Το «εργασιακό» νομοσχέδιο αφορά το σύνολο του ελληνικού λαού, γιατί: κάνει τη χώρα μας τριτοκοσμική «ζώνη» φθηνής εργασίας, καταργεί βασικά δημοκρατικά δικαιώματα και διαλύει κάθε έννοια οικογενειακού προγραμματισμού. Δεν θα γίνουμε σύγχρονοι δούλοι για τα κέρδη μιας παρασιτικής ολιγαρχίας που αδίστακτα υπηρετεί αυτή η κυβέρνηση!
1. Η νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά του Μητσοτάκη προχωράει αδίστακτα στην κορύφωση της βάρβαρης αντεργατικής επίθεσης που έχει εξαπολύσει από τότε που ήλθε στην εξουσία. Στις 4 Ιουνίου κατέβηκε στη Βουλή –με στόχο να ψηφιστεί στις 17 του μήνα– το εκτρωματικό «εργασιακό» νομοσχέδιο, το οποίο μάλιστα, κατά τον γκαιμπελισμό που διακρίνει αυτή την κυβέρνηση, επιγράφεται ως νομοσχέδιο «για την προστασία της εργασίας»! Η ψήφιση και εφαρμογή στην πράξη των μέτρων που περιλαμβάνει αυτό το νομοσχέδιο: 1) Θα φέρει ακόμα πιο κοντά τον εργασιακό μεσαίωνα, θα κάνει ακόμα πιο ανεξέλεγκτη την υπερ-εκμετάλλευση των εργαζομένων. 2) Θα καταφέρει συνολικό χτύπημα στη δημοκρατία, αφού το δικαίωμα της απεργίας, η ελεύθερη συνδικαλιστική δράση και το δικαίωμα της συνάθροισης-διαδήλωσης (που έχει ήδη χτυπηθεί με άλλα νομοθετήματα) είναι η βάση κάθε συλλογικής δράσης και συνείδησης, κάθε λαϊκής παρέμβασης έναντι της εξουσίας. 3) Θα εντείνει τα παρασιτικά και τυχοδιωκτικά χαρακτηριστικά του εγχώριου καπιταλισμού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις οικονομικές και κοινωνικές προοπτικές της χώρας. 4) Θα μειώσει τα εισοδήματα, θα οδηγήσει σε νέα αδιέξοδα τη μικροαστική τάξη και θα σπρώξει τη νεολαία στη φυγή στο εξωτερικό. 5) Θα χτυπήσει κάθε έννοια οικογενειακού προγραμματισμού, με δραματικές συνέπειες στο ήδη τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα της χώρας.
Έχει σημασία να δούμε πώς μεθοδεύτηκε αυτή η θρασύτατη επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και τους εργαζόμενους. Η κυβέρνηση κατ’ αρχάς προπαγάνδιζε επί μήνες ότι το νομοσχέδιο υιοθετεί τις «βέλτιστες πρακτικές» που ισχύουν στην Ευρώπη (δεν μας είπε για ποιους είναι «βέλτιστες»), ότι είναι σύμφωνο με τις οδηγίες της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (!) και ότι δίνει νέα δικαιώματα στους εργαζόμενους! Επίσης, σε προφανή συνεννόηση με την κυβέρνηση, ορισμένες εργοδοτικές οργανώσεις δημιουργούσαν κλίμα ότι το νομοσχέδιο δεν είναι και τόσο φιλο-εργοδοτικό – με σκοπό φυσικά να αποπροσανατολιστούν οι εργαζόμενοι. Τελικά, έχοντας αφομοιώσει πολύ καλά από την εποχή των μνημονίων πώς λειτουργεί το δόγμα του σοκ, ο Χατζηδάκης κατέβασε ένα νομοσχέδιο όχι πιο μαλακό αλλά πιο σκληρό από αυτό που «διέρρεε» στην αρχή. Και μάλιστα, σκλήρυνε αποφασιστικά τον κεντρικό πυρήνα του νομοσχεδίου, που είναι η απαγόρευση των απεργιών και η αποδόμηση των συνδικάτων. Έτσι, στις πάμπολλες αντισυνδικαλιστικές και αντιαπεργιακές διατάξεις, προστέθηκαν «τελευταία στιγμή» άλλες δύο, που στην πραγματικότητα ήταν προαποφασισμένες: η απαγόρευση επαναπροκήρυξης από δευτεροβάθμιο ή τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο μιας απεργίας που έχει βγει παράνομη, και οι αστικές ευθύνες (πάει να πει εξοντωτικές χρηματικές ποινές) για τους συνδικαλιστές και το συνδικάτο που καταλαμβάνουν χώρους εργασίας ή παρεμποδίζουν απεργοσπάστες.
2. Παραθέτουμε επιγραμματικά τι προβλέπει αυτό το δολοφονικό νομοσχέδιο: 1) Κατάργηση του σταθερού 5ημέρου-8ώρου και ουσιαστικά ανεξέλεγκτη εναλλαγή εργασιακών ωραρίων, με ατομική συμφωνία εργοδότη-εργαζόμενου – όπου φυσικά ο εργοδότης είναι το συντριπτικά ισχυρότερο μέρος. Επίσης, ως συνέπεια αυτού, το μεγαλύτερο μέρος των υπερωριών πρακτικά δεν θα αμείβεται. Ενώ αυξάνεται κατά πολύ, ιδίως στη βιομηχανία, το όριο των επιτρεπόμενων υπερωριών. 2) Επέκταση της κυριακάτικης εργασίας σε ένα πλήθος κλάδων. 3) Ενθάρρυνση της τηλεργασίας, μέσω της νομοθετικής «τακτοποίησής» της. Είναι πασίγνωστο ότι η τηλεργασία ατομικοποιεί πλήρως τον εργαζόμενο, τον επιβαρύνει ψυχικά και σωματικά, διαλύει την προσωπική και οικογενειακή ζωή του, ενώ ευνοεί τη μετατροπή του σε «ελεύθερο συνεργάτη» χωρίς τα δικαιώματα του μισθωτού. 4) Δραματική συρρίκνωση του δικαιώματος της απεργίας, με ένα πλήθος τρόπους (απαγόρευση περιφρούρησης, ηλεκτρονική ψηφοφορία, αστική ευθύνη του σωματείου και των συνδικαλιστών, ακόμα περισσότερες περιπτώσεις όπου μια απεργία βγαίνει παράνομη κ.λπ.). 5) Έλεγχος των σωματείων από το κράτος και ξεκάθαρη αποδόμησή τους. Σε αυτό συντείνουν πλήθος διατάξεις, που αποδυναμώνουν τη γενική συνέλευση (ηλεκτρονική ψηφοφορία), μειώνουν την προστασία των συνδικαλιστών και νομιμοποιούν τον «ψηφιακό» χαφιεδισμό (ψηφιακά μητρώα μελών, ψηφιακά πρακτικά κ.λπ.). Συν την απαξίωση που προκύπτει για τα σωματεία από τις αντι-απεργιακές διατάξεις και από την απουσία συλλογικών συμβάσεων (για την οποία φυσικά έχει φροντίσει η κυβέρνηση). 6) Πλήρης αποδυνάμωση της Επιθεώρησης Εργασίας, μέσα από τη μετατροπή της σε «ανεξάρτητη αρχή», και ενίσχυση του πολύ πιο φιλο-εργοδοτικού ΟΜΕΔ. 7) Ριζική διευκόλυνση των απολύσεων, μεταξύ άλλων επειδή παύει να είναι υποχρεωτική η επαναπρόσληψη εργαζόμενου που η απόλυσή του κρίθηκε άκυρη δικαστικά και επειδή σε περίπτωση προειδοποιημένης απόλυσης ο εργαζόμενος δεν θα έχει δικαίωμα να προσέρχεται στον χώρο εργασίας. 8) «Ψίχουλα» όσον αφορά πατρικές και γονικές άδειες, τη στιγμή που η βασική άδεια, αυτή που παίρνουν οι γυναίκες πριν και μετά τη γέννα, δεν αυξάνεται και συνεχίζει να υποαμείβεται.
Πέρα όμως από αυτές καθαυτές τις διατάξεις, έχει σημασία να δούμε τι συνεπάγεται αυτό το νομοσχέδιο σε επίπεδο κοινωνικό, πολιτικό και ιδεολογικό. Είναι προφανές ότι το σημερινό αγριοκαπιταλιστικό, ακροδεξιό, ρεβανσιστικό καθεστώς θέλει να ξεμπερδεύει με την έννοια της οργανωμένης εργασίας, αυτής που τίθεται σε διαπραγμάτευση και ρυθμίζεται με συλλογικό τρόπο. Θέλει να αυξήσει την εκμετάλλευση του εργαζόμενου σε επίπεδα Ανατολικής Ευρώπης και Ασίας. Θέλει να εκπαιδεύσει ειδικά τις νεότερες γενιές εργαζομένων να ξεχάσουν απεργίες, συνδικάτα, συλλογικές συμβάσεις, εργασιακά δικαιώματα κ.λπ. Θέλει να εκπαιδεύσει τους εργοδότες να ψάχνουν διαρκώς τρόπους για να πιέζουν το προσωπικό τους και να μειώνουν το κόστος εργασίας. Σε συνδυασμό με τα μέτρα για τα πανεπιστήμια και τον περιορισμό του δικαιώματος της διαδήλωσης, θέλει να κόψει το «οξυγόνο» των αριστερών κομμάτων και οργανώσεων. Να τους αφαιρέσει το πεδίο όπου δρουν, αναπτύσσουν πολιτικοϊδεολογική επιρροή και ανανεώνουν τις δυνάμεις τους. Ακόμα παραπέρα, θέλει να βάλει στον «γύψο» την ίδια τη δημοκρατία, χτυπώντας κάθε προϋπόθεση διαμόρφωσης συλλογικής συνείδησης και κάθε δυνατότητα παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα στα πολιτικά πράγματα. Στο τελευταίο τη βοηθούν ιδιαίτερα και αυτά που επέβαλε με πρόσχημα την επιδημία, ο εκφοβισμός του λαού, ο κοινωνικός κανιβαλισμός, ο έλεγχος και η παρακολούθηση του πληθυσμού, η αστυνομοκρατία.
3. Απέναντι σε αυτές τις ζοφερές προοπτικές, δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από τον δρόμο της αντίστασης. Να σηκώσουμε το γάντι που μας έριξαν οι νεοφιλελεύθεροι δήμιοι! Οι απεργίες που προκηρύσσονται να έχουν τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή και να ανοίγουν τον δρόμο για κλιμάκωση. Οι διαδηλώσεις κατά του νομοσχεδίου να έχουν όλη την τόλμη, την αποφασιστικότητα και τον δυναμισμό που αντιστοιχεί στις περιστάσεις. Η γενική απεργία της 10ης Ιουνίου, τουλάχιστον από απόψεως μαζικότητας της διαδήλωσης, ήταν ένα θετικό πρώτο βήμα. Αλλά χρειάζεται να γίνουν πολύ περισσότερα. Να ρίξουμε ιδιαίτερο βάρος στην πιο πλατιά και επιτακτική ενότητα – καμιά μικροκομματική πρακτική δεν θα συγχωρηθεί από τους εργαζόμενους σε αυτές τις συνθήκες, αλλά και δεν θα έχει την παραμικρή επιτυχία. Να ενταθεί και να μονιμοποιηθεί η προπαγάνδα κατά του νομοσχεδίου στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, ακόμα και στο διαδίκτυο. Να απευθυνθούμε ειδικά στη νεολαία αλλά και στη μικροαστική τάξη και στους συνταξιούχους, αναδεικνύοντας ότι το νομοσχέδιο επηρεάζει όλο τον ελληνικό λαό, ότι κάνει Τρίτο Κόσμο τη χώρα μας, ότι απειλεί τους πάντες – εκτός από τη μικρή και παρασιτική ολιγαρχία του πλούτου.
Να ανεβάσουμε τον πήχη της αντιπαράθεσης, προτάσσοντας τον στόχο να απομονωθεί και να πέσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα η πιο αντιλαϊκή κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών! Ό,τι και να λένε οι στημένες δημοσκοπήσεις, ξέρουμε ότι η δυσαρέσκεια είναι διάχυτη και αυξανόμενη, και τροφοδοτείται διαρκώς και από νέα ζητήματα(αναδουλειά και ανεργία από τα λοκντάουν, «υγειονομική» τρομοκρατία, μέτρα για τα πανεπιστήμια, τερματισμός της προστασίας της πρώτης κατοικίας, ακρίβεια, και πολλά άλλα). Με απλά και καθαρά επιχειρήματα και συνθήματα, να απευθυνθούμε στο πάθος και στο λογικό όλης της καταπιεσμένης και εκμεταλλευόμενης κοινωνίας. Δεν θα τους αφήσουμε να μας γυρίσουν έναν αιώνα πίσω! Το αντεργατικό πραξικόπημα μπορεί να ηττηθεί και να γίνει η αρχή του τέλους για την κυβέρνηση των δημίων του λαού!
10.06.2021
Η Συντακτική Επιτροπή
