Οι Ευρωπαίοι
ιμπεριαλιστές, από κοινού με τους ντόπιους συνεργάτες τους, μας εκβιάζουν με
νέα σκληρά μνημονιακά μέτρα αλλά και με την προσφυγική κρίση, την οποία
φορτώνουν εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα. Με τόλμη και αισιοδοξία, ν’ ανοίξουμε δρόμο
μακριά από τη σήψη της Ευρωπαϊκής «Ένωσης»!
Ασφαλιστικό-φορολογικό-ιδιωτικοποιήσεις:
επείγει η οργάνωση της εργατικής
αντίστασης και μια συμμαχία με τα άλλα
καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα, σε
μια ξεκάθαρη αντιμνημονιακή βάση.
1. Ενώ η κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ετοιμάζεται να καταθέσει
στη Βουλή ένα νομοσχέδιο-λαιμητόμο για
τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα αλλά και
ένα νομοσχέδιο που συνεχίζει την πολιτική
της φορο-εξόντωσης, ενώ οι «δανειστές»
εκβιάζουν για επιπλέον μέτρα ύψους
πολλών δις ευρώ, το ζήτημα που κυριαρχεί
στην πολιτική επικαιρότητα είναι το
προσφυγικό. Το κλείσιμο των συνόρων από
τις ευρωπαϊκές χώρες έχει προκαλέσει
τον εγκλωβισμό χιλιάδων προσφύγων και
μεταναστών στην Ελλάδα, μια Ελλάδα που,
ελέω μνημονίων, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει
στοιχειώδη ζητήματα επιβίωσης ούτε καν
των ίδιων της των πολιτών. Και ενώ οι
πιο αντιδραστικές δυνάμεις αξιοποιούν
αυτή την κατάσταση για να τρομοκρατήσουν
τον ελληνικό λαό (ώστε να επιβάλουν τα
νέα τους αντιλαϊκά σχέδια), ίσως η
διέξοδος στο συνολικό… αδιέξοδο της
χώρας να είναι τώρα πιο κοντά απ’ όσο
φαίνεται. Ναι, ξέρουμε ότι ακούγεται
παράτολμο, αλλά όλο και περισσότεροι
εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, άνεργοι,
μικρομεσαίοι σκέπτονται πλέον: «Τι
κερδίσαμε με τις διαρκείς υποχωρήσεις
στις απαιτήσεις των “δανειστών”; Τι
κερδίσαμε με το να περιμένουμε να
“μαλακώσουν”; Μόνο νέα μέτρα ζητούν
και από την άλλη μας φορτώνουν όλο το
βάρος του προσφυγικού. Μήπως η μόνη λύση
είναι να τα… βροντήξουμε και να κόψουμε
τους δεσμούς μας με αυτούς τους
εκβιαστές;». Και πράγματι. Πλησιάζει
η ώρα που ο εργαζόμενος ελληνικός λαός
θα κληθεί να πει νέα μεγάλα ΟΧΙ. ΟΧΙ στο
μνημόνιο της συνεχιζόμενης εξόντωσής
μας, ΟΧΙ στην Ευρωπαϊκή Ένωση των
εκβιασμών, της αιώνιας λιτότητας και
της ανερχόμενης ακροδεξιάς. Και αυτά
τα ΟΧΙ πρέπει να τα επιβάλλουμε με την
πολιτική μας στάση και με τους αγώνες
μας.
Ε.Ε., ΔΝΤ, εγχώρια
μεγαλοαστική τάξη, και βέβαια η κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τη διαρκή υποχωρητικότητά
της, μας σπρώχνουν σε μια κατάσταση
όπου, πέρα από το οικονομικό-κοινωνικό
αδιέξοδο του μνημονίου, έχουμε ακόμα
να αντιμετωπίσουμε: Πρώτον, μια διαρκώς
επιδεινούμενη κατάσταση με τους
εγκλωβισμένους πρόσφυγες και μετανάστες.
Δεύτερον, το να εξαρτόμαστε για την
όποια λύση του προβλήματος από τον
ισλαμιστή Ερντογάν, σύμμαχο των
τζιχαντιστών, ο οποίος θέτει όλο και
πιο απαράδεκτους όρους προκειμένου να
«συνδράμει». Και τρίτον, το να εξαρτόμαστε
επίσης από τις κυβερνήσεις των
ανατολικοευρωπαϊκών χωρών, που, αν
και εκατομμύρια πολίτες τους εργάζονται
σε όλη την Ευρώπη ως οικονομικοί
μετανάστες, οι ίδιες δεν δέχονται ούτε
έναν πρόσφυγα, ενώ την ίδια στιγμή
είναι από τους πιο σθεναρούς υπερασπιστές
της μνημονιακής ταπείνωσης της Ελλάδας
και προσφέρουν το πιο φιλόξενο «έδαφος»
στη φασίζουσα ακροδεξιά (βλ. πρόσφατες
εκλογές στη Σλοβακία).
Είναι φυσικό ο ελληνικός
λαός να αισθάνεται αγανάκτηση για την
υποκρισία, τη δολιότητα και των
αντι-ανθρωπισμό των κυρίαρχων ευρωπαϊκών
κύκλων, αλλά το θέμα δεν είναι μόνο τι
αισθάνεται ο ελληνικός λαός αλλά και
πού βαδίζουν αντικειμενικά τα πράγματα.
Μια Ε.Ε. που ρημάζει την οικονομία των
κρατών-μελών της, που δεν μπορεί να
συμφωνήσει μια στοιχειωδώς βιώσιμη
λύση για τους πρόσφυγες πολέμου και την
ίδια στιγμή καλοπιάνει ακροδεξιούς και
ισλαμιστές, δεν έχει κανένα μέλλον. Δεν
είναι τυχαία η δήλωση της Μέρκελ ότι η
κατάσταση με το προσφυγικό συνιστά «μια
άμεση απειλή για την ύπαρξη του ευρώ».
Το μήνυμα που έδωσαν Αυστρία,
ανατολικοευρωπαϊκές χώρες και άλλοι
ήταν ουσιαστικά το εξής: «Καλή η Ευρωπαϊκή
Ένωση, αλλά στα δύσκολα είναι καλύτερο
ο καθένας να κοιτάζει το δικό του εθνικό
συμφέρον». Και αντίστροφα, βέβαια, όταν
η Μέρκελ και οι Γερμανοί βιομήχανοι
καλούσαν τους πρόσφυγες στη Γερμανία,
για να τους μετατρέψουν σε οικονομικούς
μετανάστες και να χτυπήσουν τα μεροκάματα
των Γερμανών εργατών, δεν υπολόγισαν
ότι άνοιγαν τον ασκό του Αιόλου για να
έρθουν στην επιφάνεια τα αδιέξοδα αυτής
της εξαμβλωματικής καπιταλιστικής
Ένωσης. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε
και τη νέα κρίση στην παγκόσμια οικονομία,
είναι φανερό ότι για την Ε.Ε. έρχεται η
τέλεια καταιγίδα! Ε, λοιπόν, η μόνη λύση
είναι να αυτοπροστατευτούμε ως λαός
απέναντι σε αυτή την καταιγίδα, σπάζοντας
τα δεσμά του μνημονίου, της ευρω-λιτότητας
και της ευρω-τρομοκρατίας. Η αποχώρηση
από Ευρωζώνη-Ε.Ε. και η επιστροφή σε
εθνικό νόμισμα, για την παραγωγική
ανασυγκρότηση της χώρας με δημόσιες
επενδύσεις και κεντρικό σχέδιο, είναι
μια προοπτική που όσο περνάει ο καιρός
θα αποδεικνύεται μονόδρομος. Αυτό
δεν σημαίνει ότι ο ελληνικός λαός θα
πρέπει ν’ απομακρυνθεί από τους
ευρωπαϊκούς λαούς, αλλά ακριβώς το
αντίθετο: Είναι η πιο κατάλληλη ώρα η
συνειδητή πρωτοπορία να ξαναβάλει στην
προμετωπίδα της πάλης της το παλιό
επαναστατικό σύνθημα των Ενωμένων
Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης.
Μόνο υπό αυτή τη μορφή η ιστορική μας
ήπειρος θα γλιτώσει από την παρακμή,
την πολυδιάσπαση, την απειλή της
εξαθλίωσης και του πολέμου.
2. Οφείλουμε φυσικά
να ξεκαθαρίσουμε ότι για την κατάσταση
που έχει διαμορφωθεί στη χώρα μας δεν
ευθύνονται οι ίδιοι οι πρόσφυγες πολέμου,
που, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον,
δεν είχαν άλλη επιλογή από το να φύγουν
από τη Συρία για να σώσουν τη ζωή τους.
Στο κάτω κάτω δεν θέλουν να μείνουν στην
Ελλάδα και μέχρι πριν λίγες εβδομάδες,
όσο ήταν ανοιχτά τα σύνορα με την ΠΓΔΜ,
έφευγαν μαζικά. Πρέπει να βοηθηθούν
από τους ευρωπαϊκούς λαούς, μέχρι να
μπορέσουν να γυρίσουν στη χώρα τους.
Αυτή την αλήθεια την αναγνωρίζει ο
ελληνικός λαός, που έχει δείξει την
αλληλεγγύη του με πολλούς τρόπους.
Είναι καίριας σημασίας
ο ελληνικός λαός να διατηρήσει την
ψυχραιμία του απέναντι στην κατάσταση,
καθώς αντιδραστικοί μεγαλοαστικοί
κύκλοι και τα ελεγχόμενα από αυτούς ΜΜΕ
προσπαθούν να δημιουργήσουν κλίμα
πανικού. Αυτό το κάνουν όχι για τους
πρόσφυγες αλλά γιατί θέλουν να έχουν
συνεχώς τον ελληνικό λαό τρομοκρατημένο,
απελπισμένο, ώστε να εφαρμόζουν πάνω
του τις πιο μαύρες αντιλαϊκές πολιτικές.
Αν επιμένουμε στο
διαχωρισμό προσφύγων και οικονομικών
μεταναστών, που τον καταλαβαίνει πολύ
καλά ο ελληνικός λαός, είναι γιατί ο
γερμανικός και άλλοι ευρωπαϊκοί
ιμπεριαλισμοί πιέζουν για την άμεση
είσοδο των προσφύγων στην αγορά εργασίας,
με σκοπό να χτυπηθούν τα μεροκάματα και
οι κατακτήσεις του ευρωπαϊκού
προλεταριάτου. Κάτι που στην Ελλάδα
έχει γίνει συστηματικά τις τελευταίες
δεκαετίες, με τις ευλογίες της εγχώριας
μεγαλοαστικής τάξης. Οπότε το να
αντιμετωπίζουμε τους Σύριους ως
πρόσφυγες –που πρέπει όταν οι συνθήκες
το επιτρέψουν να γυρίσουν στη χώρα τους–
και όχι ως οικονομικούς μετανάστες
είναι ζωτικό για τα συμφέροντα των
ευρωπαϊκών εργατικών τάξεων, αλλά και
μια υποχρεωτική βάση αλληλεγγύης μεταξύ
ευρωπαϊκών λαών και συριακού λαού.
3. Χρησιμοποιώντας
το προσφυγικό ως άλλοθι και τον
νεοφιλελεύθερο Μητσοτάκη ως μπαμπούλα,
η κυβέρνηση ελπίζει να περάσει ασφαλιστικό,
φορολογικό και άλλα μέτρα χωρίς ιδιαίτερες
αντιδράσεις. Σε αυτή τη φάση, η μικροαστική
τάξη της πόλης και της υπαίθρου (ελεύθεροι
επαγγελματίες, αγρότες κ.ά.) είναι αυτή
που ξεσηκώνεται κατά του
ασφαλιστικού-φορολογικού. Μπορεί μέσα
σε αυτές τις κοινωνικές τάξεις να
υπάρχουν σημαντικές διαφορές ανάμεσα
στις επιδιώξεις των πιο εύπορων στρωμάτων
τους και τα συμφέροντα των φτωχότερων
στρωμάτων τους, αλλά σε γενικές γραμμές
έχουν δίκιο στις αντιδράσεις τους,
γιατί όντως οι μνημονιακές πολιτικές
τούς οδηγούν σε εξόντωση.
Η εργατική τάξη, μέσα
από τα πιο πρωτοπόρα κομμάτια της,
οφείλει να προτείνει μια συμμαχία στα
φτωχότερα μικροαστικά στρώματα, ενάντια
στο ασφαλιστικό που κόβει παλιές και
νέες συντάξεις, στο φορολογικό που
διατηρεί τους απαράδεκτα υψηλούς
συντελεστές και αφήνει στο απυρόβλητο
τη μεγαλοαστική τάξη, κυρίως όμως να
προτείνει μια συμμαχία για άμεση έξοδο
από το μνημόνιο! Είναι σίγουρο ότι
ευκαιρίες για κινητοποίηση, οργάνωση
και συντονισμό δυνάμεων θα υπάρξουν. Η
κυβέρνηση προσπαθεί για μια ακόμη φορά
να μας αποκοιμίσει, ότι «αναγκάζεται»
μεν να περάσει ορισμένα μέτρα, αλλά μετά
την «αξιολόγηση» θα ξεκινήσει ένας
«ενάρετος κύκλος» για την οικονομία,
θα μας «αλαφρώσουν» το χρέος και τα
πράγματα θα πάνε καλύτερα. Όμως, ας μην
πιστεύει κανείς ότι ο εργατόκοσμος
τρώει κουτόχορτο. Η θερμοκρασία στο
κοινωνικό καζάνι ανεβαίνει και η όποια
ανοχή έχει απομείνει απέναντι στην
κυβέρνηση μπορεί να καταρρεύσει από
στιγμή σε στιγμή. Καθώς οι πλέον
αντιδραστικές δυνάμεις καιροφυλακτούν
για να σπρώξουν το κοινωνικό εκκρεμές
προς τα δεξιά, έχει σημασία το δικό μας
στρατόπεδο να είναι έτοιμο για τους
επόμενους γύρους. Φρέσκες, άφθαρτες
ηγεσίες απαιτούνται ώστε η αντίστασή
μας στα μέτωπα που ανοίγουν να γίνει
πιο μαχητική, πιο αποτελεσματική.
Το διεθνές κλίμα θα
βοηθήσει. Οι τελευταίες εκλογές σε
Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία έδειξαν
ότι παντού οι χτυπημένες από την κρίση
εργαζόμενες μάζες αναζητούν διέξοδο
στ’ αριστερά. Η σήψη της ιμπεριαλιστικής
Ε.Ε. θα λειτουργήσει σαν καταλύτης. Σε
παγκόσμιο επίπεδο, η εργατική τάξη
μπαίνει σε μια εποχή αποφασιστικών
αγώνων ενάντια σε έναν καπιταλισμό που
παρακμάζει και καταστρέφει ό,τι αγγίζει.
Η ελληνική εργατική τάξη πρέπει να
συμμετάσχει σε αυτή τη μάχη από την
πρώτη γραμμή, όπως αξίζει στην ιστορία
της!
9.3.2016
Η Συντακτική Επιτροπή
