Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

Έξω οι εμίρηδες και οι παρασιτικές «επενδύσεις» τους

Τίποτα δεν έχει να κερδίσει
 η Ελλάδα από τις παρασιτικές μπίζνες
 των μεσαιωνικών φυλάρχων της Αραβίας
Ο εμίρης του Κατάρ έχει αγοράσει εκτάσεις στα Επτάνησα, με αντίτιμο 12,5 εκατομμύρια ευρώ. Συγκεκριμένα, την περιοχή του Ναυαγίου στη Ζάκυνθο, το νησάκι Οξυά και εκτάσεις στην Κέρκυρα. Η εκκλησία και ο δήμος Ζακύνθου έκαναν προσφυγή για 15.000 στρέμματα στο Ναυάγιο της Ζακύνθου. Ο εμίρης, εξοργισμένος, απειλεί ότι θα ακυρώσει την επένδυση και θα φύγει. Και ακόμα ότι θα δώσει «πασαπόρτι» στα κατασκευαστικά έργα ελληνικών επιχειρήσεων στο Κατάρ, μαζί με τους 1.800 εργαζομένους τους. Το τι ήταν η αγοραπωλησία στη Ζάκυνθο, πάντως, φαίνεται απ’ το γεγονός ότι πωλητής ήταν ένας ιδιώτης που «κατείχε» την έκταση με συμβόλαιο της... ενετικής εποχής.
Η απάντησή μας στις απειλές του εμίρη είναι: στα τσακίδια και αυτός και οι όμοιοί του. Οι φύλαρχοι του πετρελαίου μέσω αυτών των επενδύσεων έχουν σκοπό την ασιατοποίηση της Ελλάδας. Σε όλη την κλίμακα, απ’ τις εργασιακές και κοινωνικές σχέσεις, μέχρι και τον πληθυσμό που θα κατοικεί τη χώρα. Βρίσκονται σε αγαστή συμμαχία με τα εγχώρια τυχοδιωκτικά κεφάλαια, που έχουν
ακριβώς τους ίδιους στόχους (εργολάβοι-κατασκευαστές, εφοπλιστές κ.λπ.). Οι εμίρηδες και το αραβοϊσλαμικό κεφάλαιο εκπροσωπούν το χειρότερο μεσαιωνικό καθεστώς που έχει επιβιώσει στον πλανήτη αυτή τη στιγμή. Στην ουσία, με το να αγοράζουν εκτάσεις που ανήκουν δικαιωματικά στον ελληνικό λαό κάνουν επίδειξη ως υποψήφιοι κατακτητές.
Γι’ αυτό οι επενδύσεις τους αποτελούν θανάσιμο κίνδυνο για τον ελληνικό λαό. Δεν έχουν καμία σχέση με την παραγωγή. Είναι φαραωνικά παρασιτικά σχέδια τουρισμού μόνο για την πλουτοκρατία. Οι συγκεκριμένες επενδύσεις, μάλιστα, απειλούν να καταστρέψουν περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.
Η αντίσταση σ’ αυτά τα σχέδια, απ’ όπου κι αν προέρχεται και για τον οποιοδήποτε λόγο, είναι θεμιτή και σύμφωνη με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Δεν έχουμε κανένα λόγο να λυπόμαστε αν θα σταματήσουν οι μπίζνες του ελληνικού κατασκευαστικού κεφαλαίου στην Αραβία. Η τύχη των υπαλλήλων των εταιρειών αυτών υποτάσσεται στα ευρύτερα και γενικότερα ιστορικά συμφέροντα του ελληνικού λαού.


Σ. Κρόκος