Οι κατακτήσεις του Διαφωτισμού και των μεγάλων επαναστάσεων των προηγούμενων
αιώνων, όπως η Γαλλική, ή η Ελληνική, είναι εφαλτήριο και για τη σημερινή πάλη
των εργαζομένων και των λαών. Γι' αυτό και δεν πρέπει να δεχθούμε καμιά αμφισβήτηση
αυτών των κατακτήσεων, με οποιαδήποτε δικαιολογία
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, ο Δυτικός καπιταλισμός
επέδειξε υπερβολική ανοχή στον ισλαμικό σκοταδισμό, για δύο κυρίως λόγους:
Πρώτον, στα πλαίσια της πολιτικής των «ανοιχτών συνόρων», δηλαδή, της εισαγωγής
φτηνού και καθυστερημένου εργατικού δυναμικού από τις μουσουλμανικές χώρες. Και
δεύτερον, στα πλαίσια μιας διεθνούς πολιτικής που χρησιμοποιούσε τις διάφορες
αντικρουόμενες θρησκευτικές μερίδες για την εξυπηρέτηση ιμπεριαλιστικών
συμφερόντων.
Αυτό πλέον φαίνεται να αλλάζει. Η αποτυχία του «πολυπολιτισμικού» πειράματος, λόγω της τεράστιας
δυσκολίας ενσωμάτωσης αυτών των πληθυσμών, σε συνδυασμό με την τάση επιστροφής
προς τον εθνικό προστατευτισμό, οδηγούν σε γενικότερη αλλαγή πολιτικής και
σκλήρυνση στάσης έναντι του Ισλάμ.
Αυτή τη
στιγμή, πρωτοπόρα στη στροφή αυτή αναδεικνύεται η κυβέρνηση της Γαλλίας, για
τον πρόσθετο λόγο ότι η γαλλική άρχουσα τάξη έχει ευθέως συγκρουόμενα
συμφέροντα στην περιοχή της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής με τον τουρκικό νεο-οθωμανικό
επεκτατισμό του Ερντογάν. Είναι μάλιστα αξιοσημείωτο ότι ο Μακρόν, πέρα από τις έντονου συμβολισμού
κινήσεις του μετά τον αποκεφαλισμό του καθηγητή Σαμιέλ Πατί από τζιχαντιστή,
είχε ήδη εξαγγείλει και συνεχίζει να προωθεί νόμο για την ενίσχυση του κοσμικού
χαρακτήρα του γαλλικού κράτους, ο οποίος αναιρεί παλιότερες παραχωρήσεις προς
τους μουσουλμάνους, όπως οι χωριστές πισίνες για τα κορίτσια, τα ειδικά
συσσίτια «χαλάλ» κ.λπ. Εκτός αυτού, προχώρησε άμεσα σε απελάσεις εκατοντάδων
ισλαμιστών, σε κλείσιμο ύποπτων συλλόγων τους και σε απαγόρευση των τουρκικών
«Γκρίζων Λύκων» στο γαλλικό έδαφος.
Η στροφή αυτή αντικειμενικά είναι προς το συμφέρον των
ευρωπαϊκών λαών, οι οποίοι δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από το καλόπιασμα ή
την ανοχή μπροστά στη μεσαιωνική πλευρά του Ισλάμ. Είναι απαράδεκτο και απολύτως επιζήμιο να θεωρούνται αποδεκτές ως απλές
«ιδιαιτερότητες» η βάναυση καταπίεση των γυναικών, οι αντιδημοκρατικές λογικές,
ο περιορισμός της ελευθερίας έκφρασης και η απαγόρευση της σάτιρας, που
αξιώνουν να επιβάλλουν με τη βία οι φανατικοί μουσουλμάνοι ακόμα και εκτός των
δικών τους χωρών. Είναι αδιανόητο στις χώρες του λεγόμενου «Δυτικού
πολιτισμού», δηλαδή στις χώρες που έχουν γίνει δεκτές οι αρχές του Διαφωτισμού,
να απαιτείται η οποιαδήποτε φίμωση ή προσαρμογή σε τέτοιου είδους απαιτήσεις.
Και φυσικά καμία
σχέση με τον ανθρωπισμό, με την ανεκτικότητα ή με την αριστερά δεν μπορεί να
έχει η εγκατάλειψη των ιστορικών κατακτήσεων του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού,
που εδραιώθηκαν μέσα από τη Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση του 1789 και τις
μεταγενέστερες επαναστάσεις, μεταξύ αυτών και την ελληνική, και συμπυκνώθηκαν
στην πολυσήμαντη έννοια της «Ελευθερίας». Σε τελευταία ανάλυση, ακόμα και οι
ταξικοί αγώνες αποτελούν μια προσπάθεια των ανθρώπων όχι μόνο να ξεφύγουν από
την υλική μιζέρια και καταπίεση αλλά και να απολαύσουν τις υψηλές κατακτήσεις
του πολιτισμού, όπως η ελευθερία σκέψης, έκφρασης και ανάπτυξης της
προσωπικότητας του καθενός.
Θα πρέπει λοιπόν να είμαστε αδιαπραγμάτευτα αντίθετοι
όχι μόνο σε κάθε είδους τζιχαντιστική πράξη, όχι μόνο σε κάθε τάση
δικαιολόγησής της, αλλά και σε κάθε ιδέα περιορισμού των θεμελιωδών ελευθεριών,
που συνιστούν τον πυρήνα του σύγχρονου πολιτισμού.
Οι
μελλοντικοί αγώνες των ευρωπαϊκών λαών για μια καλύτερη ζωή δεν μπορούν παρά να
είναι άρρηκτα δεμένοι με τους αγώνες για την υπεράσπιση των όσων έχουν οι ίδιοι
αυτοί λαοί κερδίσει, χύνοντας ποτάμια αίματος στις επαναστάσεις των
προηγούμενων αιώνων.
Βασίλης Παπανικολάου
