 |
| Κάρολος Μαρξ |
«Οι ίδιες οι φυσικές ανάγκες, όπως η τροφή, ο ιματισμός, η θέρμανση, η κατοικία κ.λπ., διαφέρουν ανάλογα με τις κλιματικές και άλλες φυσικές ιδιομορφίες μιας χώρας. Από την άλλη, η έκταση των λεγόμενων απαραίτητων αναγκών, όπως και ο τρόπος ικανοποίησής τους, είναι ιστορικό προϊόν και γι’ αυτό εξαρτάται κατά ένα μεγάλο μέρος από τη βαθμίδα πολιτισμού μιας χώρας, και ειδικότερα από το μέσα σε ποιες συνθήκες, και επομένως με τι συνήθειες και απαιτήσεις ζωής, σχηματίστηκε η τάξη των σύγχρονων εργατών. Έτσι, αντίθετα με τα εμπορεύματα, ο καθορισμός της αξίας της εργατικής δύναμης περιέχει ένα ιστορικό και ηθικό στοιχείο».
Από τον 1ο τόμο του «Κεφαλαίου» του Καρλ Μαρξ (δεύτερο μέρος, «Η μετατροπή του χρήματος σε κεφάλαιο»).
Το απόσπασμα αυτό από το «Κεφάλαιο» του Μαρξ, δηλαδή, από το έργο-θεμέλιο του κομμουνιστικού επαναστατικού κινήματος, αποδεικνύει ότι: η θέση μας για την υπεράσπιση της ιστορικά προηγμένης ελληνικής εργατικής τάξης, ενάντια στην αντικατάστασή της από καθυστερημένες ασιατικές μάζες που προωθούν οι εγχώριοι καπιταλιστές, είναι η μόνη μαρξιστική. Το επίπεδο της ελληνικής και ευρωπαϊκής εργατικής τάξης είναι προϊόν μιας ιστορικής διαμόρφωσης αιώνων και ο αγώνας για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος βασίζεται ακριβώς πάνω σε αυτό το ιστορικά κατακτημένο επίπεδο. Η άποψη ότι οι Ασιάτες ή Αφρικανοί εργάτες που θα έρθουν στη χώρα μας θα ενσωματωθούν στην ντόπια εργατική τάξη και θα αποκτήσουν παρόμοιες συνήθειες, απαιτήσεις, άρα και παρόμοιο επίπεδο συνείδησης, είναι εντελώς αντιμαρξιστική, γιατί αγνοεί αυτό που τονίζει εδώ ο Μαρξ, δηλαδή, τη διαφορετική ιστορική διαμόρφωση των συνθηκών ζωής και των αναγκών, καθώς και του τρόπου ικανοποίησής τους. Καταστρέφοντας λοιπόν το ιστορικά κατακτημένο επίπεδο της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης με την αθρόα εισαγωγή καθυστερημένων τριτοκοσμικών μαζών, οι καπιταλιστές θέλουν να εξαλείψουν τον βασικό κίνδυνο για το σύστημά τους. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει για όποιον θέλει να έχει μια σωστή και τίμια σχέση με την επαναστατική θεωρία – και βέβαια και με τα πραγματικά συμφέροντα της εργατικής τάξης.
Από τη σύνταξη