Πέμπτη 25 Ιουνίου 2020

Εργάτες γης και Έλληνες άνεργοι

Η εποχική εργασία στη γη μπορεί, με τα κατάλληλα κίνητρα,
 να γίνει μια πολύ καλή επιλογή για τους Έλληνες ανέργους

Η απαγόρευση της μετακίνησης εργατών από την Αλβανία λόγω της πανδημίας δημιούργησε τεράστιο πρόβλημα στη συγκομιδή των φρούτων της εποχής στη Μακεδονία. Η «επιστράτευση» προσφύγων και μεταναστών απ’ τα κέντρα κράτησης δεν προχώρησε. Η κυβέρνηση πήρε ένα μέτρο υπέρ της εγχώριας εργασίας, γεγονός πρωτοφανές βέβαια για αστική κυβέρνηση των τελευταίων 30 χρόνων: επέτρεψε στους χιλιάδες άνεργους της περιοχής να πιάσουν δουλειά στα χωράφια χωρίς να διακοπεί το επίδομα ανεργίας τους.

Η κατάσταση αυτή είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που εφαρμόζει τις τελευταίες δεκαετίες η αστική τάξη σε όλη τη χώρα και κατά συνέπεια και στην επαρχία. Κανένα οργανωμένο σχέδιο για την παραγωγή, απλά αθρόα εισαγωγή τριτοκοσμικών μαζών για την ασιατοποίηση του πληθυσμού. Απ’ την άλλη, η εγχώρια αγροτική παραγωγή δεν είχε ποτέ σαν χαρακτηριστικό της την ύπαρξη σταθερού και μαζικού δυναμικού εργατών γης. Οι αγρότες πάντα κατέφευγαν σε πρόχειρες λύσεις που έβρισκαν μπροστά τους. Παλιά υπήρχε π.χ. η αλληλοβοήθεια, οι λεγόμενες «δανεικαριές».
Η πολιτική της αστικής τάξης σε αυτό το ζήτημα μπορούμε να πούμε ότι είναι και μια από τις αιτίες της τεχνικής καθήλωσης της παραγωγής και της ματαίωσης οποιασδήποτε προοπτικής για σύνδεσή της με τη βιομηχανία. Παράλληλα αύξησε τα φαινόμενα μεσαιωνικής εκμετάλλευσης, όπως αυτά στα φραουλοχώραφα της Ηλείας.
Η πανδημία μαζί με το αδιέξοδο της πολιτικής της αστικής τάξης έδειξε ότι είναι δυνατή η στήριξη της εγχώριας εργασίας, με την ύπαρξη πολιτικής βούλησης γι’ αυτό. Μια λύση και για την αγροτική παραγωγή και για τους Έλληνες ανέργους είναι να τους δοθούν κίνητρα να πάνε σε αγροτικές δουλειές. Με παροχή καταλυμάτων, αξιοπρεπές μεροκάματο και σίτιση, ασφαλιστική κάλυψη. Καθώς και με την κατάλληλη προβολή αυτής της μορφής εποχικής εργασίας, που μπορεί να είναι μια πολύ καλή οικονομική λύση για τους ανέργους και να συμβάλει θετικά στην αγροτική παραγωγή. Από εκεί και πέρα, αν το απαιτούν οι ανάγκες, μπορεί να γίνεται οργανωμένη εισαγωγή εργατών απ’ τις γειτονικές χώρες (Αλβανία, Βόρεια Μακεδονία) με ίσους όρους εργασίας με τους Έλληνες εργάτες γης. Κάτι που θα συσφίγξει και τις σχέσεις με τους γειτονικούς λαούς. Φυσικά, ο δρόμος σωτηρίας για την αγροτική παραγωγή παραμένει αυτός της τεχνολογικής αναβάθμισής της και της σύνδεσής της με τη βιομηχανία.

Σ. Κρόκος