 |
| Εκτός από την ενσωματωμένη στο σύστημα «αριστερά», ο ακαδημαϊκός περιέλαβε και την άκρως αντιδημοκρατική Ευρωπαϊκή «Ένωση» |
Το London
School of
Economics (LSE)
είναι ένα από τα πλέον εμβληματικά
ακαδημαϊκά ιδρύματα της Βρετανίας και
του κόσμου. Απευθύνεται κυρίως στην
«ελίτ» και απόφοιτοί του είναι μερικά
από τα μεγαλύτερα στελέχη του παγκόσμιου
καπιταλισμού. Κι όμως, ένας καθηγητής
του LSE, ο Πίτερ Ράμσεϊ, σε
πρόσφατη συνέντευξή του στην Εφημερίδα
των Συντακτών, με αφορμή το Brexit,
είπε πράγματα που το μεγαλύτερο κομμάτι
της ευρωπαϊκής «αριστεράς» (στις
περισσότερες εκδοχές της) δεν τολμά να
πει ή να παραδεχθεί. Μεταξύ άλλων:
- Ότι όταν η Ευρωπαϊκή
Ένωση επιβάλλει δικτατορικά αντιλαϊκές
οικονομικές πολιτικές στην Ελλάδα, σε
άλλες χώρες του Νότου και επιχειρεί
τώρα να το κάνει και
στην Ιταλία, η
αποχώρηση από αυτή είναι στοιχειώδες
ζήτημα δημοκρατίας. Απέναντι στην
Ε.Ε., οι (αστικοδημοκρατικές) αρχές της
εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας έχουν
προοδευτικό χαρακτήρα.
- Ότι η αριστερά
πανευρωπαϊκά κυριαρχείται από άτομα
που ανήκουν στα υψηλότερα μορφωτικά
στρώματα της μεσαίας τάξης, και γι’
αυτό έχει περιοριστεί σε μια χλιαρή
σοσιαλδημοκρατία, που δεν ασκεί
ουσιαστική κριτική στο σύστημα της
αγοράς.
- Ότι οι περισσότεροι
«αριστεροί» βλέπουν «τους ανθρώπους
της εργατικής τάξης στην καλύτερη
περίπτωση ως αβοήθητα θύματα του
καπιταλισμού και στη χειρότερη ως
ρατσιστές ομοφοβικούς. … Νιώθουν πιο
άνετα στις ομάδες πίεσης που στροβιλίζονται
γύρω από το κράτος, καθώς και στα δίκτυα
των υπερεθνικών ελίτ».
- Ότι επειδή η αριστερά
έχει αποκηρύξει κάθε προσπάθεια να
ηγηθεί του έθνους, αφήνει ελεύθερο
αυτό το πεδίο στη λαϊκιστική δεξιά.
- Ότι η Ε.Ε. δεν μπορεί
να μεταρρυθμιστεί ούτε να εκδημοκρατιστεί.
Οι θεσμοί της σχεδιάστηκαν έτσι ώστε
να είναι εκτός κάθε λογοδοσίας στους
λαούς των κρατών-μελών.
- Ότι «διεθνισμός
σημαίνει αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς
των διαφόρων χωρών. Η μοναδική αλληλεγγύη
που δημιουργήθηκε από την Ε.Ε. είναι
μεταξύ των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών
ελίτ».
Όταν τέτοια πράγματα
λέγονται από αστούς ακαδημαϊκούς,
συνειδητοποιούμε: α) Τον δραματικό
χαρακτήρα που έχει πάρει η κρίση ηγεσίας
της εργατικής μας τάξης. Αλλά και β) τις
μεγάλες ιδεολογικές και πολιτικές
μετατοπίσεις που σημειώνονται παγκοσμίως,
και οι οποίες δημιουργούν ευκαιρίες
για να αντιμετωπιστεί αυτή η κρίση,
αρκεί να σφυρηλατηθεί μια νέα επαναστατική
πρωτοπορία απαλλαγμένη από την αστική
επιρροή και ενσωματωμένη στην εργατική
τάξη.
Πάρις Δάγλας
