Η κυβέρνηση που το έπαιζε «σκληρή» στο μεταναστευτικό έχει υπογράψει
πλήθος συμφωνίες για εισαγωγή χιλιάδων οικονομικών μεταναστών από
μια σειρά χώρες (και μουσουλμανικές, παρά τους αντίθετους ισχυρισμούς της).
Στη φώτο υπογραφή σχετικής συμφωνίας με το Μπανγκλαντές, Φεβρουάριος 2022.
Η τροπολογία Καιρίδη, σύμφωνα με την οποία μειώνονται τα
απαιτούμενα χρόνια για τη χορήγηση άδειας διαμονής (από τα 7 που ήταν ο παλιός
νόμος στα 3) και η οποία υπολογίζεται
ότι θα οδηγήσει στη νομιμοποίηση 30.000 μεταναστών, όπως ήταν αναμενόμενο, ανοίγει τον ασκό του Αιόλου. Σε
αντίθεση με τις προεκλογικές επίσημες δεσμεύσεις της (ενίσχυση του φράκτη στον
Έβρο, περιφρούρηση των συνόρων κ.λπ.), η
κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ετοιμάζεται να εισαγάγει μετανάστες από πληθώρα
χωρών. Επίσης, αν και αιωρείται ο ισχυρισμός ότι αυτοί δεν θα είναι
μουσουλμάνοι (κάτι που θα προκαλούσε περισσότερες αντιδράσεις), αλλά από χώρες
όπως η Γεωργία, η Μολδαβία και οι Φιλιππίνες, επίσημα χείλη το διαψεύδουν. Από τη μία η Σοφία Βούλτεψη,
υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, μίλησε ανοιχτά για επερχόμενες συμφωνίες
με Ινδία και Αίγυπτο και από την άλλη ο Jawad Sohrab Malik, ειδικός βοηθός του
πρωθυπουργού του Πακιστάν, αναφέρθηκε σε
συμφωνία με τον Άδωνι Γεωργιάδη για την είσοδο του κολοσσιαίου αριθμού των
500.000 μεταναστών, κυρίως για τον κατασκευαστικό κλάδο.
Προφανώς, και για να μην υπάρξει καμία παρεξήγηση, πρέπει να
τονίσουμε ότι η αντίθεσή μας σε αυτήν την πολιτική δεν γίνεται από
εθνικο-πολιτισμική σκοπιά – παρότι είναι αντικειμενικό πως η διαφορά σε
πολιτισμικό και γλωσσικό επίπεδο επιδρά αρνητικά στην ήδη ιδιαίτερα δύσκολη προοπτική
αφομοίωσης– αλλά από αυστηρά ταξική
σκοπιά. Η είσοδος μεταναστών στην αγορά εργασίας και ειδικά ενός τέτοιου μεγέθους
(μεγαλύτερου του 10% του εργατικού δυναμικού) είναι δεδομένο πως θα πετάξει πολλούς ντόπιους εργάτες στην ανεργία,
αφού θα αντικατασταθούν από τα φθηνά χέρια των μεταναστών. Παράλληλα, βέβαια, θα ασκήσει νέες πιέσεις να μειωθούν και οι
μισθοί όσων συνεχίσουν να εργάζονται στους αντίστοιχους κλάδους. Αυτά
πρώτοι από όλους τα δίδαξαν και τα έγραψαν οι Μαρξ-Ένγκελς και η Α΄ Διεθνής.
Μήπως όμως η κυβέρνηση αγνοεί όλα αυτά τα γεγονότα ή είναι
τυφλωμένη από τις ιδεοληψίες της; Ούτε το ένα συμβαίνει, ούτε το άλλο. Ασφαλώς
και γνωρίζουν από την πείρα των τελευταίων δεκαετιών στη χώρα μας, αλλά και σε
όλο τον πλανήτη, ότι η εισαγωγή μεταναστών τσακίζει τα εργατικά δικαιώματα των
ντόπιων και διαιρεί την εργατική τάξη σε τόσες αντιτιθέμενες ομάδες όσες και οι
φυλετικές. Από την άλλη, αυτή η
κυβέρνηση έχει αποδείξει ότι μπορεί να γίνει πολύ ευέλικτη προκειμένου να
προωθήσει τα συμφέροντά όσων (εξ)υπηρετεί, της αστικής τάξης δηλαδή και
ιδιαίτερα της μεγαλοαστικής. Στη συγκεκριμένη μάλιστα περίπτωση θα μπορούσαμε
να μιλήσουμε για νομοθέτηση υπέρ του
ενός, και συγκεκριμένα του μεγαλοκαπιταλιστή Σπ. Λάτση, ο οποίος είναι και
ο κύριος υποκινητής της όλης υπόθεσης, ζητώντας φθηνό εργατικό δυναμικό, που
δεν μπορούσε να βρει στη χώρα, για τα
κατασκευαστικά έργα στο Ελληνικό. Οι
πολυδιαφημισμένες, «εξειδικευμένες» και «καλοπληρωμένες» θέσεις εργασίας που
δήθεν θα έφερνε η κυβέρνηση, φαίνεται πως στην πράξη μεταφράζονται σε
ανειδίκευτες και κακοπληρωμένες, καθηλώνοντας εκ νέου την ελληνική οικονομία.
Βέβαια, εκτός της Ν.Δ. που έφερε
αυτήν την τροπολογία και ετοιμάζει αθρόα εισαγωγή μεταναστών, τεράστια ευθύνη βαραίνει και όλη την
κοινοβουλευτική αριστερά, η οποία στο πλαίσιο του δήθεν «ανθρωπισμού», της
δήθεν «προόδου» και των «ανοικτών συνόρων», ψήφισε σύσσωμη την τροπολογία, παρά τις κάποιες άνευ ουσίας
αντιπολιτευτικές κορόνες. Έτσι, υιοθετώντας
αντιμαρξιστικές πολιτικές, υποσκάπτει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, εξυπηρετώντας
στην ουσία εκείνα της αστικής. Αλλά και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά ως επί το
πλείστον δεν έχει καλύτερες θέσεις (βλ. ΜέΡΑ25, ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Αν η αριστερά δεν
αλλάξει άρδην θέσεις για το μεταναστευτικό, θα συνεχίσει να σκάβει τον λάκκο
της, να δυναμώνει τη συντηρητική πορεία της κοινωνίας και να προετοιμάζει την
άνοδο της ακροδεξιάς.
Ευτυχώς, η
συντριπτική πλειοψηφία της εργατικής τάξης αρνείται να πειστεί από την αστική
προπαγάνδα ΜΜΕ και πολιτικών κομμάτων και αντιδρά, με όποιον τρόπο μπορεί. Αυτό
που είναι κρίσιμης σημασίας είναι να ανασυγκροτηθεί το εργατικό κίνημα και να
χτιστεί μια πραγματικά μαρξιστική πρωτοπορία ώστε να εκφραστεί αυτή η αντίδραση
στη σωστή κατεύθυνση και, αυτή τη φορά, να μην την καπηλευτεί η ακροδεξιά
ενισχύοντας το φυλετικό μίσος.
Ιωάννης
Νικολάου-Μπράζιος