ΚΩΣΤΑΣ ΣΗΜΙΤΗΣ: ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΙΣΜΟΥ

 

Ο Σημίτης πανηγυρίζει για την είσοδο στο ευρώ. Δεξιά του ο 
Παπαδήμος, τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας και μετέπειτα
εκ των πρωταγωνιστών του Μνημονίου. Το οποίο ήταν η λογική
κατάληξη της πολιτικής του Σημίτη

Άλλος ένας αστός πολιτικός, ο Κώστας Σημίτης, μας άφησε χρόνους αλλά και μια πολιτική παρακαταθήκη συνεπέστατη στις επιταγές ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Με αφορμή τον θάνατό του, αστικά επιτελεία, συνοδοιπόροι και συνεχιστές του (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), πιστοί στον δρόμο που χάραξε από το 1996 έως το 2004, όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία της Ελλάδας και την προεδρία του ΠΑΣΟΚ στη θέση του Ανδρέα Παπανδρέου, έσπευσαν να τον δικαιώσουν με κείμενα και επικήδειους-αγιογραφίες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο κόσμος ξέχασε ποια ήταν η «εκσυγχρονιστική» πολιτική του Σημίτη και πόσο θεμελιώδη ρόλο έπαιξε στα μνημόνια και στη σημερινή κατάσταση της χώρας μας, εντός και εκτός συνόρων. Κραυγαλέα απόδειξη η ελάχιστη παρουσία πολιτών στην κηδεία του.

Περί του Προέδρου της Δημοκρατίας

 Η επιλογή του προέδρου της Βουλής Κ. Τασούλα από τον Μητσοτάκη ως υποψήφιου Προέδρου της Δημοκρατίας έχει δύο κύριες πλευρές. Αφ’ ενός είναι μια ένδειξη ότι ο Μητσοτάκης έχει μεγάλη ανάγκη να συσπειρώσει το κόμμα του και την παράταξή του. Φοβάται τη διαρροή ψηφοφόρων προς άλλα δεξιά κόμματα, της «λαϊκής» δεξιάς ή ακροδεξιάς, αλλά φοβάται ακόμα περισσότερο τη δυσαρέσκεια εντός του κόμματός του. Η οποία δυσαρέσκεια δεν αποκλείεται να έφτανε μέχρι και τη διαφοροποίηση κάποιων βουλευτών στην ψηφοφορία για Πρόεδρο της Δημοκρατίας αν ο Μητσοτάκης πρότεινε κάποιον «κεντροαριστερό». 

Για την ανυπαρξία της αντιπολίτευσης

 Η συνεχιζόμενη απουσία αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση του Μητσοτάκη δεν αφορά μόνο την κρίση-διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ. Εξίσου ακίνδυνος για την κυβέρνηση παραμένει και ο αντιπολιτευτικός λόγος του ΠΑΣΟΚ. Αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα της Βουλής δεν έχουν κάποια συγκροτημένη αντιπολιτευτική ατζέντα.

Σε αμφισβήτηση η «ηγεμονία» Μητσοτάκη

Αν και από διαφορετικές θέσεις, Καραμανλής και Σαμαράς

επί της ουσίας «κόντυναν» τον Μητσοτάκη στις πρόσφατες 

ομιλίες τους

Οι πρώην αρχηγοί της ΝΔ και πρώην πρωθυπουργοί Καραμανλής και Σαμαράς μίλησαν πρόσφατα σε μια παρουσίαση βιβλίου του γνωστού δεξιού δημοσιογράφου Κοττάκη. Δεν ήταν μια εθιμοτυπική διαδικασία. Πολλά ΜΜΕ μίλησαν για «σφυροκόπημα» της κυβέρνησης από τους δύο πρώην πρωθυπουργούς – και έχουν δίκιο. Μπροστά σε ένα κοινό το οποίο περιελάμβανε μια σειρά βουλευτές και πρωτοκλασάτα στελέχη της ΝΔ, ακόμα και υπουργούς, Καραμανλής και Σαμαράς δεν τσιγκουνεύτηκαν τις επιθέσεις στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, ο δεύτερος πιο άμεσες, ο πρώτος πιο έμμεσες αλλά εξίσου οδυνηρές. 

Οι θέσεις για το μεταναστευτικό του νέου γερμανικού κόμματος BSW της Σάρας Βάγκενκνεχτ

 Για μια ευρωπαϊκή πολιτική που θα βάζει τέλος στην παράνομη μετανάστευση και θα διευρύνει τις προοπτικές στις πατρίδες των μεταναστών

 

Ο πόλεμος, η βία και οι πολιτικές διώξεις είναι μια τρομερή πραγματικότητα σε πολλές χώρες. Για μας είναι προφανές: άνθρωποι που διώκονται για πολιτικούς, θρησκευτικούς ή άλλους λόγους και πρέπει να φύγουν από την πατρίδα τους έχουν δικαίωμα σε άσυλο.

Κίνδυνος για τη δημοκρατία η επιστολική ψήφος

Σε όσες χώρες έχει εφαρμοστεί η επιστολική ψήφος
δεν μείωσε την αποχή, ενώ συνδέθηκε με καταγγελίες
και αμφισβήτηση εκλογικών αποτελεσμάτων

 Με απουσία δημόσιου διαλόγου και με εξαιρετική άνεση η κυβέρνηση επιβάλλει την επιστολική ψήφο στις επερχόμενες ευρωεκλογές, ανοίγοντας την πόρτα για αλλαγή του τρόπου διενέργειας των εκλογών γενικά. Πατώντας στο υπαρκτό πρόβλημα της αποχής που διογκώνεται τα τελευταία χρόνια, εισάγει έναν θεσμό ο οποίος, όπου έχει εφαρμοστεί μέχρι σήμερα, δεν αύξησε τη συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες.

Τοπική αυτοδιοίκηση και ο ρόλος των προοδευτικών δυνάμεων

 

Η πραγματοποίηση δημοτικών έργων χωρίς εργολάβους 
είναι ένα παράδειγμα προοδευτικής πολιτικής στο επίπεδο
της τοπικής αυτοδιοίκησης

Με αφορμή τις πρόσφατες εκλογές για την ανάδειξη των τοπικών αρχών στους δήμους, τις δημοτικές κοινότητες και τις περιφέρειες της χώρας, μπαίνει για μια ακόμα φορά το ζήτημα της συμμετοχής στα όργανα και τους θεσμούς του καπιταλιστικού κράτους (και δη της αστικής δημοκρατίας) των προοδευτικών κομμάτων και παρατάξεων που μιλούν στο όνομα μιας άλλης, σοσιαλιστικής κοινωνίας. Το θέμα μάς το υπενθύμισε ακόμη περισσότερο η νίκη υποψηφίων και νυν δημάρχων του ΚΚΕ σε κάποιους μεγάλους δήμους της χώρας, με πρώτο και καλύτερο αυτόν της Πάτρας.

Εκλογές και απλή αναλογική

Η έμφαση που δόθηκε στη δυσφήμηση της απλής 
αναλογικής είναι προετοιμασία νέων αντιδημοκρατικών
μεθοδεύσεων

Μια από τις αρνητικές παρενέργειες των φετινών εκλογών ήταν και η απαξίωση της απλής αναλογικής. Δηλαδή, του μόνου εκλογικού συστήματος που εξασφαλίζει την ισότητα της ψήφου και δεν είναι καλπονοθευτικό, όπως τα διάφορα άλλα εκλογικά συστήματα (ενισχυμένη αναλογική, μπόνους εδρών στο πρώτο κόμμα κ.λπ.) που εφαρμόζονται κατά κανόνα στη χώρα μας. Βέβαια, το εκλογικό σύστημα με το οποίο έγιναν οι εκλογές του Μαΐου, το οποίο είχε ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν κυβέρνηση, δεν ήταν ουσιαστικά απλή αναλογική. Απλή αναλογική με πλαφόν δεν μπορεί να υπάρχει.

Για τον αποκλεισμό του κόμματος Κασιδιάρη

 

Ο φασισμός δεν αντιμετωπίζεται με απαγορεύσεις 
κοινοβουλευτικού τύπου. Αυτές μπορούν να οπλίσουν
το σύστημα και κατά της αριστεράς.

Η κυβέρνηση προωθεί δύο μήνες πριν τις εκλογές τον αποκλεισμό του κόμματος του Κασιδιάρη («Εθνικό Κόμμα Έλληνες») από τις εκλογές. Ο Μητσοτάκης θεωρεί ότι μόνο κερδισμένος μπορεί να βγει από μια τέτοια κίνηση. Κατ’ αρχάς εμφανίζεται ως υπερασπιστής της «δημοκρατίας» και πολέμιος του φασισμού. Έτσι κερδίζει πόντους στο κεντρώο ακροατήριο. Δεύτερον, προσδοκά ότι, με τον αποκλεισμό του κόμματος αυτού, μπορεί να κερδίσει και κάποιες ακροδεξιές ψήφους, ή έστω να στρέψει τους δυνητικούς ψηφοφόρους του Κασιδιάρη στην αποχή. Τρίτον, σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συμπράξει σε αυτόν τον αποκλεισμό, θα τον εκθέσει πολιτικά ότι αβαντάρει την ακροδεξιά. Τέταρτον, δημιουργείται προηγούμενο για να χτυπηθεί και το άλλο «άκρο», δηλαδή, η κομμουνιστική και επαναστατική αριστερά.

Μια κυβέρνηση που εχθρεύεται τη δημοκρατία

Η Κυβέρνηση επιμένει στην κατάργηση της κυριακάτικης 
αργίας, παρότι η μεγάλη πλειοψηφία των εμπόρων είναι
κάθετα αντίθετη

Ένα βασικό χαρακτηριστικό της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι η ανοιχτή εχθρότητά της για τη δημοκρατία. Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς; Την αστυνομοκρατία, τη συνειδητή προώθηση του κοινωνικού αυτοματισμού, τη στοχοποίηση της κοινωνίας με κάθε αφορμή (π.χ. επιδημία); Την ανοιχτή εχθρότητα για βασικές δημοκρατικέςκατακτήσεις της μεταπολίτευσης (δικαίωμα της απεργίας και της συνάθροισης, συλλογικές συμβάσεις, συνδικάτα ανεξάρτητα από το κράτος, φοιτητικός συνδικαλισμός, αυτοδιοίκηση των πανεπιστημίων κ.ά.);

Περί αριστεράς, ενότητας και εκλογών

 Στα σκαριά, απ’ ό,τι πληροφορούμαστε, βρίσκεται μια νέα σύγκλιση-συνεργασία στον ευρύτερο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Δεν εξετάζουμε εδώ τις πολιτικοϊδεολογικές διαφορές μεταξύ όλων αυτών των δυνάμεων. Ούτε θεωρούμε ότι οι συνεργασίες, τα μέτωπα, ανεξαρτήτως διαφορών, είναι κάτι κακό – ίσα ίσα. Είναι όμως προφανές ότι και σε αυτό το εγχείρημα, όπως και στα περισσότερα αντίστοιχα του παρελθόντος, αυτό που κινεί τα πράγματα είναι το άγχος καταγραφής του «χώρου» στις επερχόμενες εκλογές. Και αυτό δεν έχει σταθεί ποτέ καλός σύμβουλος σε τέτοιες προσπάθειες.

Η θρασύτητα της κυβέρνησης

 

Η τοποθέτηση του πρωθυπουργού στο σκάνδαλο
των υποκλοπών επί της ουσίας ήταν «θα παρακολουθούμε
όποιον γουστάρουμε και δεν θα δίνουμε λογαριασμό»

Πολύς κόσμος αναρωτιέται: Πώς είναι δυνατόν, όταν η κυβέρνηση έχει εμπλακεί σε τέτοια καραμπινάτα σκάνδαλα (υποκλοπές, σκάνδαλο Πάτση κ.ά.), να μην ιδρώνει το αυτί κανενός, να μην έχει παραιτηθεί έστω ένας υπουργός, και ο πρωθυπουργός να μην αναλαμβάνει καμιά ευθύνη; Πώς εξηγείται αυτή η πρωτοφανής θρασύτητα;

Ο τυχοδιωκτισμός του ελληνικού καπιταλισμού

Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, μια κομβική όσο και δραματική καμπή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Μετά τη χρεοκοπία της «Μεγάλης Ιδέας», ο ελληνικός καπιταλισμός έριξε το βάρος του στην οικονομική (και όχι πλέον εδαφική) ανάπτυξη. Ωστόσο, διατηρεί μέχρι σήμερα κάποιες νοοτροπίες που είχε και τότε, και οι οποίες συνέβαλαν στην καταστροφή.

Η ΝΔ ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΑΪΚΟ ΘΡΑΣΟΣ

Η αλαζονεία και ο κυνισμός του κυβερνητικού επιτελείου, η εμμονή
του να λοιδορεί τον ελληνικό λαό και να υποτιμάει την
νοημοσύνη του είναι επίσης μια ένδειξη ότι έχουν χάσει την
ψυχραιμία του και ότι κοντεύει η ώρα που θα απαλλαγούμε
από την πιο μαύρη κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών

Το πρόσφατο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας ήταν μια σαφής υπενθύμιση των απόψεων των στελεχών του συγκεκριμένου κόμματος τόσο για τον ελληνικό λαό όσο και για την ιστορία της χώρας μας.

Θα ξεκινήσουμε με τον γραμματέα κ. Μαρινάκη, που υποστήριξε στην ομιλία του ότι «η παράταξη κράτησε τη χώρα όρθια». Προφανώς εννοούσε ότι ρήμαξε τη χώρα, αλλά κράτησε όρθια την τάξη της οποίας τα συμφέροντα εκπροσωπεί. Και συγκεκριμένα την παρασιτική μεγαλοαστική τάξη και το κομμάτι εκείνο της αστικής τάξης που προέρχεται από τους κοτζαμπάσηδες, τα «παλιά τζάκια», ό,τι πιο αντιδραστικό και σκοτεινό έχει βγάλει αυτός ο τόπος. Η παράταξη που λέει ο Μαρινάκης είναι αυτή που έκανε τη Μικρασιατική Καταστροφή, που μεγάλο μέρος της συνεργάστηκε με τους Γερμανούς και τη Χούντα και που δημιούργησε το «κράτος των εθνικοφρόνων», με τη «λευκή τρομοκρατία» μετά τον εμφύλιο.

Τα νέα κινήματα της εποχής μας

Τα κινήματα κατά του υγειονομικού απαρτχάιντ δεν είναι ένα
περαστικό φαινόμενο. Έχουν βαθιές ρίζες στα
χαρακτηριστικά της εποχής μας

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της εποχής μας είναι η εμφάνιση πλατιών κινημάτων, εξεγερτικών ή μη, που έχουν συγκεχυμένο πολιτικό και ταξικό χαρακτήρα. Μέσα σε αυτά τα κινήματα συμβαίνει συχνά να συνυπάρχουν από κοινωνικής απόψεως εργάτες, φτωχοποιημένοι μικροαστοί, νεολαίοι, άνεργοι κ.ά. και από πολιτικής απόψεως από αγωνιστές της αριστεράς μέχρι ριζοσπαστικοποιημένα στοιχεία της λαϊκής δεξιάς. Τέτοια χαρακτηριστικά είδαμε, μεταξύ άλλων, σε εξεγέρσεις της καπιταλιστικής περιφέρειας (π.χ. Αραβική Άνοιξη), σε κινήματα τύπου Κίτρινων Γιλέκων, στα κινήματα των Αγανακτισμένων του ευρωπαϊκού Νότου και, τα τελευταία δύο χρόνια, στα κινήματα ενάντια στις «υγειονομικές» απαγορεύσεις, τον υποχρεωτικό εμβολιασμό κ.λπ. 

Ας το φωνάξουμε: Κρατικοποίηση ξανά!

 

Τις συνέπειες της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ και του
ενεργειακού κλάδου τις βιώνει τώρα ο ελληνικός
λαός με τον πιο σκληρό τρόπο

Η ιστορία των ιδιωτικοποιήσεων στη χώρα μας ξεκινάει ουσιαστικά από την κυβέρνηση του πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (1990-1993). Τότε τις βάφτισαν «αποκρατικοποιήσεις», γιατί ήξεραν ότι η συνείδηση της ελληνικής εργατικής τάξης δεν σήκωνε το άκουσμα της λέξης «ιδιώτης». Πολλές από τις επιχειρήσεις και τις δημόσιες υπηρεσίες που άρχισαν να ιδιωτικοποιούνται τη δεκαετία του ’90 ανήκαν και παλαιότερα σε ιδιώτες, αλλά κατέληξαν στο κράτος: πρώτον, γιατί οι ιδιώτες τις είχαν βουλιάξει, και δεύτερον, γιατί όταν το κεφάλαιο ενδιαφέρεται να κάνει πραγματική ανάπτυξη θέλει ορισμένα πράγματα να είναι κρατικά (π.χ. ηλεκτρισμός) ώστε να μη γίνεται αθέμιτος ανταγωνισμός μεταξύ καπιταλιστών. 

Γκαιμπελικές μέθοδοι

 Με θράσος και χωρίς την παραμικρή απόδειξη, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επιχείρησε να συνδέσει τους δολοφόνους του 19χρονου στη Θεσσαλονίκη με το «αντιεμβολιαστικό κίνημα»! Ακόμα χειρότερος ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Ηλιόπουλος, συμφώνησε με αυτόν τον ισχυρισμό, με τη διαφορά ότι συνέδεσε τους «αντιεμβολιαστές» και με τη Νέα Δημοκρατία. 

Χρειαζόμαστε νέα κινήματα «αγανακτισμένων»

Η πιθανότητα επανάληψης αυτών των σκηνών τρομάζει
όλο τον καθεστωτικό εσμό. Ας επιβεβαιώσουμε τους φόβους τους!

Ο θάνατος του Κάρολου Παπούλια και κάποιες ανακοινώσεις που βγήκαν επ’ αφορμή του γεγονότος από τα κόμματα επανέφεραν στη μνήμη την 28η Οκτωβρίου του 2011. Τότε ο ελληνικός λαός, αγανακτισμένος από τα αλλεπάλληλα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα του Μνημονίου, ξεσηκώθηκε και έδιωξε κλωτσηδόν από όλες τις παρελάσεις τους «επισήμους», συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Παπούλια, που παρίστατο στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης, όπου έγιναν και τα πιο σοβαρά επεισόδια. Ήταν η πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση που ο ελληνικός λαός στράφηκε ανοιχτά όχι μόνο ενάντια σε μια κυβέρνηση αλλά ενάντια στο ίδιο το καθεστώς, εκπροσωπούμενο από τον ανώτατο πολιτειακό άρχοντα. 

«Φιλελεύθεροι», «κοράκια» και «συνετοί»

Από χαμόγελα και τεμενάδες σε υποψήφιους«επενδυτές»-
κερδοσκόπους χορτάσαμε....

Στο πλαίσιο συνεδρίου που διοργάνωσε ο ΣΕΒ, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έπλεξε το εγκώμιο του Πρεμ Γουάτσα, ζητώντας του να «συνεχίσει να στηρίζει» την Ελλάδα. Ο Πρεμ Γουάτσα είναι ένας Ινδο-Καναδός μεγαλοεπενδυτής, από αυτούς που έφτιαξαν περιουσίες δισεκατομμυρίων αγοράζοντας και πουλώντας μετοχές, ομόλογα και μερίδια επιχειρήσεων. Ένα (μεγάλο) «κοράκι» των χρηματαγορών δηλαδή… Στην Ελλάδα έχει επενδύσει σε Eurobank, Jumbo, Praktiker κ.α. 

Οι εκλογές στο ΚΙΝΑΛ

Τα αποτελέσματα του α΄ γύρου στις εκλογές του ΚΙΝΑΛ δίνουν ένα καθαρό προβάδισμα στον Ν. Ανδρουλάκη, ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα θα είναι ο νέος αρχηγός του κόμματος. Δεύτερος ήρθε ο Γ. Παπανδρέου, ενώ ο αγαπημένος των μεγαλοαστικών ΜΜΕ και σχεδόν ανοιχτός σύμμαχος του Μητσοτάκη, ο Γ. Λοβέρδος –παρότι τον πλάσαραν σαν το αδιαφιλονίκητο φαβορί–, ήρθε τρίτος και αποκλείστηκε από τον β΄ γύρο.