Γιάννης Βερούχης (1931-2010)
 |
| Από το πολύνεκρο εργατικό «ατύχημα» του Μαΐου 2014 στα διυλιστήρια… |
Την τελευταία εικοσαετία* είχαμε
2.183 νεκρούς και 879.801 τραυματίες από εργατικά «ατυχήματα». 96 τραυματίες
την ημέρα, και ένας κάθε τέταρτο της ώρας.
Κάθε τρεις ημέρες ένας δικός μας,
ένας εργάτης δεν επιστρέφει ποτέ πια σπίτι του, είναι σκοτωμένος.
Όλους αυτούς τους νεκρούς και
τραυματίες, το κοινωνικό καθεστώς και οι άθλιοι πολιτικοί και συνδικαλιστές
του, τους αποδίδουν σε εργατικά «ατυχήματα». Αυτό όμως είναι ψέμα. Γιατί αυτοί
οι νεκροί και τραυματίες είναι τα θύματα του τεράστιου καπιταλιστικού κέρδους. Πώς
γίνονται λοιπόν αυτά τα ατυχήματα; Να σας πούμε εμείς που τα ζούμε. Από αυτά
άλλα γίνονται από την εξάντληση, την υπερκόπωση και την αγωνία του συναδέλφου,
να συμπληρώσει το «δελτίο παραγωγής». Άλλα γίνονται γιατί αφαιρούνται από τις μηχανές
τα εξαρτήματα ασφαλείας, γιατί εμποδίζουν την παραγωγικότητα. Και άλλα γίνονται
γιατί οι εργοδότες αποφεύγουν τις εγκαταστάσεις και τους μηχανισμούς της πρόληψης
των ατυχημάτων, γιατί κοστίζουν και αποτελούν… «αντι-αναπτυξιακά κίνητρα της εθνικής
μας οικονομίας». Κατά συνέπεια εδώ δεν πρόκειται για «ατυχήματα» αλλά για
εγκλήματα της καπιταλιστικής τάξης πάνω στην εργατική.
Κάθε εργοδότης πάνω κάτω
γνωρίζει: Ότι όταν καταπιέζει τους εργάτες του για υπερπαραγωγή, δηλαδή για το
κέρδος, όταν αφαιρούνται οι ασφάλειες των μηχανημάτων χάριν της παραγωγικότητας,
δηλαδή για το κέρδος, όταν δεν επισκευάζει τα χαλασμένα μηχανήματα και
αποφεύγει κάθε δαπάνη για την ασφάλεια των εργατών του, δηλαδή και πάλι για το
κέρδος, τότε θα υπάρξουν νεκροί και τραυματίες. Κατά συνέπεια ο κάθε εργοδότης
ξέρει. Κατά συνέπεια όλα αυτά δεν οφείλονται στην κακή τύχη, δεν είναι «ατυχήματα»,
αλλά οφείλονται σε πράξεις που σχεδόν ισοδυναμούν με εγκλήματα εκ προμελέτης.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο κάθε
καπιταλιστής θέλει να γίνονται σκοτωμοί και τραυματισμοί στο εργοστάσιό του. Ασφαλώς
δεν το θέλει. Αλλά το ανέχεται, γιατί είναι υποταγμένος στην λογική του ανταγωνισμού
και του καπιταλιστικού κέρδους.
Στη λογική ενός βάρβαρου
κοινωνικού συστήματος, που για το κέρδος δεν διστάζει μπροστά στο έγκλημα.
Στη λογική του κέρδους, που
μπροστά στου οι λέξεις πολιτισμός, συνείδηση, ανθρωπισμός και συμπόνοια, γίνονται
άδειες λέξεις, που μεταβάλλονται σε στολίδια της βαρβαρότητας.
*Το άρθρο έχει γραφτεί τον Μάιο του 1993
