Σε αμφισβήτηση η «ηγεμονία» Μητσοτάκη

Αν και από διαφορετικές θέσεις, Καραμανλής και Σαμαράς

επί της ουσίας «κόντυναν» τον Μητσοτάκη στις πρόσφατες 

ομιλίες τους

Οι πρώην αρχηγοί της ΝΔ και πρώην πρωθυπουργοί Καραμανλής και Σαμαράς μίλησαν πρόσφατα σε μια παρουσίαση βιβλίου του γνωστού δεξιού δημοσιογράφου Κοττάκη. Δεν ήταν μια εθιμοτυπική διαδικασία. Πολλά ΜΜΕ μίλησαν για «σφυροκόπημα» της κυβέρνησης από τους δύο πρώην πρωθυπουργούς – και έχουν δίκιο. Μπροστά σε ένα κοινό το οποίο περιελάμβανε μια σειρά βουλευτές και πρωτοκλασάτα στελέχη της ΝΔ, ακόμα και υπουργούς, Καραμανλής και Σαμαράς δεν τσιγκουνεύτηκαν τις επιθέσεις στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, ο δεύτερος πιο άμεσες, ο πρώτος πιο έμμεσες αλλά εξίσου οδυνηρές. 

Απευθύνθηκαν από κοινού στον κύριο κορμό των ψηφοφόρων και οπαδών της δεξιάς παράταξης, αλλά όχι από τις ίδιες θέσεις. Ο Σαμαράς κινήθηκε πάνω στη γραμμή ενός παραδοσιακού συντηρητισμού-εθνικισμού, κατηγορώντας τον Μητσοτάκη ότι κάνει υποχωρήσεις στα «εθνικά» θέματα, ότι με τον νόμο για τα ομόφυλα ζευγάρια έδιωξε δεξιό κόσμο και, γενικά, ότι έχει κάνει κεντρώα «μετάλλαξη» στο κόμμα.

Αντίθετα, ο Καραμανλής, παρότι άσκησε και αυτός κριτική στην πολιτική της κυβέρνησης στα «εθνικά» θέματα και στον «δικαιωματισμό», έριξε το κύριο βάρος της κριτικής του στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία κατηγόρησε ότι διευρύνει τις ανισότητες, τόσο τις κοινωνικές όσο και μεταξύ Βορρά και Νότου. Έκανε κριτική στην «παντοκρατορία των αγορών» και στους τραπεζίτες, μίλησε υπέρ του έθνους-κράτους, του «κράτους πρόνοιας» και της κοινωνικής συνοχής και εμμέσως πλην σαφώς κατηγόρησε την κυβέρνηση για αντιδημοκρατικές πρακτικές. 

Η εξέλιξη αυτή έχει ιδιαίτερη πολιτική σημασία. Είναι μια απόδειξη ότι η περίφημη «πολιτική ηγεμονία» Μητσοτάκη έχει αρχίσει να αποδομείται μετά τις ευρωεκλογές. Η δυσαρέσκεια κατά της πολιτικής Μητσοτάκη απλώνεται πλέον και σε παραδοσιακούς δεξιούς ψηφοφόρους, ιδίως όσους ανήκουν στα κατώτερα μικροαστικά και μισθωτά στρώματα. Το ιδιότυπο μητσοτακικό μπλοκ (που βρίθει νεοφιλελεύθερων ακροδεξιών και Σημιτικών «ακρο-κεντρώων») θα δεχθεί πίεση από άλλες τάσεις μέσα στη δεξιά παράταξη. Ειδικά αν από το φθινόπωρο αυξηθεί η διάθεση αντίστασης των εργαζομένων και αποδυναμωθεί περαιτέρω ο Μητσοτάκης, διάφορα κομμάτια της δεξιάς παράταξης θα προσπαθήσουν να προετοιμάσουν διάδοχες λύσεις. Έχει σημασία αν αυτές θα είναι προς μια κατεύθυνση απλής ανακύκλωσης της σημερινής πολιτικής, ή μερικής έστω απομάκρυνσης από τον νεοφιλελευθερισμό.

Ενισχύοντας την οργάνωση και αντίσταση της εργατικής τάξης και των άλλων καταπιεζόμενων στρωμάτων, μπορούμε και οφείλουμε να εκμεταλλευθούμε κάθε ρήγμα στο στρατόπεδο του αντιπάλου.

 

Πάρις Δάγλας