Μια από τις βασικές προπαγάνδες του μοντέλου που ακολούθησε το σύστημα τα τελευταία χρόνια, σε σχέση με την επαρχία, είναι αυτή της σύνδεσης του τουρισμού με τον αγροδιατροφικό τομέα. Η σύνδεση αυτή έχει αποδειχτεί ανύπαρκτη στην πράξη. Υπάρχουν μόνο μεμονωμένες, ατομικές πρωτοβουλίες και μια σχετική διαφήμιση τοπικών συνταγών, φρου φρου κι αρώματα δηλαδή.
Η
φετινή περιορισμένη κίνηση τουριστών λόγω της επιδημίας και η κατρακύλα της
τιμής του λαδιού λόγω της σχετικής μονοκαλλιέργειας που αναπτύχθηκε, δείχνουν
τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί τον αγροτικό κόσμο και γενικά την επαρχία η
κυρίαρχη πολιτική. Οι άμεσες ανάγκες του αγροτικού κόσμου όμως δεν μπορούν να
περιμένουν. Απαιτείται: ποιοτική και τεχνική ανασυγκρότηση της παραγωγής με
βασικό μοχλό τη σύνδεσή της με τη βιομηχανία. Μια τέτοια πορεία μπορεί να
υπάρξει μόνο μέσα από ένα αναδιοργανωμένο συνεταιριστικό κίνημα. Το καθήκον γι’
αυτήν πέφτει πάνω στους ώμους των πλέον τίμιων και συνειδητών στοιχείων του
αγροτικού κόσμου.
Χ.Ρ.
