Εκτιμήσεις και αυταπάτες των Ελλήνων βιομηχάνων

 

Ο ΣΕΒ προσδοκά στρατηγική αναβάθμιση της 
ελληνικής βιομηχανίας, ενώ συνεχίζει να στηρίζει
την πολιτική που ευθύνεται για την υποβάθμισή της

Στις 9 Οκτωβρίου ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ) διοργάνωσε ένα βιομηχανικό συνέδριο, τα συμπεράσματα του οποίου συμπύκνωσε ο πρόεδρός του Δημήτρης Παπαλεξόπουλος. Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι ο ΣΕΒ έχει μετά από αρκετά χρόνια πρόεδρο βιομήχανο. Τα προηγούμενα χρόνια είχε περάσει στον έλεγχο άσχετων με τη βιομηχανία καπιταλιστών (μεγαλέμποροι, κατασκευαστές, κρατικοδίαιτοι ενεργειάδες, μέχρι και διοικητές πρώην ΔΕΚΟ). 

Ο Παπαλεξόπουλος, λοιπόν, εξέφρασε την αισιοδοξία των καπιταλιστών μελών του ΣΕΒ για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, δίνοντας έμφαση, για ευνόητους λόγους, στο στοιχείο της χρηματοδότησης από το ταμείο ανάκαμψης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βέβαια, δεν μπορεί να υποτιμηθεί ότι από το 2010, όπως είπε, έχουν τριπλασιαστεί οι βιομηχανικές εξαγωγές. Ωστόσο, αυτό ήταν και μονόδρομος, καθώς με τα μνημόνια (τα οποία υποστήριξε φυσικά ο ΣΕΒ) η εσωτερική αγορά ρημάχτηκε και δεν μπορούσε να απορροφήσει τη βιομηχανική παραγωγή. 

Συνεχίζοντας σε πιο ρεαλιστικούς τόνους, επεσήμανε ότι το παραγωγικό μοντέλο της χώρας αλλάζει, αλλά πολύ αργά. Ανέφερε ότι η χώρα συνεχίζει να έχει μικρό αριθμό μεγάλων επιχειρήσεων, καθώς επίσης ότι η Πορτογαλία «μας άφησε πίσω» σε βιομηχανικές επενδύσεις και εξαγωγές. Ξέχασε να αναφέρει ότι η Πορτογαλία μπήκε μεν σε μνημόνιο, αλλά αρνήθηκε να εφαρμόσει μέτρα της Ε.Ε. που θα υπονόμευαν τον παραγωγικό της τομέα.

Τέλος κατέληξε σε έναν «δεκάλογο» με στόχους που πρέπει να επιτευχθούν έως το 2030, όπως: διπλασιασμός ιδιωτικών παραγωγικών επενδύσεων, 15% του ΑΕΠ από την «καινοτόμο» μεταποίηση, δημιουργία ελληνικού “mittelstand” (ισχυρές μεσαίες επιχειρήσεις που καινοτομούν και εξάγουν), βελτιωμένοι μισθοί κατά τουλάχιστον 50%, η πλειονότητα των επιχειρήσεων να συμβάλει στην κατάρτιση των εργαζομένων, μείωση των νόμων στο μισό (για αντιμετώπιση της πολυνομίας) κ.λπ. Εδώ μιλάμε πλέον για ουτοπία. Γιατί όλα αυτά θα προϋπέθεταν: α) μια κυβέρνηση που να απομακρυνθεί από τη σημερινή κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη πολιτική, β) μια αστική τάξη με τελείως διαφορετική νοοτροπία, και όχι τη σημερινή κρατικοδίαιτη και προσανατολισμένη στο εύκολο κέρδος, γ) φτηνή κρατική ενέργεια και ισχυρές δημόσιες υποδομές και δ) ριζικά διαφορετικές συνθήκες σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ειδικά για το τελευταίο, ο πρόεδρος του ΣΕΒ αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι δεν υπάρχει πολιτική βούληση να αντιμετωπιστεί η αποβιομηχάνιση της Ευρώπης.

 

Πάρις Δάγλας