 |
| Ο Μητσοτάκης διατεινόταν ότι με τον φράκτη του Έβρου έλυσε το μεταναστευτικό, αλλά στην πραγματικότητα η εισροή έχει αυξηθεί και πάλι κατακόρυφα |
Η τωρινή πολιτική του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, και μαζί και του ελληνικού, στο μεταναστευτικό ζήτημα βρίθει αντιφάσεων και υποκρισίας, δείγμα και του γενικότερου ιστορικού αδιεξόδου στο οποίο βρίσκεται το σύστημα. Ενώ βασικός άξονας της πολιτικής του παραμένει η εισαγωγή φτηνής τριτοκοσμικής εργασίας, για να χτυπηθούν τα δικαιώματα και η ίδια η ιστορική υπόσταση της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης, μπροστά στις ανεξέλεγκτες καταστάσεις που δημιουργούνται απ’ την εισροή (γκετοποίηση, εγκληματικότητα λόγω μη αφομοίωσης, πολιτικές επιπλοκές, π.χ. άνοδος ακροδεξιάς, θρησκευτικές συγκρούσεις κ.λπ.), οι κυβερνήσεις παίρνουν μέτρα εντελώς αντιφατικά και, σε τελευταία ανάλυση, αναποτελεσματικά για την αντιμετώπιση αυτών των καταστάσεων.
Η τελευταία πρόταση που κατέθεσαν οι Ευρωπαίοι συντηρητικοί, οι θεωρητικά πιο «αυστηροί» απέναντι στη μετανάστευση, είναι μια ξαναζεσταμένη σούπα χωρίς πρακτικό αντίκρισμα. Να επιδοτούνται οι ενδιάμεσες χώρες (όπως η Τυνησία και η Τουρκία) για να κρατάνε εκεί τους μετανάστες. Στην πράξη έχει αποδειχτεί ότι μια τέτοια πρακτική δεν μειώνει τις ροές και δημιουργεί απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης για τους μετανάστες.
Στην Ελλάδα η δεύτερη κυβέρνηση Μητσοτάκη ετοίμαζε νόμο για τη νομιμοποίηση 300.000 μεταναστών και την εισαγωγή χιλιάδων εργατών για αγροτικές εργασίες από Αίγυπτο, Μπανγκλαντές κ.λπ. Πήρε όμως, προσωρινά, τον νόμο πίσω μπροστά στις αντιδράσεις που υπήρξαν.
Η υποκρισία των καπιταλιστών φαίνεται στο ότι πάντα διατηρούν τον συνδυασμό νόμιμης και παράνομης μετανάστευσης, για να κρατάνε σε ομηρία και σε καθεστώς υπερεκμετάλλευσης τους εισαγόμενους πληθυσμούς αλλά και για να εκβιάζουν τις ντόπιες εργατικές τάξεις.
Η ουσία του ζητήματος βρίσκεται στο ότι ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός στη φάση της ιστορικής παρακμής του αδυνατεί να αφομοιώσει τον ντόπιο πληθυσμό, πόσω μάλλον πληθυσμούς που έχουν τεράστια απόσταση απ’ την Ευρώπη ιστορικά, κοινωνικά και πολιτιστικά. Το δημογραφικό πρόβλημα στην Ευρώπη, η έλλειψη εργατικών χεριών σε ορισμένους κλάδους, τα ελλείμματα στην ασφάλιση είναι απόλυτη συνέπεια της άγριας αντεργατικής πολιτικής της αστικής τάξης ενάντια στους εργαζόμενους. Η εισροή αυτών των πληθυσμών στην Ευρώπη όχι απλά δεν λύνει το δημογραφικό πρόβλημα αλλά φέρνει πρόσθετα αδιέξοδα: τη δημιουργία γκέτο στις πόλεις, όπου ανθεί η εγκληματικότητα, θρησκευτικές και φυλετικές συγκρούσεις, τεχνολογική καθυστέρηση, συν φυσικά τις συνέπειες στο βιοτικό επίπεδο της ντόπιας εργατικής τάξης. Η μετανάστευση δεν μικραίνει αλλά μεγαλώνει την απόσταση ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς λαούς και τους λαούς της περιφέρειας.
Το πρόβλημα έχει ιστορική διάσταση για την ανθρωπότητα. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα της ανάπτυξης των πρώην αποικιών ούτε να φέρει σε αυτές κάποιο σχετικά δημοκρατικό καθεστώς. Κάποιες στρατιωτικές επεμβάσεις βάσιμα μπορούμε να υποθέσουμε ότι γίνονται και με στόχο τη δημιουργία μεταναστευτικού ρεύματος. Η απορρύθμιση της κοινωνίας απ’ τη νεοφιλελεύθερη επιδρομή αυξάνει τη μετανάστευση, εισερχόμενη και εξερχόμενη.
Ο φαύλος αυτός κύκλος μπορεί να σπάσει μόνο με την πάλη των ίδιων των λαών. Εδώ τον πρώτο ρόλο τον έχουν αντικειμενικά οι Ευρωπαίοι εργάτες. Αυτοί μπορούν με βάση τον ιστορικά πρωτοπόρο ρόλο τους να επιφέρουν πλήγματα στον ευρωπαϊκό καπιταλισμό και να βοηθήσουν τους λαούς της περιφέρειας να βαδίσουν στην ίδια κατεύθυνση. Αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει οι ευρωπαϊκές εργατικές τάξεις και οι ευρωπαϊκοί λαοί να διατηρήσουν τις ιστορικές κοινωνικές κατακτήσεις τους. Η «ασιατοποίηση» της Ευρώπης τις απειλεί άμεσα. Η απάντηση στο ιστορικό αδιέξοδο που δημιουργεί ο καπιταλισμός είναι οι εργατικές τάξεις και οι λαοί να παλέψουν μέσα στις δικές τους χώρες για εργασία και διαβίωση αξιοπρεπή, με πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και για ακόμα πιο ριζοσπαστικές αλλαγές. Αυτός είναι και ο μόνος δρόμος για την επιβίωση της ίδιας της ανθρωπότητας.
Σ. Κρόκος