Οι μισοί νεκροί από την πανδημία στη Δυτική Ευρώπη είναι
ηλικιωμένοι που ζούσαν σε γηροκομεία
 |
Το μεγαλύτερο δράμα της πανδημίας είναι αυτό για το οποίο
επικρατεί παντού μια ένοχη σιωπή: ότι τα περισσότερα θύματά της,
τουλάχιστον
στην Ευρώπη, ήταν γέροι που αφέθηκαν αβοήθητοι
και χωρίς δυνατότητα νοσηλείας
να πεθάνουν στα γηροκομεία
|
Σύμφωνα με τη συνταγματική αρχή που ισχύει σε όλη την Ευρώπη, είναι
κατοχυρωμένη η ελεύθερη πρόσβαση όλων στις υγειονομικές υπηρεσίες. Κάτι που
επιβεβαίωναν με δηλώσεις τους όλοι οι αρχηγοί κρατών κατά τη διάρκεια της
πανδημίας. Μεταξύ άλλων, η Μέρκελ δήλωσε «ότι κάθε ζωή μετράει». Ο γνωστός Σόιμπλε,
βέβαια, κυνικά δήλωσε ότι «δεν είναι απόλυτο ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω απ’
όλα», κάνοντας ξεκάθαρο μέχρι πού φτάνει έστω και το φραστικό ενδιαφέρον της
καπιταλιστικής Ευρώπης για τους πολίτες της.
Σύμφωνα με έρευνα του London School of Economics, σε πέντε χώρες της Ευρώπης, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Βέλγιο και Ιρλανδία,
οι θάνατοι που καταγράφηκαν στα
γηροκομεία αντιστοιχούν περίπου στο 50% του συνολικού αριθμού των νεκρών,
ξεπερνώντας τους 27.000 μόνο μέχρι τις αρχές Απριλίου! Συγκεκριμένα, στην
Ιταλία το ποσοστό αυτό ήταν 45%, στη Γαλλία και το Βέλγιο 49%, στην Ιρλανδία
55% και στην Ισπανία 57%. Παρόμοια, όμως, είναι η κατάσταση και σε άλλες
ευρωπαϊκές χώρες.
Ο επικεφαλής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι
στα γηροκομεία εκτυλίχθηκε μια τραγωδία,
εφόσον τα μισά θύματα του ιού ήταν τρόφιμοι γηροκομείων. Στην ουσία
παραδέχτηκε ότι θυσιάστηκαν εν ψυχρώ
χιλιάδες ανήμποροι ηλικιωμένοι, εφόσον αποκλείστηκαν από την πρόσβαση στις
υγειονομικές υπηρεσίες. Μιλάμε για
ένα προσχεδιασμένο έγκλημα! Τρία εκατομμύρια άνθρωποι πάνω από 65 ετών ζουν
σε δημόσια ή ιδιωτικά γηροκομεία σε όλη την Ευρώπη. Ενώ οι κυβερνήσεις ήξεραν
ότι αυτά τα ιδρύματα δεν θα μπορούσαν να ανταποκριθούν σε περίπτωση επιδημίας, δεν υπήρχε κανένας σχεδιασμός ούτε καμία
πρόθεση να νοσηλευτούν αυτοί που νοσούσαν. Τα γηροκομεία δεν είναι
νοσοκομεία, στις περισσότερες περιπτώσεις το προσωπικό τους είναι εντελώς
ανειδίκευτο, χαμηλά αμειβόμενο, ενώ στην πλειοψηφία τους είναι μετανάστες. Δεν
είναι τυχαίο που υπήρχε και στο προσωπικό αυτών των ιδρυμάτων μεγάλος αριθμός
κρουσμάτων. Αλλά ακόμα και όσοι ηλικιωμένοι κατάφεραν να φτάσουν ως την πόρτα
του νοσοκομείου, δεν υπήρχε περίπτωση να νοσηλευτούν, τουλάχιστον στις χώρες με
τα περισσότερα κρούσματα, όπως Ιταλία, Ισπανία, Βέλγιο. Οι ίδιοι οι υγειονομικοί παραδέχονταν ότι αναγκάζονταν να κάνουν
«διαλογή» ασθενών. Στο Βέλγιο, επίσης, οι θάνατοι στα γηροκομεία ούτε καν
έμπαιναν στις εθνικές στατιστικές (αυτό έγινε πολύ αργότερα). Να πούμε εδώ ότι το Βέλγιο είναι από τις
χώρες όπου επιτρέπεται η ευθανασία. Το Βέλγιο είναι από τις χώρες με τα
περισσότερα θύματα όχι εξαιτίας της ανεπάρκειας του συστήματος υγείας, αλλά
κυρίως από τη νοοτροπία που έχει καλλιεργηθεί εξαιτίας αυτών των πρακτικών, της
απαξίωσης δηλαδή της ζωής, κυρίως αυτών που θεωρούνται αδύναμοι.
Αυτή η ανθρώπινη, κοινωνική και ηθική τραγωδία είναι ένα
συνειδητό έγκλημα του «πολιτισμένου» καπιταλιστικού κόσμου μας, και μάλιστα στο
υποτίθεται πιο «πολιτισμένο» τμήμα του, την Ευρώπη. Ο Σόιμπλε, βέβαια, πρέπει να είναι πολύ ευχαριστημένος που επιβεβαιώθηκε η άποψη
του για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Στον καπιταλισμό αξίζει να ζουν αυτοί που
είναι παραγωγικοί και χρήσιμοι για τα κέρδη των καπιταλιστών. Αυτό είναι το
μέτρο της ηθικής τους και του «πολιτισμού» τους.
Στην κοινωνία που εμείς θέλουμε να φτιάξουμε, στην
κομμουνιστική κοινωνία της ισότητας και της δικαιοσύνης, δεν θα υπάρχουν
άνθρωποι που δεν θα θεωρούνται χρήσιμοι. Το αντίθετο! Αυτούς που σύμφωνα με την
καπιταλιστική ηθική θεωρούνται «μη παραγωγικοί» εμείς τους θεωρούμε πολύτιμους.
Γιατί αυτοί θα μας δώσουν τις εμπειρίες της ζωής τους, τις παραδόσεις που θα
χρησιμοποιήσουμε σαν οδηγό ζωής και αγώνα, τη σοφία και τη γνώση που θα μας
βοηθήσουν να χαράξουμε τον δρόμο για μια κοινωνία που θα σέβεται και θα τιμά
όλα τα μέλη της.
Μαρία Καράβολα
