Ένα ισχυρό διεθνές
αντιπολεμικό κίνημα μπορεί να συμβάλει στο να σταματήσει η σφαγή στην Ουκρανία
Η διάθεση για κινητοποίηση κατά του πολέμου ενισχύεται μέσα στους
ευρωπαϊκούς λαούς, που υφίστανται ήδη τις συνέπειές του. Η
φωτογραφία είναι από τη μεγάλη συγκέντρωση στο Βερολίνο στις
25 Φεβρουαρίου
Ένας
χρόνος συμπληρώθηκε από την επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία, με εκατοντάδες
χιλιάδες νεκρούς και από τις δύο πλευρές και πολλά δισεκατομμύρια δολάρια σε
οπλικά συστήματα κατεστραμμένα, πληρωμένα από την υπερφορολόγηση και
καταλήστευση των εργαζομένων. Η σήψη του
καπιταλιστικού συστήματος και οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί του φέρνουν μόνο
πολέμους, φτώχεια και δυστυχία. Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ένας από
αυτούς, προϊόν των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Όσες προσπάθει
ες, έστω και άτονες, έγιναν από αστικές τάξεις κρατών που θίγονται από αυτόν τον πόλεμο (Γερμανία, Ιταλία) να βρεθεί λύση μέσω διαπραγματεύσεων απέβησαν άκαρπες. Κι αυτό γιατί από την πλευρά του ΝΑΤΟ (κυρίως ΗΠΑ) θεωρούν πως είναι πολύ βασικό η Ρωσία να υποστεί μια στρατηγική ήττα, ώστε να μην μπει εμπόδιο στον επόμενο ιμπεριαλιστικό, οικονομικό ή με όπλα, πόλεμο με την Κίνα.Από
την άλλη, για τη Ρωσία είναι υπαρξιακό
ζήτημα η έκβαση αυτού του πολέμου. Μια ήττα θα σήμαινε όχι μόνο την πτώση
του Πούτιν, μεγάλη πολιτική αστάθεια και εξεγέρσεις των εργαζομένων, αλλά και την
απόσχιση περιοχών από τη χώρα. Μια πυρηνική δύναμη σαν τη Ρωσία, δεύτερη στον
κόσμο, δεν μπορεί να εγγυηθεί κανείς ως πού μπορεί να φθάσει προκειμένου να μην
είναι ο ηττημένος αυτού του πολέμου, έστω και με τεράστιες απώλειες σε έμψυχο
και άψυχο υλικό.
Φυσικά
μια συνέπεια του συνεχιζόμενου πολέμου είναι και η οικονομική αφαίμαξη των εργαζομένων των χωρών που, υποταγμένες
στα αμερικανικά συμφέροντα, συμμετέχουν
στον πόλεμο ενισχύοντας τις ουκρανικές δυνάμεις με χρήμα, εθελοντές-
μισθοφόρους και πολεμικό υλικό.
Οι ειδήσεις για τους εκατοντάδες χιλιάδες
νεκρούς, οι φόβοι για κάποιο πυρηνικό πλήγμα, καθώς και η κατασπατάληση των
φόρων των εργαζομένων για παραγωγή νέου πολεμικού υλικού για την Ουκρανία, αντί
για κοινωνικές παροχές, δυνάμωσαν το αντιπολεμικά συναισθήματα, βάζοντας τις
βάσεις για τη δημιουργία αντιπολεμικών κινημάτων σε όλο τον κόσμο.
Στη Δανία, η κυβέρνηση προωθεί ένα
νομοσχέδιο που καταργεί μια δημόσια αργία, με σκοπό την αύξηση των δημόσιων
εσόδων για τη χρηματοδότηση του αμυντικού τομέα με φόντο τον πόλεμο της
Ουκρανίας. Τα συνδικάτα στην Κοπεγχάγη κάλεσαν σε κινητοποιήσεις,
συγκεντρώνοντας πάνω από 50.000 ανθρώπους, για να μην καταργηθεί η αργία και με
σύνθημα «Όχι στον πόλεμο». Επρόκειτο για τη μεγαλύτερη διαδήλωση της τελευταίας
δεκαετίας στη χώρα.
Στην
Ιταλία, το συνδικάτο των
λιμενεργατών κάλεσε σε πανεθνική αντιπολεμική διαδήλωση, κλείνοντας όλα τα
λιμάνια της χώρας. Στη Γένοβα διαδήλωσαν πάνω από 10.000 λιμενεργάτες, με πανό
που έγραφαν: «Σταματήστε τη διακίνηση όπλων από τα λιμάνια» και «Κατεβάστε τα
όπλα, ανεβάστε τους μισθούς». Μαζικές αντιπολεμικές διαδηλώσεις
πραγματοποιήθηκαν σε Ρώμη, Μιλάνο, Νάπολη, Τορίνο, Φλωρεντία και αλλού.
Στη Γερμανία, σχεδόν 50.000 άνθρωποι συμμετείχαν
σε διαδήλωση στο Βερολίνο ενάντια στον πόλεμο και κατά της παροχής όπλων στην
Ουκρανία, προτρέποντας τη γερμανική κυβέρνηση να αναλάβει πρωτοβουλίες για
ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις. Αντιπολεμικές διαδηλώσεις έγιναν σε πολλές
πόλεις της Γερμανίας, όπου οι διοργανωτές μίλησαν για την έναρξη πρωτοβουλιών
των πολιτών για την «ανάπτυξη ενός ισχυρού πανευρωπαϊκού κινήματος ειρήνης». Στα
πανό έγραφαν «Κράνη σήμερα, τανκς αύριο, μεθαύριο οι γιοι σας».
Στη Γαλλία, έγιναν αντιπολεμικές διαδηλώσεις
σε όλη τη χώρα με αίτημα να σταματήσει η προμήθεια όπλων στην Ουκρανία. Σε
κάποιες από τις διαδηλώσεις, ο δεξιός Φιλιπό Φλοριάν ζήτησε την αποχώρηση της
Γαλλίας από το ΝΑΤΟ και την E.E. καθώς και να σταματήσουν οι αποστολές όπλων.
Αντιπολεμικές διαδηλώσεις έγιναν επίσης σε
Σερβία, Τσεχία, Μολδαβία, Βουλγαρία, Βρυξέλλες, Ελβετία, Ισπανία, αλλά και στη
Ρωσία, όπου, παρά την κατασταλτική αυστηρότητα του κράτους, το αντιπολεμικό
κίνημα ολοένα και μεγαλώνει.
Μέσα από αυτές τις διαδηλώσεις, η ελπίδα
ξαναγεννιέται, γιατί, αν κάποιος μπορεί να σταματήσει έναν πόλεμο, αυτός είναι
οι ίδιοι οι λαοί του κόσμου. Είναι αυτοί που μπορούν να γκρεμίσουν τις πολεμοκάπηλες
κυβερνήσεις τους, καθώς και το σαπισμένο καπιταλιστικό σύστημα.
Χρήστος Χατζής