια, ενώ υπάρχουν έρευνες που αποδεικνύουν ότι
τα οφέλη για το περιβάλλον είναι ασήμαντα.
Τελικά,
ο καβγάς που ξέσπασε μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε. δεν
είναι για την οικολογία αλλά για τον έλεγχο του ενεργειακού τομέα και τα κέρδη
από αυτόν. Οι ΗΠΑ θέλουν να χρησιμοποιούν αλλά και να εξαγάγουν στην Ευρώπη
περισσότερο πετρέλαιο και άνθρακα, ενώ η
Ε.Ε. θέλει να ελέγχει τα συστήματα ηλεκτρισμού όλων των κρατών-μελών της (με
εξαίρεση τη Γαλλία, που κρατά την πυρηνική ενέργεια) μέσω των επιδοτήσεων στην «πράσινη»
οικονομία, των «τελών ρύπων» και των υποχρεωτικά ιδιωτικών ΑΠΕ. Βρυξέλλες και
Βερολίνο δεν θέλουν η κάθε χώρα της Ε.Ε. να μπορεί να ακολουθήσει τη δική της,
ανεξάρτητη ενεργειακή πολιτική.
Η κόντρα αυτή είναι
χαρακτηριστική της όξυνσης του ανταγωνισμού Ευρώπης-Αμερικής. Από την άλλη, το
περιβάλλον δεν μπορεί να σωθεί με «πράσινες» μπίζνες και «χρηματιστήρια ρύπων»,
αλλά με την αντικατάσταση του σημερινού κοινωνικού συστήματος από ένα κοινωνικό
σύστημα που δεν θα καταστρέφει τη φύση για το κέρδος.
Γιάννης Τριανταφύλλου