ΟΙ ΑΝΑΠΗΡΟΙ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ

Το αναπηρικό κίνημα έχει γράψει λαμπρές σελίδες σε αυτή τη χώρα – η θέση του είναι στην πρώτη γραμμή της συνολικής πάλης του λαού μας

Από τις μεγάλες συγκεντρώσεις που πραγματοποίησαν τα άτομα με ειδικές ανάγκες,
με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία, 3 Δεκεμβρίου

Συγκέντρωση και πορεία διαμαρτυρίας οργάνωσαν οι αναπηρικές οργανώσεις, καθώς και άλλες οργανώσεις και φορείς, στο πλαίσιο της παγκόσμιας ημέρας αναπηρίας, στις 3 Δεκεμβρίου. Με αυτό τον τρόπο, όχι μόνο έκαναν γνωστά και διεκδίκησαν τα αιτήματά τους, αλλά τίμησαν τις
αγωνιστικές τους παραδόσεις, που δικαίως τους κατατάσσουν στα πιο αγωνιστικά κομμάτια της κοινωνίας μας.

Ας μην ξεχνάμε τον ηρωικό αγώνα των αναπήρων και θυμάτων πολέμου την εποχή του Μεσοπολέμου, που με ηγέτη τον Κομμουνιστή-Τροτσκιστή τυφλό ανάπηρο πολέμου Σταύρο Βερούχη, οργανωμένοι ακόμα και μέσα στα νοσοκομεία που νοσηλεύονταν, έδωσαν σκληρές μάχες με συγκρούσεις και κατέκτησαν συντάξεις, άδειες περιπτέρων κ.λπ. Η αντιμετώπισή τους έως τότε από το κράτος ήταν η παντελής απαξίωσή τους, με αποτέλεσμα πολλοί να αναγκάζονται να ζητιανεύουν στους δρόμους για να ζήσουν. Ο ηρωισμός τους συνεχίστηκε και στα κατοχικά χρόνια, δίνοντας λαμπρά αγωνιστικά παραδείγματα. Συμμετείχαν σε διαδηλώσεις όπως αυτή ενάντια στην επιστράτευση που επεχείρησαν να κάνουν οι Γερμανοί, σε εορτασμούς εθνικών επετείων, σε αντιστασιακές επιχειρήσεις, με κόστος αρκετούς νεκρούς. Το φασιστικό καθεστώς, μην μπορώντας να κάμψει το αγωνιστικό τους φρόνημα, οργάνωσε επιχείρηση εξόντωσής τους. Τον Νοέμβριο του 1943, γερμανοτσολιάδες συνεργάτες των φασιστών περικύκλωσαν 19 νοσοκομεία της Αθήνας και με πρωτοφανή ακόμα και για την εποχή αγριότητα άρπαξαν τους ανάπηρους, τους στοίβαξαν σε καμιόνια και οδήγησαν σε εκτέλεση 283 από αυτούς.

Αλλά και στις μέρες μας, στις πρόσφατες αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις στο Σύνταγμα, ποιος μπορεί να ξεχάσει τη μαχητικότητά τους; Είναι γεγονός ότι άνθρωποι σε αναπηρικά αμαξίδια ήταν στην πρώτη γραμμή και οι τελευταίοι που αποχωρούσαν απο τις συγκρούσεις.

Οι ανάπηροι αποδεικνύουν σε κάθε ιστορική στιγμή ότι το μόνο που δεν τους λείπει είναι το σθένος, άρα σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να θεωρηθούν α-σθενείς! Διεκδικούν και απαιτούν ίσα δικαιώματα, βελτίωση της ποιότητας ζωής τους, κοινωνική ενσωμάτωση, συμμετοχή σε δημόσια αγαθά και υπηρεσίες και, κυρίως, το δικαίωμα στην εργασία για να έχουν μια αξιοπρεπή και ανεξάρτητη ζωή.

Όχι όμως μόνο ζητούν, αλλά δημιουργούν και διαμορφώνουν οι ίδιοι τις συνθήκες της ζωής τους, χωρίς να μένουν στις υποσχέσεις και τα παχιά λόγια πολιτικών και κρατικών φορέων. Παραδείγματα αυτοοργάνωσης ειναι οι πρωτοβουλίες που έχουν πάρει (σε αρχικό ακόμη στάδιο) γονείς και άτομα ΑμεΑ, δημιουργώντας οι ίδιοι θέσεις εργασίας για την απασχόλησή τους και κυρίως αποδεικνύοντας ότι εργασιακά μπορούν να αντεπεξέλθουν και να σταθούν. Η μία προσπάθεια είναι ο πολυχώρος Μύρτιλλο, σε κεντρικό σημείο της Αθήνας, το οποίο έχει βραβευτεί το 2014 με το βραβείο «κοινωνικής επιχείρησης της χρονιάς» και απασχολεί αρκετό προσωπικό. Η άλλη προσπάθεια είναι το αγρόκτημα «Γη Θεραπαινίς» το οποίο δημιουργήθηκε από γονείς με παιδιά με αυτισμό στην προσπάθειά τους να απασχολήσουν εργασιακά τα παιδιά τους, εξασφαλίζοντάς τους και ένα εισόδημα από την πώληση των προϊόντων του αγροκτήματος. Είναι λοιπόν ένα κομμάτι του πληθυσμού που όχι μόνο διεκδικεί μέσα από αγωνιστικές κινητοποιήσεις τα δικαιώματά του, αλλά επιπλέον δημιουργεί!

Γιατί μπορεί τα άτομα αυτά να μην έχουν πάντα τον ταχύτατο νου σε έναν «ορθολογικό» κόσμο, ή μπορεί να μην έχουν πάντα τα εντελώς επιδέξια χέρια σε έναν κόσμο πρακτικό, είναι όμως η καρδιά σε έναν σκληρό κόσμο, που οφείλουμε να την ακούσουμε, να τη σεβαστούμε και να την ακολουθήσουμε.

Μαρία Καράβολα