Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης Μητσοτάκη με
το πρόσωπο του Α. Γεωργιάδη στο Υπουργείο Υγείας δηλώνει τις προθέσεις της
κυβέρνησης για νέο χτύπημα στον χώρο της δημόσιας υγείας.
Υπουργός Υγείας και πάλι ο άνθρωπος που πανηγύριζε
επειδή έκλεισε 7 νοσοκομεία
Ο νέος υπουργός είχε αναλάβει άλλη μια φορά το υπουργείο αυτό το 2013-2014 και όλοι μας θυμόμαστε τη θητεία του εκείνη τη σκληρή μνημονιακή περίοδο με ιδιαίτερα αρνητικό τρόπο. Για πολλούς ήταν έκπληξη αυτή η επιλογή, όμως αν σκεφτούμε τι μέτρα είχε πάρει τότε ο Γεωργιάδης και τι στόχους έχει τώρα η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν πρέπει να αναρωτιόμαστε. Το σχέδιο έχει ήδη ξεκινήσει από την προηγούμενη θητεία του, συνεχίστηκε αργότερα και φυσικά τώρα θα προσπαθήσει να το τελειώσει. Στο «ενεργητικό» του χρεώνονται λοιπόν το κλείσιμο 7 νοσοκομείων της χώρας, οι απολύσεις υγειονομικών, η φυγή χιλιάδων υγειονομικών στο εξωτερικό για εξεύρεση αξιοπρεπούς εργασίας, το 5ευρω για είσοδο στα νοσοκομεία κ.ά.
Ο στόχος της κυβέρνησης στα ζητήματα της υγείας
είναι ξεκάθαρος: απαξίωση του δημόσιου
συστήματος υγείας (υποστελέχωση νοσοκομείων, δομών πρωτοβάθμιας υγείας,
ιατρείων του ΙΚΑ κ.λπ.) ώστε οι
υπηρεσίες του να γίνουν «δωράκι» στους ιδιώτες. Η συρρίκνωση των παροχών
ήδη έχει επιτευχθεί, με τη συνεχή αύξηση της συμμετοχής των ασθενών στα
φάρμακα, όπως και τη μείωση των συνταγογραφούμενων φαρμάκων. Οι προσλήψεις που ανακοινώθηκαν
δεν φτάνουν να καλύψουν στο ελάχιστο τις χιλιάδες αποχωρήσεις ιατρών από το
δημόσιο σύστημα υγείας. Έτσι αυξάνονται και πληθύνονται τα ιδιωτικά κέντρα υγείας,
με την ευλογία των κυβερνώντων.
Όσο συνεχίζεται η πολιτική της συρρίκνωσης
και υποχρηματοδότησης, η δημόσια υγεία θα πέφτει στα τάρταρα. Είναι αδιανόητο
να μην υπάρχει φροντίδα για τις χαμηλές οικονομικά τάξεις, οι οποίες πληρώνουν τις εισφορές τους, αλλά δεν εξυπηρετούνται από
τις δημόσιες δομές, και θα αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στο μεγάλο κόστος της
ιδιωτικής υγείας. Όποιος έχει να πληρώσει θα φροντίζει τον εαυτό του, οι
υπόλοιποι θα περιμένουν από τις υποβαθμισμένες εναπομείνασες δομές υγείας, και
βλέπουμε.
Όσο
το σύστημα βλέπει τη δημόσια υγεία ως «επιχειρηματικότητα» και όχι ως δημόσιο
αγαθό, μην περιμένουμε να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες του κοινωνικού συνόλου. Κανένας ιδιώτης δεν μπορεί να
αντικαταστήσει τη δημόσια υγεία. Άλλωστε αυτό αποδείχτηκε περίτρανα και την
περίοδο της «πανδημίας».
Έτσι
ο αγώνας του λαού μαζί με τους εργαζόμενους υγειονομικούς είναι αναγκαίος, και
πρέπει να έχει διάρκεια, μέχρι να σταματήσει η ιδιωτικοποίηση και να επιτευχθεί
η χρηματοδότηση της υγείας από τον κρατικό προϋπολογισμό σε επίπεδο που να
υπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας.
Ματίνα Χελιδώνη