Η ενότητα και
ανασυγκρότηση των εργατικών τάξεων είναι η μόνη φωτεινή προοπτική για την
περιοχή μας
Η επέμβαση της
Τουρκίας στον πόλεμο της Συρίας περιπλέκει την κατάσταση στην
περιοχή, αλλά
περισσότερο εκφράζει τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις του
ισλαμικού καθεστώτος
Ερντογάν
|
Η ένταση στα πολεμικά μέτωπα της Συρίας αλλά και του Ιράκ αυξάνεται, με τη συμμετοχή όλο και περισσότερων δυνάμεων. Τελευταία φαίνεται να διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο η Τουρκία του Ερντογάν, που συμπεριφέρεται σαν ισχυρή δύναμη, με επεκτατικές βλέψεις προς όλες τις κατευθύνσεις του ορίζοντα. Αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λωζάννης και τις κεμαλικές αρχές, έχοντας σαν σημείο αναφοράς τον Μωάμεθ τον Πορθητή και την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Εφαρμόζει μια πολιτική έπαρσης, απευθύνοντας ύβρεις προς Ευρώπη και Αμερική, απειλώντας Συρία, Ιράκ αλλά και Ελλάδα. Παριστάνει ότι συμμετέχει στον πόλεμο κατά του ISIS, αλλά βομβαρδίζει μόνο τις κουρδικές δυνάμεις, έχοντας σαν στόχο τη στρατιωτική τους αποδυνάμωση.
Στο
εσωτερικό της τώρα, το καθεστώς Ερντογάν έχει ξεκινήσει πόλεμο κατά των Κούρδων
στην Νοτιοανατολική Τουρκία, καταστρέφοντας
ολόκληρες πόλεις και εκτοπίζοντας τους ντόπιους κουρδικούς πληθυσμούς προς την
κεντρική Τουρκία.
Αναπτύσσει ένα κλίμα ακραίου σωβινισμού, με την
υποστήριξη της άκρας δεξιάς των Γκρίζων Λύκων και των ισλαμοφασιστών. Συλλαμβάνει και φυλακίζει χιλιάδες πολίτες,
στρατιωτικούς, εκπαιδευτικούς, δικαστικούς και τελευταία και την ηγεσία του
φιλοκουρδικού κόμματος HDP (Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών), σαν «προδότες»
και «συνεργάτες των τρομοκρατών», εισπράττοντας την παγκόσμια κατακραυγή.
Η
αδυναμία περαιτέρω ανάπτυξης της τουρκικής οικονομίας, μέσα και από τις
αντιφάσεις που δημιουργεί η διεθνής καπιταλιστική κρίση, σε συνδυασμό με την
ισλαμοποίηση της κοινωνίας, έχει αναθερμάνει τις αποσχιστικές τάσεις των μειονοτήτων
και τις κοινωνικές αντιδράσεις τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις. Αυτές τις αδυναμίες προσπαθεί να καλύψει ο Ερντογάν
με τους λεονταρισμούς του. Προσπαθεί να συσπειρώσει και να ενοποιήσει τους
δυσαρεστημένους του κρατικού μηχανισμού, κυρίως τους στρατιωτικούς, με μια
επεκτατική πολιτική, κοινά αποδεκτή απ’ όλα τα στρώματα της αστικής και
μικροαστικής τάξης, προς αντιμετώπιση των επερχόμενων, ακόμα μεγαλύτερων
κοινωνικών αντιδράσεων. Από την άλλη, αντιλαμβανόμενος σαφώς την τάση για ξαναμοίρασμα
της πίτας στη Μέση Ανατολή, θέλει και να
αποσοβήσει τον κίνδυνο ακρωτηριασμού της Τουρκίας και να βρίσκεται στο τραπέζι
των διαπραγματεύσεων με τις άλλες δυνάμεις.
Οι
Κούρδοι παίζουν σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση του ISIS
στη Συρία και στο Ιράκ. Έχουν αναπτύξει συμμαχίες με Αμερική, Ρωσία, Ιράν, Ιράκ
και Συρία, θέτοντας το ζήτημα δημιουργίας κουρδικού κράτους. Στο βόρειο τμήμα
του Ιράκ έχουν συστήσει εδώ και πάνω από μια δεκαετία ένα άτυπο κουρδικό
κράτος. Στη βόρεια Συρία επίσης, με τη στήριξη του Άσαντ κέρδισαν μια σχετική
αυτονομία. Το κουρδικό ζήτημα έχει τεθεί στην ατζέντα της περιοχής και πολύ
δύσκολα θα ξαναμπεί στην άκρη. Αυτός
είναι και ο μεγάλος φόβος του «σουλτάνου», η ενοποίηση των πιο πάνω περιοχών με
τις κουρδικές περιοχές την νοτιοανατολικής Τουρκίας.
Η έως τώρα
αντιμετώπιση από ελληνικής πλευράς στις επεκτατικές βλέψεις του τουρκικού
καθεστώτος είχε κεντρικό άξονα τη μη δημιουργία προβλημάτων με τη γείτονα χώρα,
φτάνοντας κάποιες φορές σε σημείο δουλοπρέπειας. Αυτό ενθάρρυνε το
καθεστώς αυτό να ανεβάζει τους τόνους αλλά και τις επιθετικές διαθέσεις· τώρα
θέτει θέμα αναθεώρησης του καθεστώτος νήσων και βραχονησίδων στο Αιγαίο, καθώς
και μεγαλύτερης αυτονομίας του μουσουλμανικού πληθυσμού της Δυτικής Θράκης
(παιδεία, τζαμιά κ.λπ.).
Πίσω από τις
άλυτες αντιφάσεις των καπιταλισμών της περιοχής μας, καθώς και την αύξηση των
πολεμικών συρράξεων, δεν βρίσκεται τίποτε άλλο από τη γενική παρακμή του
καπιταλιστικού συστήματος. Ο μόνος παράγοντας που μπορεί να δώσει λύσεις, σε
οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, είναι οι εργατικές τάξεις. Η
οργάνωσή τους και η συνεργασία τους, στην αντίσταση ενάντια στους
ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις εκατόμβες νεκρών που προκαλούν, αλλά και σε
οτιδήποτε αντιδραστικό, οπισθοδρομικό (από τα μνημόνια μέχρι την άνοδο του
ισλαμισμού), είναι η μόνη διέξοδος.
Χρήστος Χατζής