 |
Το παγκόσμιο χρέος είναι ταυτόχρονα συστατικό στοιχείο
του σημερινού παρασιτικού καπιταλισμού αλλά και βόμβα στα θεμέλιά του |
Σύμφωνα με στοιχεία του
Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF), το παγκόσμιο (δημόσιο και ιδιωτικό) χρέος έφθασε το
2016 τα 215 τρισεκατομμύρια δολάρια. Αντιστοιχεί
πλέον στο 325% του παγκόσμιου ΑΕΠ, δηλαδή του συνόλου του πλούτου που
παράγεται στον πλανήτη! Μάλιστα, αυτή τη στιγμή το χρέος που αυξάνεται πιο
γρήγορα δεν είναι εκείνο των ανεπτυγμένων χωρών, αλλά των αναπτυσσόμενων, και
μάλιστα κυρίως το εταιρικό παρά το κρατικό. Χαρακτηριστικά, το χρέος των
αναπτυσσόμενων χωρών αυξήθηκε την τελευταία δεκαετία 4,5 φορές πιο γρήγορα απ’
ό,τι την προηγούμενη.
Σύμφωνα με τους ξένους και
εγχώριους τοκογλύφους που έπεσαν πάνω στον ελληνικό λαό για να τον γδάρουν, η
υπερχρέωση της Ελλάδας και η (ουσιαστική) χρεοκοπία της οφείλεται στο ότι ο
ελληνικός λαός «έζησε πάνω από τις δυνατότητές του». Σε αυτό προστίθεται από τα
πιο αλητοειδή φερέφωνά τους και η κατηγορία της «τεμπελιάς». Με αυτή τη λογική,
ο πλανήτης ολόκληρος θα πρέπει να έχει
ρέψει από την τεμπελιά και τη σπατάλη, για να έχει συσσωρευτεί ένα τέτοιο
δυσθεώρητο χρέος. Φυσικά, τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει. Στην πραγματικότητα,
οι εργαζόμενοι, συμπεριλαμβανομένης και της αύξησης της παραγωγικότητας,
δουλεύουν περισσότερο απ’ ό,τι πριν από κάποιες δεκαετίες. Κι αν πει κανείς για
καλοπέραση, οι πραγματικοί μισθοί των εργαζομένων στις ανεπτυγμένες χώρες έχουν
γυρίσει πίσω στις δεκαετίες ’70-’80.
Το χρέος είναι αποκλειστικά δημιούργημα του
καπιταλιστικού παρασιτισμού. Ο παρηκμασμένος καπιταλισμός ουσιαστικά ζει πλέον
από το τζογάρισμα πάνω σε αυτό το χρέος, με τη μορφή ομολόγων, μετοχών, μερισμάτων, προμηθειών, παραγώγων, τοκοχρεολυσίων
κ.λπ. Οι καπιταλιστές δημιουργούν και αναπαράγουν αυτό το χρέος, όλο και πιο
συχνά αυτό ξεφεύγει από οποιοδήποτε έλεγχο («φούσκες»), για να το φορτώσουν τελικά, με χίλιους δυο τρόπους, στους
προϋπολογισμούς των κρατών, δηλαδή στους φτωχούς και μικρομεσαίους φορολογούμενους.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, η εργαζόμενη
πλειοψηφία θα πρέπει: α) Να απορρίπτει χωρίς συζήτηση κάθε ενοχοποίησή της για
τα χρέη και τα ελλείμματα. β) Να ζητά σε κάθε περίπτωση τη μη πληρωμή/διαγραφή
του δημόσιου χρέους που φορτώνεται στις πλάτες της. Και γ) να παλέψει για μια
κοινωνία όπου η ίδια, σχεδιασμένα και δημοκρατικά, θα ελέγχει τις παραγωγικές
δυνάμεις που θέτει σε κίνηση, εξασφαλίζοντας για όλους την ευημερία και την
ελευθερία.
Πάρις Δάγλας
