Η «νέα βάρδια» της εργατικής τάξης

Ένας από τους τομείς με νέους κυρίως εργαζόμενους, 
οι οποίοι έχουν αρχίσει να οργανώνονται και να διεκδικούν,
είναι τα call centers

Μετά από μια 15ετία μνημονιακής-νεοφιλελεύθερης επιδρομής σε δικαιώματα και κατακτήσεις, οι εργαζόμενοι νέοι στη χώρα μας είναι αντιμέτωποι με την υπερεκμετάλλευση, την επισφάλεια και την εργοδοτική ασυδοσία. Αυτό αναδεικνύει πρόσφατη έρευνα του ινστιτούτου Eteron.

Πιο συγκεκριμένα: Από τους εργαζόμενους ηλικίας 17-34 ετών, μόλις το 16% καλύπτει άνετα τα έξοδα του μήνα και μπορεί να αποταμιεύει.

 3 στους 8 κάνουν ή έχει χρειαστεί κάποια στιγμή να κάνουν και δεύτερη δουλειά για να τα βγάλουν πέρα. Το 36% δουλεύει περισσότερες από 40 ώρες την εβδομάδα. Το 53% δηλώνει ότι στην εργασία του δεν τηρείται το ωράριο που προβλέπεται από τις συμβάσεις. Το 36% δεν πληρώνεται τις υπερωρίες. Μόλις 1 στους 4 δηλώνει ότι η εργασία του παρέχει προοπτικές επαγγελματικής εξέλιξης. Ένα 35% δηλώνει ότι έχει υψηλότερα προσόντα από αυτά που απαιτούνται για τη δουλειά που κάνει τώρα. Η σκέψη για φυγή στο εξωτερικό κινείται σε υψηλά επίπεδα, περί το 37%. 

Πώς απαντούν όμως οι νέοι εργαζόμενοι σε όλα αυτά, σύμφωνα πάντα με την εν λόγω έρευνα; Το 16% περίπου λένε ότι είναι μέλη σωματείου – ποσοστό που με βάση την ιστορική τάση δεν είναι και τόσο μικρό. Ωστόσο, μόλις το 20% περιμένει να βελτιωθεί η εργασιακή του κατάσταση μέσω της συνδικαλιστικής διεκδίκησης, αν και το 65% δηλώνει ότι χωρίς ισχυρά σωματεία δεν υπάρχουν καλά αμειβόμενες δουλειέςκαι το 81% δηλώνει ότι το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό. Φαίνεται, λοιπόν, ότι οι αγριανθρωπικές νεοφιλελεύθερες λογικές του ανταγωνισμού και του ατομικισμού δεν έχουν περάσει τόσο πολύ στην εργαζόμενη νεολαία. 

Η «νέα βάρδια» της εργατικής μας τάξης δεν πρέπει να περιμένει να αλλάξουν τα πράγματα από μόνα τους, στα συνδικάτα ή οπουδήποτε αλλού. Πρέπει να πάει μαζικά στα σωματεία και να τα ζωντανέψει, παραμερίζοντας τους γραφειοκράτες που τα έχουν καταλάβει χωρίς να προσφέρουν τίποτα. Αν δεν μπορεί να το κάνει η νέα γενιά, τότε δεν μπορεί κανείς. Η ενίσχυση της συναδελφικότητας και οι διάφορες μορφές αντίστασης, ακόμα και άτυπης, μέσα στον ίδιο τον χώρο εργασίας είναι τα πρώτα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Οι παλιότερες γενιές εργαζομένων πρέπει να ενθαρρύνουν, να δώσουν το παράδειγμα μέσα από την εμπειρία τους, χωρίς όμως διάθεση πατροναρίσματος και αφ’ υψηλού «νουθεσίας» των νέων. Είμαστε σίγουροι ότι η εργαζόμενη νεολαία θα βρει τον δρόμο της οργάνωσης και της αντίστασης!  

 

Πάρις Δάγλας