 |
| Ο Σημίτης πανηγυρίζει για την είσοδο στο ευρώ. Δεξιά του ο Παπαδήμος, τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας και μετέπειτα εκ των πρωταγωνιστών του Μνημονίου. Το οποίο ήταν η λογική κατάληξη της πολιτικής του Σημίτη |
Άλλος ένας αστός πολιτικός, ο Κώστας Σημίτης, μας άφησε χρόνους αλλά και μια πολιτική παρακαταθήκη συνεπέστατη στις επιταγές ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Με αφορμή τον θάνατό του, αστικά επιτελεία, συνοδοιπόροι και συνεχιστές του (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), πιστοί στον δρόμο που χάραξε από το 1996 έως το 2004, όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία της Ελλάδας και την προεδρία του ΠΑΣΟΚ στη θέση του Ανδρέα Παπανδρέου, έσπευσαν να τον δικαιώσουν με κείμενα και επικήδειους-αγιογραφίες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο κόσμος ξέχασε ποια ήταν η «εκσυγχρονιστική» πολιτική του Σημίτη και πόσο θεμελιώδη ρόλο έπαιξε στα μνημόνια και στη σημερινή κατάσταση της χώρας μας, εντός και εκτός συνόρων. Κραυγαλέα απόδειξη η ελάχιστη παρουσία πολιτών στην κηδεία του.
Επί των ημερών του: Χρηματιστηριακά γραφεία ξεφύτρωσαν σε όλη την ελληνική επικράτεια και ένα μεγάλο κομμάτι των ελληνικών οικογενειών έπεσε στη φάκα του χρηματιστηρίου (με τη βοήθεια πάντα των εργολαβικών ΜΜΕ), ενώ το σημιτικό ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές του 1999, στην κεντρική του αφίσα, προπαγάνδιζε την «ευμάρεια» και την «ανάπτυξη» επικαλούμενο το 1.000.000 πολιτών που έπαιζαν στο χρηματιστήριο. Λίγο αργότερα η πλειονότητα αυτών έχασαν τις περιουσίες τους. Οι τράπεζες διαφήμιζαν και πίεζαν τηλεφωνικώς για πάσης φύσεως δάνεια (όπως διακοποδάνεια), ωθώντας τον κόσμο στον υπερκαταναλωτισμό, στην αβάσταχτη ελαφρότητα του lifestyle και του νεοπλουτισμού. Πραγματοποιήθηκε πανηγυρικά η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, συνοδευόμενη με υπονόμευση του παραγωγικού ιστού της χώρας, αποβιομηχάνιση και συρρίκνωση της γεωργίας σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα. Άρχισε η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων σε μια σειρά βασικούς τομείς, όπως ενέργεια, μεταφορές και τηλεπικοινωνίες. Επίσης είχαμε το ξήλωμα μιας σειράς εργατικών κατακτήσεων, την εισαγωγή των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων και το ξεκίνημα του χτυπήματος της κοινωνικής ασφάλισης. Έγινε το μεγάλο φαγοπότι των μεγαλοεργολάβων γύρω από τα μεγάλα δημόσια έργα, όπως οι αυτοκινητόδρομοι και το νέο αεροδρόμιο της Αθήνας (που ακόμα τα χρυσοπληρώνουμε), αλλά και με τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων.
Η διαφθορά και η διαπλοκή άπλωσαν τα πλοκάμια τους όπου υπήρχε πρόσφορο έδαφος – και υπήρχε μπόλικο. Ήταν τότε που έγινε το σκάνδαλο της Siemens με τις μίζες του Χριστοφοράκου και τη μεταφορά των χρημάτων από τον Τσουκάτο στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, όπως αργότερα ο τελευταίος παραδέχτηκε. Στα Ίμια το 1996 γεννήθηκαν οι «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο και ο κ. Σημίτης «ευχαρίστησε τις ΗΠΑ» για αυτό. Το 1997 στη Μαδρίτη ο ίδιος ως πρωθυπουργός αναγνώρισε υπογράφοντας «τα νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας». Η κυβέρνηση Σημίτη ήταν επίσης που παρέδωσε τον ηγέτη των Κούρδων Αμπντουλάχ Οτσαλάν στην Τουρκία. Και την ίδια περίοδο, όταν η Γιουγκοσλαβία βομβαρδιζόταν από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ελλάδα έγινε ορμητήριο αυτών των πολεμικών επιχειρήσεων κατά της Γιουγκοσλαβίας.
Να λοιπόν πώς άνοιξε ο δρόμος προς το Μνημόνιο και τη σημερινή νεοφιλελεύθερη επίθεση. Άλλωστε, πολλά στελέχη του σημιτικού ΠΑΣΟΚ βρίσκονται στη σημερινή κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο δρόμος αυτός άνοιξε από την πολιτική της κυβέρνησης του Σημίτη αλλά και από τη στάση των επόμενων κυβερνήσεων (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ) που δεν έκαναν τίποτα για να αλλάξει το σημιτικό καθεστώς παρά το αποδέχτηκαν και συνέχισαν πάνω σε αυτό. Και ας απουσίαζαν κάποιοι εξ αυτών από την κηδεία. Εξ ου και οι επικήδειοι και οι αγιογραφίες για τον Σημίτη με τις οποίες ουσιαστικά οι σημερινοί κυβερνώντες υπερασπίζονται τις δικές τους πολιτικές επιλογές. Υπερασπιζόμενος την πολιτική του Κώστα Σημίτη, ο πραγματικός στόχος του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι να υπερασπιστεί τον δικό του «σημιτισμό», τη συνέχιση και ένταση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής.
Όλγα Στεφανίδου
