Οι συνθήκες εργασίας των νέων στα ξενοδοχεία Μια αφήγηση

Αυτές είναι οι συνθήκες στις οποίες διαμένουν πολλοί από 
τους νέους που πάνε για δουλειά στα νησιά, ακόμη 
και αν εργάζονται για πολυτελή ξενοδοχεία με τεράστια
έσοδα...

 Νεαρή εργάτρια, απόφοιτος τεχνικής σχολής σχετικής με την εστίαση άντεξε μια ολόκληρη εβδομάδα σε πεντάστερο ξενοδοχείο της Κω. Πήγε με επιδότηση του ελληνικού κράτους για να λάβει την απαραίτητη πρακτική εκπαίδευση στον κλάδο που αποφοίτησε. Το στερνό της ερώτημα, χάριν ρητορικής, ήταν: «Μήπως έκανα λάθος σπουδές; Μήπως ο κλάδος είναι όλος έτσι;». Τι μπορείς να πεις σε ένα κορίτσι που κόπιασε και γέμισε από όνειρα το νεανικό της μυαλό; 

Και έτσι άρχισε η εξιστόρηση... «Μόλις φτάσαμε νύχτα στην Κω, μας πήγαν σε ένα δωμάτιο πολύ βρώμικο. Τα χάσαμε. Κοιμηθήκαμε όπως μπορούσαμε και το πρωί μας πήγαν χωρίς εξηγήσεις σε ένα άλλο, καθαρότερο. Όμως air condition δεν είχε. Στην Κω χωρίς κλιματιστικό! Μας είπαν να παίρνουμε τη συγκοινωνία για να φτάνουμε στο 5άστερο ξενοδοχείο. Μας είπαν και το ωράριο εργασίας. 8 με 11 το πρωί και 7 με 11 το βράδυ. Μια χαρά το ωράριο. Πήγαμε στη στάση, πήραμε το λεωφορείο και με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι έκανε 3 ευρώ η διαδρομή. Δηλαδή, 12 ευρώ ημερησίως! 12 ολόκληρα ευρώ! Τι να μείνει;»

«Καλά», τη ρωτάω, «δεν είχε δικό του όχημα το 5άστερο;»

«Την άλλη ημέρα», μου λέει, «νοικιάσαμε ποδήλατο, μιας και η Κω έχει μεγάλες ευθείες».

«Συγγνώμη, όλα καλά και εύγε για το πνεύμα νοικοκυροσύνης σου. Το βράδυ όμως στις 11 που σχολάς, δεν είναι επικίνδυνο;»

«…Τέλος πάντων, να φανταστείτε ότι είχαμε σκάσει στο δωμάτιο ύπνου και ανάπαυσης. Τα δε ποτήρια για το νερό μας ήταν σε απελπιστική κατάσταση. Σχεδόν μαύρα. Αλλά να σας πω γιατί έφυγα σε μια εβδομάδα, εκτός της ζέστης του οικήματος; Στην εργασία, όπου ετοιμάζαμε την τραπεζαρία για την εξυπηρέτηση των πελατών, μας πίεζαν τόσο πολύ να κάνουμε γρήγορα ούτως ώστε τα χέρια μας, που μαζεύαμε τα αποφάγια, δεν προλαβαίναμε να τα πλύνουμε και με τα ίδια άπλυτα χέρια στρώναμε τα νέα σερβίτσια στα τραπέζια». 

«Απίστευτο, ολόκληρο 5άστερο!»

«Αυτό δεν είναι τίποτα. Τα ποτήρια νερού και ποτού τα σκουπίζαμε με λωρίδες παλαιών κατεστραμμένων σεντονιών». 

«Ορίστε;!»

«Έτσι όπως σας το λέω. Δεν νομίζω να ήταν άπλυτα σεντόνια αλλά οπωσδήποτε ήταν πολυκαιρισμένα. Για όλους αυτούς τους λόγους, άντεξα μία εβδομάδα. Τις τελευταίες ημέρες από αυτά έπαθα και μια ελαφριά γαστρεντερίτιδα... Ξέχασα να σας πω, ότι από τα 40 άτομα (δεν θυμάμαι τον ακριβή αριθμό) που έπρεπε να είναι το προσωπικό, υπήρχαν μόνο 17! Τελικά, μήπως διάλεξα λάθος επάγγελμα;»

Δεν ήθελα να συνεχίσω τη συζήτηση και να την απογοητεύσω. Τι μπορούσα να της πω; Ότι κοντεύουμε να βγούμε στη σύνταξη, σε άλλο κλάδο βέβαια, και έχουμε ζήσει με τη βρώμα ολόκληρα χρόνια... Ότι όταν πάμε σε εταιρεία με καθαρίστρια αισθανόμαστε Ευρωπαίοι;

Τα συνδικάτα, με ωραίο τρόπο, πρέπει να πουν την αλήθεια, ήδη από τις σχολές στη νέα γενιά. Τι θα αντιμετωπίσουν, στα δωμάτια, στις τραπεζαρίες, στις κουζίνες. Οι νέοι μας πρέπει να οπλιστούν με διάθεση αγωνιστική και να επιβάλουν αλλαγή συνθηκών. Ανεξάρτητα από τους ιδιοκτήτες των ξενοδοχείων, είναι ζωτική ανάγκη να υπάρξουν αγώνες για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, συνθήκες ύπνου και φαγητού αξιοπρεπείς και υγιείς, καθώς και τήρηση του 8ώρου. Μπροστά στους νέους εργαζόμενους ανοίγεται δρόμος αγωνιστικός, μέσω του σωματείου. Κάθε νέο παιδί πρέπει να γίνει μέλος του. Ο ανελέητος ανταγωνισμός μεταξύ μας θα εξουθενώνει τον κάθε εργαζόμενο. Κατανοούμε την απελπισία εμπρός στις σημερινές συνθήκες. Λύση δεν είναι να παραιτούμαστε κάθε τόσο από τον εργοδότη, ψάχνοντας τον σωστό. Ούτε να κλείνουμε την πόρτα στη χώρα και να φεύγουν οι νέοι στο εξωτερικό. 

 

Αριστείδης Λάμπρου