Οι «αλλαγές» στο
εργασιακό δεν στοχεύουν τα «προνόμια» των συνδικαλιστών αλλά όλη την ελληνική
εργατική τάξη
 |
Η πλούσια εμπειρία των τελευταίων χρόνων πρέπει να
αξιοποιηθεί με
τόλμη και πρωτοτυπία. Με φρέσκες δυνάμεις στην πρωτοπορία, μπορούμε
να δώσουμε νικηφόρα τη μάχη του «εργασιακού».
|
Μετά
τα βάρβαρα μέτρα σε ασφάλιση και φορολογία, οι «δανειστές» και η εγχώρια αστική
τάξη ετοιμάζουν επίθεση ενάντια στον κεντρικό πυρήνα της αντίστασης του
ελληνικού λαού, στην εργατική του τάξη και τα εναπομείναντα δικαιώματά της.
Ο πρώτος στόχος
είναι η πλήρη υπονόμευση, αν όχι κατάργηση, της δυνατότητας για εργατική
αντίσταση.
Συγκεκριμένα σχεδιάζουν: Να περιορίσουν το δικαίωμα στην απεργία, αυξάνοντας
τον απαραίτητο χρόνο εξαγγελίας της στις τέσσερις ημέρες πριν την πραγματοποίησή
της, για να είναι έγκυρη. Έτσι αχρηστεύεται και ένα όπλο που έχει χρησιμοποιηθεί
στο παρελθόν από οργανωμένα τμήματα της τάξης μας, η απροειδοποίητη ή «κατσαρή»
απεργία. Όπως και γενικά η δυνατότητα άμεσης απεργιακής απάντησης σε κάθε
αιφνιδιασμό της εργοδοσίας. Γίνεται ακόμα υποχρεωτική η έγκριση του 50+1 % των
εγγεγραμένων μελών ενός σωματείου για να προκηρυχθεί απεργία. Κάτι τέτοιο είναι
πρακτικά αδύνατον, αφού στις συνελεύσεις και των πιο οργανωμένων σωματείων
σπάνια παρευρίσκεται πάνω από το 50% των μελών.
Καταργούνται
συνδικαλιστικές άδειες και μειωμένα ωράρια για τα μέλη των διοικήσεων των
σωματείων. Αυτό γίνεται για να χτυπηθεί
η καθημερινή δράση και λειτουργία των σωματείων. Η πράξη έχει δείξει ότι οι
διευκολύνσεις αυτές είναι υπεραπαραίτητες για τη δράση του συνδικάτου. Η
διαφορά είναι ότι ο γραφειοκράτης, που «αποστολή» του είναι να περνάει την
αστική πολιτική στους εργαζόμενους, θα χρησιμοποιήσει την άδεια σαν ατομικό προνόμιο,
ο συνεπής συνδικαλιστής για να «τρέξει» τις δουλειές του σωματείου.
Με την άρση της
προστασίας των συνδικαλιστών από απόλυση θέλουν να τρομοκρατήσουν όλη την
εργατική τάξη.
Να περάσουν το μήνυμα ότι όποιος αντιστέκεται τιμωρείται. Ποιος εργάτης θα
βάλει το κεφάλι του στον «ντορβά» σε εποχές ανεργίας, όταν βλέπει ότι αυτοί που
πρωτοστατούν στο σωματείο απολύονται; Ακόμα προωθούν το λοκ άουτ, τη δυνατότητα
δηλαδή των εργοδοτών να κλείνουν την επιχείρηση και να απολύουν τους εργάτες,
όταν αυτοί απεργούν.
Πίσω
απ’ αυτά τα μέτρα έρχεται το «ζουμί»: η
απελευθέρωση των απολύσεων, η κατάργηση του οκτάωρου και των υπερωρίων μέσω της
«διευθέτησης» του χρόνου εργασίας από τον ίδιο τον εργοδότη, η οριστική κατάργηση
των συλλογικών συμβάσεων, οι «νέου τύπου» εργασιακές σχέσεις, όπως τα συμβόλαια
μηδενικών ωρών, το άνοιγμα του δρόμου για κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού
στον ιδιωτικό τομέα.
Η
αστική τάξη, ο Τύπος της και όλο το μνημονιακό σύστημα θα θελήσουν να περάσουν
στην κοινωνία την αντίληψη ότι αυτά γίνονται για το χτύπημα των «προνομίων» των
«διεφθαρμένων» συνδικαλιστών, που «φταίνε για την κρίση». Κατ’ αρχάς, τα όποια προνόμια
στους γραφειοκράτες τα έδωσε η ίδια η αστική τάξη στο παρελθόν για να περνάνε
την πολιτική της μέσα στους εργαζόμενους. Ο πραγματικός στόχος των αστών όμως είναι
ευρύτερος. Θέλουν να αλλάξουν συνολικά
την άποψη της κοινωνίας για τις απεργίες, τα σωματεία κ.λπ. προς την πλέον
αντιδραστική κατεύθυνση. Να καλλιεργήσουν κλίμα φόβου στους εργάτες, να
ποινικοποιήσουν κάθε έννοια συλλογικής αντίστασης.
Παρόμοια είναι τα μέτρα
που αντιπαλεύουν σθεναρά οι Γάλλοι εργάτες. Η επίθεση είναι πανευρωπαϊκή γιατί
ο καπιταλισμός στην ιστορική παρακμή του δεν μπορεί να κυριαρχήσει παρά
γυρίζοντας την εργατική τάξη στον 19ο αιώνα. Και αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην
Ελλάδα, γιατί ο εγχώριος καπιταλισμός είναι ο πιο παρηκμασμένος και ο πιο
αδίστακτος απ’ όλους τους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς. Για την απόκρουση αυτής της επίθεσης να παραδειγματιστούμε απ’
τα αδέλφια μας στη Γαλλία. Από τώρα πρέπει να οργανωθούμε με πρωτότυπους
τρόπους, να αλλάξουμε το κλίμα στα σωματεία, να επιστρατεύσουμε τη μεγαλύτερη
δυνατή τόλμη. Η κυβέρνηση στο συγκεκριμένο θέμα δεν έχει περιθώρια ελιγμών κι
αυτό πρέπει να το εκμεταλλευθούμε. Η μάχη αυτή μπορεί να είναι νικηφόρα!
Σ.
Κρόκος
