Του Γιάννη Βερούχη (1931-2010)
Η λογική μας περί ιδιοκτησίας και η λογική τους
● Με αφορμή την μεταφορά κεφαλαίων της «GOOD YEAR» και τον εκβιασμό του Κόκκαλη για την μεταφορά της «Ιντρακόμ» στη Ρουμανία, σύσσωμη η αστική τάξη ξεφωνίζει ομαδικά, περί του εθνικού κινδύνου της αποβιομηχάνισης κλπ κλπ. Και «αγανακτισμένη» ζητάει, βάσει των «ιερών αρχών του κόστους παραγωγής», φθηνότερα μεροκάματα, νέες φοροαπαλλαγές και νέα δικαιώματα λεηλασίας του δημόσιου τομέα.
Για μια ακόμα φορά, όμως, οι καπιταλιστές αποδεικνύονται και σ’ αυτό το ζήτημα κοινοί ψεύτες και υποκριτές, διότι οι αποχωρήσεις αυτών των κεφαλαίων είναι κάτι το ελάχιστο μπροστά στην αλματώδη αύξηση των επενδύσεων κεφαλαίων στην Ελλάδα, που μόνο μέσα στον τελευταίο χρόνο σχεδόν τριπλασιάστηκαν.
● Οι καπιταλιστές όμως μπορούν και μιλάνε αυτή τη γλώσσα του εκβιασμού επειδή η λογική τους περί της ιδιοκτησίας είναι και θρασύτατη αλλά και απλούστατη: «Λεφτά μας είναι και θα τα κάνουμε ό,τι θέλουμε και θα τα πάμε όπου θέλουμε και όποτε θέλουμε». Γι’ αυτό το λόγο για να συνεννοηθούμε, κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα πάνω στις υπάρχουσες αντίθετες λογικές περί της ιδιοκτησίας.
Η δική μας λογική, η λογική των επαναστατών Μαρξιστών, η λογική της συνείδησης της εργατικής τάξης μας είναι ολοκάθαρη: Όλα τα κεφάλαια που υπάρχουν γύρω μας σε κάθε μορφή τους, εργοστάσια-καράβια-εμπορεύματα-ξενοδοχεία-συγκοινωνίες-επικοινωνίες, κλπ κλπ, είναι αποκλειστικά και μόνο η συσσωρευμένη απλήρωτη εργασία των εργατών, γι’ αυτό και ανήκουν δικαιωματικά στην κοινωνική τάξη μας. Δηλαδή είναι η συσσωρευμένη υπεραξία όπως λέμε στη γλώσσα μας. Γι’ αυτό και στο δικό μας κοινωνικό καθεστώς, που θα εγκαθιδρύσουμε, το σοσιαλιστικό καθεστώς, δεν πρόκειται να τους πάρουμε –από τους αστούς– τίποτα, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν τους ανήκει τίποτα, διότι όλα είναι δικά μας δικαιωματικά.
Όλα είναι δικαιωματικά ιδιοκτησία της τάξης μας, και επειδή στο κοινωνικό καθεστώς μας εκλείπει ο λόγος της ύπαρξης των κοινωνικών τάξεων, τα πάντα θα μεταβληθούν αυτομάτως σε ιδιοκτησία της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Η λειτουργία όμως αυτού του παράλογου αστικού κοινωνικού συστήματος –γι’ αυτό και οπωσδήποτε θνησιγενούς– είναι ότι για να μπορέσουν οι καπιταλιστές να γλιτώσουν την τάξη τους, δηλαδή για να μπορέσουν να μας κατακρατούν αυθαίρετα την απλήρωτη δουλειά μας, αυτή την κλεψιά τους την περιβάλλουν και την ανυψώνουν στο θεμελιακό νόμο περί ιδιοκτησίας του κοινωνικού τους συστήματος. Και επιβάλλουν την εξουσία τους με τη βία του κράτους τους, και ειδικότερα με τον στρατό τους, την αστυνομία τους, την δικαιοσύνη τους και τις φυλακές του.
Και έτσι οι καπιταλιστές κρατάνε για τον εαυτό τους το δικαίωμα της διάθεσης και της σπατάλης του απόλυτου κοινωνικού πλούτου, και καταδικάζουν την τάξη μας στις στερήσεις και στην ανεργία και δυστυχία, εντελώς αυθαίρετα και διά της βίας.
Δηλαδή για να πούμε απλά: Για το συμφέρον τους, μας κάνουν κουμάντο με το ζόρι με τα δικά μας λεφτά. Ενώ αυτοί δεν έχουν κανένα πραγματικό δικαίωμα πάνω σε απολύτως τίποτα, γιατί η τάξη τους είναι ένα παράσιτο πάνω στο σώμα της ανθρώπινης κοινωνίας.
● Μετά από αυτήν την –έστω τηλεγραφική– εξήγηση για τη δική μας λογική περί ιδιοκτησίας, ας δούμε το ζήτημα των εκβιασμών του Κόκκαλη και γενικά αυτό το «παίρνω τα λεφτά μου και φεύγω», όχι πια από τη δική μας λογική, αλλά από την πλευρά της δικής τους της αστική λογικής περί ιδιοκτησίας. Δηλαδή της λογικής του Κόκκαλη, του κάθε καπιταλιστή, του κυβερνώντος κόμματος του ΠΑΣΟΚ, της κυβέρνησής του, των υποτιθέμενων εργατικών εκπροσώπων της ΓΣΕΕ, και στην πράξη –και όχι στα λόγια– όλης της ποικιλόμορφης σταλινογενούς κυβερνητικής «αντιπολίτευσης».
Λοιπόν, τα πρώτα μεγάλα βήματα του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία ήταν, πρώτον η απαλλαγή όλων των καπιταλιστών από τα τεράστια τεχνητά χρέη τους και τις δόλιες χρεοκοπίες των επιχειρήσεών τους σε βάρος του δημόσιου ταμείου, διαμέσου της πρωτοφανούς πολιτικής απάτης περί των «σοσιαλιστικών κοινωνικοποιήσεων». Και δεύτερον ήταν η χαριστική συμμετοχή του κράτους στις ιδιωτικές καπιταλιστικές επενδύσεις, σε ποσοστό κατά μέσον όρο γενικά από 40 έως και 60 τοις εκατό. Αυτό έγινε με τον «αναπτυξιακό» νόμο του ’82, και με το πρόσχημα της καταπολέμησης της ανεργίας…! της αποκέντρωσης…! της εθνικής άμυνας και του γενικού λαϊκού συμφέροντος…!
Και τα κεφάλαια αυτά εξασφαλίστηκαν –και συνεχίζονται να εξασφαλίζονται– από τεράστια κρατικά δάνεια κυρίως από ξένες τράπεζες, με τα οποία το ΠΑΣΟΚ υποθήκευσε και υποθηκεύει το μέλλον και των επερχόμενων γενεών του ελληνικού λαού.
Και τώρα ρωτάμε τους εργάτες, γενικά τον εργαζόμενο λαό, τους λίγους πραγματικούς εργατικούς εκπροσώπους στην ΓΣΕΕ και κάθε άλλον που τον αφορά. Και τους ρωτάμε όχι με τη δική μας Μαρξιστική σοσιαλιστική λογική για την ιδιοκτησία, αλλά με τη λογική περί ιδιοκτησίας αυτής της αστικής κοινωνίας, δηλαδή την αστική λογική περί ατομικής ιδιοκτησίας.
Και τους λέμε, οι ιδιωτικές επενδύσεις που έγιναν με κρατικές επιδοτήσεις –για την αντιμετώπιση της ανεργίας…!– δηλαδή που έγιναν με τα λεφτά του ελληνικού λαού, ουσιαστικά ανήκουν καθ’ ολοκληρία σε αυτούς τους επενδυτές; Ασφαλώς όχι. Μα τότε πώς έχουν το δικαίωμα να μετακομίζουν τις επενδύσεις τους –τα εργοστάσιά τους– σε άλλες χώρες; Τις κρατικές επιδοτήσεις που πήραν οι Κοκκαλαίοι και όλοι οι κεφαλαιοκράτες, ο ελληνικός λαός τις χρωστάει στις ξένες τράπεζες και είναι τόσο τεράστια τα κεφάλαια αυτά, που αγκομαχάει όχι για να τα εξοφλήσει αλλά για να πληρώσει μόνο τους τόκους. Αυτό φαίνεται στον κρατικό προϋπολογισμό.
Οπότε αφού ένα μεγάλο μέρος αυτών των επενδύσεων δεν είναι δικό τους αλλά του ελληνικού λαού, πώς έχουν το δικαίωμα να παίρνουν «τα λεφτά τους» και να φεύγουν όταν δεν είναι δικά τους;;;
Ακόμα λοιπόν, και με την αστική λογική περί ιδιοκτησίας, οφείλουν να επιστρέψουν αμέσως τις κρατικές επιδοτήσεις μαζί με τους τόκους αυτών των ετών, γιατί αυτούς τους τόκους ήδη τους πληρώνει ο εργαζόμενος ελληνικός λαός στους ξένους τραπεζίτες, και ό, τι τους μένουν δικά τους ας τα πάρουν να φύγουνε.
Αν δεν εξελιχθούν έτσι τα πράγματα, θα πρόκειται για μια νέα θρασύτατη απάτη και ληστεία του εργαζόμενου ελληνικού λαού, ακόμα και με την αστική λογική της ατομικής ιδιοκτησίας.
● Μα εδώ όμως μπαίνει ένα νέο ερώτημα. Γιατί αυτά τα τόσο απλά και καθαρά δεν τα «σκέφτηκε» το κυβερνών «Σοσιαλιστικό» κόμμα του ΠΑΣΟΚ ή η ΓΣΕΕ του, ή ακόμα και το ΚΚΕ και ο «Συνασπισμός»;
Το να μην «σκεφθεί» το ΠΑΣΟΚ είναι κάτι το φυσικότατο, γιατί αυτό είναι ένα αστικό κόμμα, με αστική ιδεολογία, με αστικό πρόγραμμα, με αστική πολιτική, με αστική ιστορία, με αστικά ηγεσία, και με μικροαστική εκλογική βάση, όπως όλα τα αστικά κόμματα, διότι ως γνωστόν η αστική τάξη είναι εξαιρετικά ολιγάριθμη.
Η μετονομασία και ποικιλόμορφη αναδιάταξη της «Ένωσης Κέντρου» σε «Σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ» δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός, αλλά ήταν αναγκαία και για την πολιτική παραπλάνηση και εξαπάτηση του ελληνικού λαού, αλλά και για την αντιμετώπιση των τότε νέων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων της αστικής τάξης και γενικότερα της αστικής κοινωνίας.
Δηλαδή η μετονομασία σε «Σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ έγινε εντελώς προγραμματισμένα, για την καταστροφή των ιδεολογικών όπλων της εργατικής τάξης, με τη γελοιοποίηση και καταρράκωση των συνθημάτων της για την «σοσιαλιστική κοινωνική αλλαγή» και την «κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής». Αλλά συγχρόνως όμως και για τον πρόσθετο πλουτισμό της αστικής τάξης –εκτός της άμεσης εκμετάλλευσης των εργατών– και διαμέσου της παραχώρησης προς αυτούς, των τεραστίων κρατικών δανείων, που υποχρεώνεται να εξοφλήσει ο εργαζόμενος ελληνικός λαός.
Και αυτό έγινε και με το φόρτωμα στο δημόσιο ταμείο των τεχνητά χρεοκοπημένων «προβληματικών επιχειρήσεων» με την περίφημη «σοσιαλιστική κοινωνικοποίηση», και με τη χαριστική επιδότηση από το κρατικό ταμείο όλων των ιδιωτικών καπιταλιστικών επενδύσεων, διαμέσου τεραστίων κρατικών δανειοδοτήσεων με αποκλειστικό χρεώστη τον ελληνικό λαό.
Οπότε δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνησή του και οι παραφυάδες του της ΓΣΕΕ, ούτε να «σκεφθούν» ούτε να διεκδικήσουν το αστικό δικαίωμα της επιστροφής των κρατικών επιδοτήσεων, πριν από τη μετακόμιση του Κόκκαλη και του κάθε καπιταλιστή στο εξωτερικό.
Διότι είναι ένα κόμμα της αστική τάξης, που αυτή το ανέβασε στην εξουσία, για να της φτιάξει όλους αυτούς τους ληστρικούς νόμους σε βάρος του εργαζόμενου λαού, που είναι πράξεις απάτης, καθαρής απάτης ακόμα και με τη λογική της αστικής ατομικής ιδιοκτησίας.
Όσο για το ΚΚΕ και τον «Συνασπισμό» και όλους τους δουλικούς πολιτικούς υπηρέτες της αστικής τάξης, η αντιπολίτευσή τους δεν είναι τίποτα άλλο από μια βαλβίδα ασφαλείας στη λειτουργία του αστικού κοινωνικού συστήματος. Και όσο για τη λογική τους περί ιδιοκτησίας, στην πράξη –και πέρα από τα λόγια– αυτή είναι εντελώς αστική.
● Γι’ αυτό και κανένα από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα δεν πρόκειται να θέσει το ζήτημα της επιστροφής των κρατικών επιδοτήσεων, ώστε να παρεμποδιστεί η μεταφορά των εργοστασίων από την Ελλάδα στο εξωτερικό. Αλλά και αν ακόμα κανένα από αυτά τα κόμματα έθετε αυτό το ζήτημα, αυτό θα είχε ένα θεατρικό χαρακτήρα. Διότι και αυτοί που δεν είναι απευθείας πολιτικοί πράκτορες των καπιταλιστών, όλοι τους θα υποκύψουν στους εκβιασμούς τους, και όλοι τους αυτοί θα ανταγωνίζονται δουλικά για το ποιος θα έχει την εύνοια της αστικής τάξης για να διατηρηθεί ή να προωθηθεί στη συμμετοχή στην εξουσία.
Γιατί αυτά τα κόμματα άλλα μεν είναι εντελώς αστικά, όπως η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και το ΠΑΣΟΚ και άλλα υπηρετικά του αστικού καθεστώτος (ρεφορμιστικά), όπως το ΚΚΕ και ο «Συνασπισμός».
Το αστικό καθεστώς έχει πολλά κόμματα. Η μόνη όμως κοινωνική τάξη που δεν έχει ένα πραγματικά δικό της πολιτικό κόμμα, στη θεωρία και στην πράξη, δηλαδή ένα κόμμα με την Μαρξιστική σοσιαλιστική λογική για την ιδιοκτησία και μια ουσιαστική πρακτική αγωνιστική διάθεση, είναι η μεγάλη εργατική τάξη μας.
Και αυτό είναι το πρόβλημα των προβλημάτων.
Γράφτηκε τον Αύγουστο του 1996
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Συνεχίζουμε, με αναδημοσίευση παλιών κομματιών (που διατηρούν όλη τους την επικαιρότητα και την πολιτική σημασία), τη σπουδαία αυτή στήλη, που έγραφε ο αλησμόνητος σύντροφος, δάσκαλος και ηγέτης Γιάννης Βερούχης.