Η μόνη πραγματική αριστερά είναι
αυτή που παλεύει για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και την ανατροπή του
καπιταλισμού
 |
Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Τρότσκυ.
Η αριστερά μπορεί να υπάρχει μόνο στην
έμπρακτη πάλη για την ανατροπή του
καπιταλισμού και όχι ως αστικό
υποκατάστατο για τη διαχείρισή του.
|
Ο
Νίκος Παππάς, βασικός συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα και ουσιαστικά ιδεολογικός εκπρόσωπος
του ΣΥΡΙΖΑ, είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ο κύριος εκφραστής της «δημοκρατικής
παράταξης». Όταν λέμε «δημοκρατική παράταξη», εννοούμε το χώρο του Κέντρου, τη
βασική πολιτική εκπροσώπηση της αστικής τάξης δηλαδή, που μεταπολιτευτικά εκφράστηκε
από το κόμμα του ΠΑΣΟΚ. Απ’ αυτόν το
χώρο εκπορεύονται πάντα τα πιο τολμηρά καθώς και τα πιο αντεργατικά αστικά
σχέδια. Αυτό μπορούμε να το δούμε ξεκάθαρα από τα ιστορικά γεγονότα. Το «Ιδιώνυμο»
την περίοδο του Μεσοπολέμου, με το οποίο χτυπήθηκε άγρια το εργατικό κίνημα και
η κομμουνιστική πρωτοπορία του, με φυλακίσεις, εξορίες, ακόμα και δολοφονίες,
ψηφίστηκε από την κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου. Το 1944 ήταν ο ηγέτης του
Κέντρου Γεώργιος Παπανδρέου που ματοκύλησε τον αθηναϊκό λαό με τα Δεκεμβριανά, για
να σώσει την αστική τάξη. Τα φρικιαστικά εγκλήματα του Εμφυλίου Πολέμου έγιναν
κάτω από τη διεύθυνση κυβέρνησης του Κέντρου (Θεμιστοκλής Σοφούλης). Το ΠΑΣΟΚ,
ιστορικός κληρονόμος αυτής της παράταξης, έδωσε τα πλέον ύπουλα χτυπήματα στην
εργατική τάξη, φορώντας «σοσιαλιστική» λεοντή. Στο τέλος ήταν και αυτό που με
τον Γ. Παπανδρέου τον νεότερο έβαλε τη χώρα και το λαό στη δολοφονική μέγγενη
των «μνημονίων».
Αυτή, λοιπόν, την παράταξη θέλει να
εκφράσει ο ΣΥΡΙΖΑ και είναι γι’ αυτό καλοδεχούμενος από την αστική τάξη. Αλλά
δεν σημαίνει ότι έχει και τις προϋποθέσεις να το κάνει.
Οι
«παροχές» που έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου, όπως και η εξαπάτηση των εργατών και
οι υπηρεσίες που πρόσφερε στην αστική τάξη, βασίζονταν στη μεταπολεμική ανάπτυξη του καπιταλισμού. Η ανάπτυξη αυτή
δεν υπάρχει πια, ούτε μπορεί να ξανάρθει, κι ο Τσίπρας σήμερα όχι μόνο δεν
δίνει αλλά με το 3ο Μνημόνιο θα πάρει κι άλλα από τους εργαζόμενους. Ο Α.
Παπανδρέου, από την άλλη, ήταν γνήσιος αστός ηγέτης, που στα νιάτα του έμαθε
τον πραγματικό μαρξισμό, για να τον χρησιμοποιήσει κατόπιν εναντίον της
εργατικής τάξης, όπως έχει γίνει αρκετές φορές στην ιστορία. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο
αρχηγός του προέρχονται από το σταλινισμό, που το μόνο που ξέρει να κάνει καλά
είναι να προδίδει την εργατική τάξη και να εκπορνεύει τον μαρξισμό. Δεν αρκούν αυτά τα «προσόντα» για να
υποκαταστήσει μια ιστορική ηγεσία της αστικής τάξης.
Χρειάζεται
να ξεκαθαρίσουμε την έννοια της «αριστεράς». Τα κόμματα που προέρχονται ιστορικά
από τον εργατικό χώρο ονομάζονται γενικά αριστερά, ο χαρακτηρισμός αυτός όμως από
μόνος του δεν λέει τίποτα. Οι δύο κύριες ηγεσίες της εργατικής τάξης τον
προηγούμενο αιώνα, η σοσιαλδημοκρατία και ο σταλινισμός, καταπρόδωσαν και
δυσφήμησαν το σοσιαλισμό και είναι εχθροί των εργατών. Έχουν μεταβληθεί σε
αστικά ρεύματα, άσχετα αν αρκετά κόμματα χρησιμοποιούν ακόμα «εργατικούς» ή
«αριστερούς» όρους και τίτλους. Πραγματική
αριστερά μπορεί να είναι μόνο η επαναστατική, που μάχεται ειλικρινά για τα
εργατικά συμφέροντα, από τα άμεσα, καθημερινά, ως τα ιστορικά, την ανατροπή του
καπιταλισμού. Η αριστερά αυτή δεν
μπορεί παρά να βασίζεται στα ακλόνητα θεμέλια και στην ακριβοπληρωμένη με
θυσίες πείρα του παρελθόντος: στις αυθεντικές ιδέες των γεναρχών του εργατικού
κινήματος Μαρξ και Ένγκελς και των ηγετών που έδωσαν την πρώτη γνήσια εργατική
νίκη στον κόσμο, των Λένιν και Τρότσκυ. Η αριστερά αυτή δεν μπορεί παρά να κρατάει
όρθια τη σημαία του μαρξισμού κόντρα σε κάθε είδους εκφυλισμό και συμβιβασμό με
τον ταξικό αντίπαλο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα δεν έχει σχέση
με όλα αυτά. Είναι ένα σταλινογενές αστικό υποκατάστατο που θα εγκαταλείψει σύντομα
και την αριστερή ταμπέλα του. Η πραγματική εκπροσώπηση των εργατικών
συμφερόντων θα κριθεί στο στίβο των ταξικών μαχών.
Σ. Κρόκος