Μαζικές διαδηλώσεις στην Κίνα

Από τα τέλη Νοεμβρίου βρίσκονται σε εξέλιξη στην Κίνα μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στη δρακόντεια πολιτική διαχείρισης της επιδημίας που ακολουθείται, αλλά και γενικά ενάντια στον

ακραίο αυταρχισμό του σταλινοκαπιταλιστικού καθεστώτος. Από το ξέσπασμα της επιδημίας, δυόμισι χρόνια πριν, το κινεζικό καθεστώς επιμένει στην πολιτική «zero-covid» (μηδενικής ανοχής στον κορωνοϊό) σύμφωνα με την οποία ολόκληρες πόλεις πολλών εκατομμυρίων κατοίκων κλείνουν τελείως ακόμα και για ελάχιστα κρούσματα.

Μιλάμε για λοκντάουν πολύ σκληρότερα από τα δικά μας (τα οποία, βέβαια, ήταν τα σκληρότερα στην Ευρώπη). Οι άνθρωποι δεν επιτρέπεται να βγουν από τα σπίτια τους καθόλου, οι εργάτες κοιμούνται μέσα στα εργοστάσια για να συνεχίζουν να δουλεύουν, η παρακολούθηση των πολιτών έχει πάρει οργουελικές διαστάσεις. Ενώ όποιος έχει τεστ θετικό στον κορωνοϊό απομακρύνεται από την οικογένειά του και μεταφέρεται σε «στρατόπεδο καραντίνας». Υποτίθεται ότι χάρη σε αυτή την πολιτική η Κίνα έχει ελάχιστους νεκρούς από την επιδημία – αν τα στοιχεία βέβαια είναι αληθινά, που πολύ αμφιβάλλουμε. Όμως, εφόσον ο πληθυσμός, λόγω των ασφυκτικών λοκντάουν, δεν ανέπτυξε καμιά ανοσία στον ιό, η επιδημία ξαναφουντώνει συνεχώς, ενώ στον υπόλοιπο πλανήτη βρίσκεται σε πλήρη ύφεση.

Στα τέλη Νοεμβρίου λοιπόν είχαμε, πρώτον, σοβαρά επεισόδια σε ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια του κόσμου, στην πόλη Τσενγκτσόου, καθώς και 10 θανάτους από πυρκαγιά στην πόλη Ουρούμτσι. Και τα δύο γεγονότα προκλήθηκαν ουσιαστικά από τις συνθήκες του λοκντάουν· το ποτήρι ξεχείλισε και ο κόσμος βγήκε στους δρόμους. Φυσικά υπάρχει απόλυτη λογοκρισία, αλλά οι κινητοποιήσεις είναι μαζικές και δεν στρέφονται πια μόνο ενάντια στη «zero-covid» πολιτική αλλά και ενάντια στο ίδιο το ανελεύθερο καθεστώς.

Η στροφή προς ένα πιο καταναλωτικό οικονομικό μοντέλο, με παράλληλη ενίσχυση (αντί για χαλάρωση) του ασφυκτικού ελέγχου της πολιτικής και κοινωνικής ζωής από τη γραφειοκρατία, και η οξεία κρίση του τομέα των ακινήτων έχουν αυξήσει επίσης την κοινωνική δυσαρέσκεια. Η πρόβλεψη είναι ότι φέτος το κινεζικό ΑΕΠ θα κινηθεί με ρυθμούς κάτω του 5%, που για την Κίνα ισοδυναμεί με ύφεση.

Η κινεζική εργατική τάξη είναι μια τεράστια εργατική τάξη, που τα τελευταία χρόνια είναι όλο και πιο «ανήσυχη». Αν μπει στον δρόμο της εξέγερσης για τα δημοκρατικά και εργασιακά της δικαιώματα, θα είναι μια μεγάλη ενθάρρυνση για την παγκόσμια ταξική πάλη· αλλά και για την πάλη ενάντια στον διεθνώς ανερχόμενο ολοκληρωτισμό, στον οποίο τα δυτικά καθεστώτα θέλουν όλο και περισσότερο να μιμηθούν την Κίνα.

 

Πάρις Δάγλας