Για «θρίαμβο» του Εργατικού Κόμματος υπό τον σερ Κιρ Στάρμερ μίλησε ο εγχώριος και ξένος Τύπος μετά τις εκλογές στη Βρετανία στις 4 Ιουλίου. Είναι όμως έτσι;
Εξαιτίας της σαφούς και αναμενόμενης καθίζησης των Συντηρητικών, ύστερα από 14 χρόνια στην εξουσία, κυρίως όμως λόγω εκλογικού συστήματος, οι Εργατικοί κατάφεραν με το 1/3 των ψήφων να πάρουν τα 2/3 των εδρών. Στην πραγματικότητα, με τον Στάρμερ οι Εργατικοί πήραν 3,2 εκατ. λιγότερες ψήφους από ό,τι με τον Κόρμπιν το 2017.
Καθόλου δεν συγκινήθηκαν τα λαϊκά στρώματα της Βρετανίας από τον Στάρμερ. Η αποχή υπήρξε τεράστια. Οι δεξιοί λαϊκιστές του Φάρατζ τα πήγαν πολύ καλά σε περιοχές χτυπημένες από τη φτώχεια, που είχαν ψηφίσει μαζικά υπέρ του Brexit. Πήραν πάνω από 4 εκατ. ψήφους, αλλά λόγω εκλογικού συστήματος έβγαλαν μόνο 5 έδρες. Με μία έννοια, θα είναι η κύρια αντιπολίτευση στους Εργατικούς. Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες κράτησαν μεγάλο κομμάτι των φιλο-ευρωπαϊκών «μεσαίων στρωμάτων», που διεκδικούσαν και οι Εργατικοί. Αν και με άνοδο μόλις 0,6%, αύξησαν τις έδρες τους από 11 σε 72.
Η άρχουσα τάξη πιέζει με το καλημέρα τον Στάρμερ να περάσει σε μέτρα λιτότητας, και αυτός θα πειθαρχήσει. Η βρετανική εργατική τάξη μπορεί να αντισταθεί. Το απέδειξε στις απεργίες των τελευταίων χρόνων. Πολιτικά, όμως, πρέπει να τολμήσει να αναδείξει μια νέα ηγεσία, μακριά από το πιο δεξιό «Εργατικό» Κόμμα όλων των εποχών.
Π.Δ.
