Το φαινόμενο επιχειρήσεων ή και τομέων της οικονομίας (π.χ. αγροτικός – τουριστικός) που δεν βρίσκουν εργαζόμενους είναι όλο και πιο συχνό τελευταία. Και αυτό τη στιγμή που η ανεργία που δίνει είτε η Στατιστική Υπηρεσία είτε η ΔΥΠΑ (πρώην ΟΑΕΔ) φτάνει από 500 έως 840 χιλιάδες ανθρώπους. 
Αποβιομηχάνιση, αποθέωση της παρασιτικής οικονομίας,
αντεργατικοί νόμοι και απαξίωση του εργατικού δυναμικού
οδήγησαν σε μια κατάσταση όπου υπάρχουν ταυτόχρονα
έλλειψη εργατικών χεριών σε ορισμένους τομείς
και χιλιάδες άνεργοι
Η εξήγηση για το φαινόμενο πρέπει να αναζητηθεί στην πολιτική της αστικής τάξης απέναντι στο εγχώριο εργατικό δυναμικό, όπως και στο «μοντέλο» οικονομίας που προωθεί. Οι άθλιοι μισθοί και οι εργασιακές συνθήκες γαλέρας που έχει εφαρμόσει με όλους τους αντεργατικούς νόμους της τελευταίας 30ετίας αποτρέπουν ανθρώπους, ιδιαίτερα νέους, να δεχθούν μια δουλειά, ακόμα και αν είναι άνεργοι. Και έπειτα, η προώθηση των πιο παρασιτικών τομέων της οικονομίας και η καθήλωση του τεχνικού επιπέδου της παραγωγής δημιουργούν θέσεις εργασίας με χαμηλή ή ανύπαρκτη ειδίκευση και, το κυριότερο, εποχικές,δηλαδή χωρίς κανένα σταθερό μέλλον και καμία σταθερή προοπτική. Δεν είναι τυχαίο ότι το φαινόμενο της μη εξεύρεσης εργαζομένων παρατηρείται κυρίως στους δύο τομείς που αναφέραμε, αγροτικό και τουριστικό, που συγκεντρώνουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Και φυσικά αυτό το «μοντέλο» έχει επηρεάσει και άλλους τομείς, όπως τις κατασκευές και τη βιομηχανία, όπου κανονικά υπάρχει εξειδικευμένη εργασία. Δεν είναι τυχαίο ότι τα τεχνικά επαγγέλματα έχουν εξοβελιστεί τελείως από τις επαγγελματικές σχολές και προωθούνται ειδικότητες που έχουν σχέση μόνο με τον τουρισμό και την πληροφορική. Και πέρα απ’ όλα αυτά, την τελευταία 15ετία κυρίως, το εργατικό δυναμικό της χώρας, και ιδιαίτερα η νεολαία, τρομοκρατείται και απαξιώνεται μεθοδικά από όλο το σύστημα της αστικής τάξης. Είναι αναμενόμενο πολλοί νέοι άνθρωποι να αναζητούν διέξοδο στο εξωτερικό για καλύτερους μισθούς και καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Είναι χαρακτηριστική η κατάσταση στον αγροτικό τομέα. Το μοντέλο που επικρατεί τα 30 τελευταία χρόνια βασίζεται στη φθηνή εργασία από τα Βαλκάνια και την Ασία. Αυτό έφερε την τεχνική καθήλωση της παραγωγής και τη γενικότερη υποχώρηση του αγροτικού τομέα. Με αποτέλεσμα, τώρα που ακόμα και οι ξένοι εργάτες γης σπανίζουν, η παραγωγή να έχει βαλτώσει τελείως. Ανάλογα φαινόμενα υπάρχουν και σε άλλους κλάδους, όπως στις κατασκευές. Και φυσικά είναι εκατοντάδες τα εργοστάσια που έχουν κλείσει και χιλιάδες οι θέσεις εργασίας που έχουν χαθεί στη βιομηχανία στο πλαίσιο της γενικότερης αποβιομηχάνισης.
Ο ελληνικός καπιταλισμός αναζητά λύση στο πρόβλημα με τον συνηθισμένο του τρόπο. Με την προσπάθεια αντικατάστασης της ελληνικής εργατικής τάξης μέσω της εισαγωγής φθηνών εργατών από τα πιο καθυστερημένα μέρη του πλανήτη. Οι καπιταλιστές επωφελούνται φυσικά από τα φθηνά μεροκάματα και την αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος, όμως μακροπρόθεσμα, με αυτές τις λύσεις, το σύστημα είναι σαν να προσπαθεί να σβήσει τη δίψα του με θαλασσινό νερό.
Στην ΟΚΕ (Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή), ένα επιτελείο των καπιταλιστών όπου συμμετέχει και η ΓΣΕΕ, προκρίθηκε ως λύση η περαιτέρω εισαγωγή φθηνών εργατών από την Ασία και την Αφρική, η επιμήκυνση της παραμονής των ήδη υπαρχόντων, ακόμα και η χρησιμοποίηση προσφύγων από τις σχετικές δομές. Επισπεύδοντες σε αυτή τη «λύση» ήταν οι γνωστοί προδότες γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ.
Η σωτηρία για την ελληνική εργατική τάξη αλλά και για να έχει η χώρα οποιαδήποτε αισιόδοξη κοινωνική προοπτική βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση. Στην κατάργηση των αντεργατικών νόμων και των ελαστικών σχέσεων εργασίας, στην επικράτηση σταθερών εργασιακών σχέσεων, στην αύξηση των μισθών. Όσον αφορά την οικονομία, χρειάζεται ανάταξη της παραγωγής σε πρωτογενή και δευτερογενή τομέα. Με δημιουργία κεντρικής συνεταιριστικής βάσης στον αγροτικό τομέα για την τεχνική και επιστημονική στήριξη της παραγωγής. Με δημόσιες επενδύσεις στη βιομηχανία, με αναβάθμιση της επαγγελματικής εκπαίδευσης, δημιουργία εξειδικευμένων θέσεων εργασίας, επαναλειτουργία βασικών βιομηχανιών και κρατικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας (ενέργεια, τράπεζες) κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο.
Μια τέτοια προοπτική μπορεί να έλθει φυσικά μόνο με την οργανωμένη πάλη του εργαζόμενου λαού και απαιτεί κόπο και θυσίες. Αλλά είναι η μόνη διέξοδος και για τον λαό και για τη χώρα.
Σ. Κρόκος