Η κυβέρνηση βάζει
στο στόχαστρο τα πιο ιερά δικαιώματα των εργαζομένων. Να αντισταθούμε με κάθε
μέσο.
Το αντεργατικό-αντισυνδικαλιστικό χουντικής έμπνευσης νομοσχέδιο δεν πρέπει
να περάσει.. Η κατάθεσή του θα πρέπει να μας βρει όλους στους δρόμους.
Η κυβέρνηση ετοιμάζει μέσα στον Νοέμβριο ένα νέο δολοφονικό χτύπημα εις βάρος της εργατικής τάξης και των ιστορικών δικαιωμάτων της. Το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που έρχεται περιέχει: ουσιαστική κατάργηση του οκτάωρου και της πληρωμής υπερωριών, ηλεκτρονική καταγραφή, δηλαδή φακέλωμα, των σωματείων και των μελών τους, ουσιαστική απαγόρευση της απεργίας με το πρόσχημα του «προσωπικού ασφαλείας», νομική προστασία της απεργοσπασίας, καθώς και πολλές άλλες διατάξεις που απειλούν να διαμορφώσουν μια σύγχρονη εργασιακή κόλαση.
Για
το ωράριο προβλέπεται δουλειά έως και 10 ώρες χωρίς καμία προσαύξηση μισθού. Ο
εργοδότης θα υποχρεούται να «επιστρέψει» τις παραπάνω ώρες με ρεπό ή άδεια μέσα
στο εξάμηνο. Στην ουσία, δηλαδή, καταργείται
και το οκτάωρο και η πληρωμή των υπερωριών. Η αύξηση του ορίου των
υπερωριών που μπορούν να γίνουν, πάνω απ’ το σημερινό όριο των 120 ωρών ετησίως,
θα δώσει τη δυνατότητα στην εργοδοσία να αυξήσει ανεξέλεγκτα την εκμετάλλευση
των εργαζομένων. Επίσης, αυξάνονται οι
τομείς όπου δεν θα ισχύει η Κυριακή αργία.
Με
αυτά τα μέτρα όμως δεν αυξάνεται μόνο η εργοδοτική αυθαιρεσία αλλά ευνοούνται
αντικειμενικά τα πιο τυχοδιωκτικά και παρασιτικά τμήματα του κεφαλαίου. Ενισχύεται η ένταση εργασίας εις βάρος της
τεχνολογικής αναβάθμισης της παραγωγής. Ενισχύεται δηλαδή η φτηνή και άτεχνη
εργασία και γενικά το τριτοκοσμικό μοντέλο της εγχώριας αστικής τάξης.
Στην
οργανωμένη έκφραση των εργαζομένων, τα σωματεία, επιχειρούνται εξοντωτικά
χτυπήματα. Η υποχρεωτική καταγραφή των σωματείων σε ηλεκτρονικό μητρώο σημαίνει
πολύ απλά φακέλωμα συνδικαλιστών και μελών. Στο δικαίωμα της απεργίας
επιχειρείται άμεση καταστολή αφού: σε
«ζωτικής» σημασίας επιχειρήσεις, κρατικές και ιδιωτικές, θα είναι υποχρεωμένο
να δουλεύει το 40% σαν «προσωπικό ασφαλείας». Νομιμοποιείται δηλαδή η
απεργοσπασία, ενώ η περιφρούρηση της απεργίας, οι καταλήψεις χώρων και εισόδων
επιχειρήσεων χαρακτηρίζονται ποινικά
αδικήματα και διώκονται με φυλάκιση αλλά και πρόστιμο. Η απεργία που
χρησιμοποιεί τέτοιες μεθόδους θα βγαίνει κατευθείαν παράνομη. Αν κηρυχτεί δε μια απεργία παράνομη και
καταχρηστική, ο εργοδότης δικαιούται να ζητήσει αποζημίωση! Πρόκειται για
χουντικά μέτρα, βγαλμένα απ’ τις πιο μαύρες σελίδες της αστικής τάξης. Δείχνουν όμως και πόσο φοβάται η αστική
τάξη την οργανωμένη αντίδραση των εργατών και τις αγωνιστικές παραδόσεις της
ελληνικής εργατικής τάξης.
Για
να κηρυχτεί απεργία θα απαιτείται η ηλεκτρονική ψηφοφορία με το 50%+1 των
εργαζομένων. Διαμέσου της «ψηφιοποίησης» των συνδικαλιστικών διαδικασιών
(ψηφοφορίες, αποφάσεις συνελεύσεων κ.λπ.) στην
ουσία θέλουν να απονευρώσουν τις μαζικές και ζωντανές διαδικασίες των σωματείων
και κατά συνέπεια να αποτρέψουν τη συμμετοχή των εργαζομένων σε αυτά. Με το
κόψιμο των συνδικαλιστικών αδειών, τα μικρά ιδιαίτερα σωματεία
ακινητοποιούνται, αφού οι διοικήσεις τους δεν θα μπορούν να αντεπεξέλθουν στα
πρακτικά τους καθήκοντα. Ακόμα καταργείται ουσιαστικά το σώμα των επιθεωρητών
εργασίας (ΣΕΠΕ) προς όφελος του απόλυτα
ελεγχόμενου απ’ το αστικό κράτος ΟΜΕΔ (Οργανισμός Μεσολάβησης και
Διαιτησίας).
Είναι προφανές ότι
απέναντι σε αυτό το τερατούργημα η εργατική τάξη και ο λαός οφείλουν να
αντιδράσουν άμεσα, δυναμικά και αποφασισμένα. Μία πρώτη αντίδραση, η αποχή των
εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης απ’ τις
ηλεκτρονικές διοικητικές εκλογές που επιχειρεί το υπουργείο Παιδείας, είναι
ενθαρρυντική και δίνει το έναυσμα μιας συνολικής αντίδρασης. Σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε σωματείο, θα
πρέπει από τώρα να ξεκινήσει πάλη και ζύμωση για οργανωμένη αντίδραση. Η
κατάθεση αυτού του εκτρώματος θα πρέπει να μας βρει στους δρόμους. Τα πιο
«μαύρα» παρασιτικά κεφάλαια που κυριαρχούν μέσα στην αστική τάξη δεν πρόκειται
να σταματήσουν αν δεν μετατρέψουν τη χώρα σε μια τριτοκοσμική αποικία. Η
ελληνική εργατική τάξη πρέπει να σηκώσει στους ώμους της όλο τον εργαζόμενο λαό
στη μάχη της επιβίωσης. Η ώρα του αγώνα είναι τώρα.
Σ. Κρόκος
