Εκατοντάδες
ποντοπόρα εμπορικά πλοία καταλήγουν κάθε χρόνο στις ακτές της Ινδίας, του Μπανγκλαντές
και του Πακιστάν για να διαλυθούν σε παλιοσίδερα. Τα «διαλυτήρια» αυτά είναι
εντελώς αυτοσχέδια, χωρίς στοιχειώδεις εγκαταστάσεις και εξοπλισμό, το αντίθετο
απ’ ό,τι συμβαίνει στις προηγμένες χώρες, όπου υπάρχουν οργανωμένες και
σύγχρονες τεχνολογικά εγκαταστάσεις. Στα ασιατικά διαλυτήρια δουλεύουν σε
άθλιες συνθήκες, με εξαντλητικά ωράρια, ακόμα και 12χρονα παιδιά, χωρίς καμία
ειδίκευση, χωρίς μέσα προστασίας, χωρίς εργαλεία. Τα δυστυχήματα είναι συχνά, ένας
νεκρός και ένας σοβαρά τραυματισμένος ανά εβδομάδα.
Η εργασιακή αυτή κόλαση έχει
όλα τα χαρακτηριστικά του αρπακτικού καπιταλισμού της εποχής μας (φθηνή
τριτοκοσμική εργασία, περιβαλλοντική καταστροφή, ανύπαρκτη τεχνολογική βάση) και
είναι μια επικερδής «μπίζνα» για όλους τους συμμετέχοντες. Η ιδιοκτήτρια
εταιρεία μεταβιβάζει το πλοίο σε μια εταιρεία “cash
byers” και δεν έχει πια καμία σχέση με το υπό διάλυση
πλοίο. Η τελευταία εταιρεία βγάζει τεράστια κέρδη απ’ την μεταπώληση των
μετάλλων και των εξαρτημάτων του πλοίου.
Απ’
αυτή λοιπόν την ιστορία δεν θα μπορούσε να λείπει βέβαια το ελληνικό
εφοπλιστικό κεφάλαιο, και μάλιστα ως πρωταγωνιστής. Την τελευταία δεκαετία
έχουν διαλυθεί εκεί 900 ποντοπόρα πλοία ουσιαστικά ελληνικής ιδιοκτησίας.
Σ.Κ.
