Από τις μεγάλες διαδηλώσεις στο Παρίσι ενάντια στον νόμο
για την καθολική ασφάλεια, που καταργεί δημοκρατικά δικαιώματα
και ενισχύει την αστυνομοκρατία
Σχεδόν ένα χρόνο από την εμφάνιση του φονικού ιού covid-19, σε παγκόσμια κλίμακα και σε επίπεδα πανδημίας, ο αρχικός πανικός που επικράτησε σε όλα τα κράτη έδωσε τη θέση του στην εκμετάλλευση του φαινομένου από το καπιταλιστικό σύστημα προς όφελος των ολίγων.
Ελλείψει
ικανών φαρμάκων, εμβολίων και πρωτοβάθμιας περίθαλψης για την αντιμετώπιση του
ιού, οι αστικές κυβερνήσεις υιοθέτησαν το μέτρο του εγκλεισμού, της απαγόρευσης
της κυκλοφορίας και της απομόνωσης των ανθρώπων, υπερβάλλοντας ή παραπλανώντας
πολλές φορές με τα νούμερα των θανάτων και των κρουσμάτων, στοχεύοντας στον
ανθρώπινο φόβο. Μέσα σε αυτές τις
συνθήκες, βρήκαν την ευκαιρία να χτυπήσουν όσα κεκτημένα είχαν απομείνει στην
εργατική τάξη από την τελευταία παγκόσμια οικονομική κρίση και τα μνημόνια.
Εφάρμοσαν ακόμα πιο ελαστικές σχέσεις
εργασίας, κατάργησαν το οκτάωρο, έκλεισαν επιχειρήσεις, απόλυσαν εργαζόμενους,
κατάργησαν τις αποζημιώσεις, ενίσχυσαν το αστυνομικό κράτος και επέβαλαν
γενικώς μέτρα που χτυπάνε τον πυρήνα ακόμα και των στοιχειωδών κατακτήσεων των
αστικοδημοκρατικών επαναστάσεων, κατακτήσεων της ίδιας της αστικής τάξης
των προηγούμενων αιώνων.
Παρά
τα μέτρα και τις προσπάθειες των αστικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν το
πρόβλημα της πανδημίας, βυθισμένοι μέσα στις αντιφάσεις τους και τη δίψα για
περισσότερο κέρδος, δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, αντίθετα το
μεγέθυναν. Με διαλυμένα τα δημόσια συστήματα υγείας παγκόσμια, ανίκανοι να
αντιμετωπίσουν μια πανδημία που τα τελικά νούμερά της δεν πείθουν ότι είναι
κάτι ανάλογο με πανδημίες περασμένων δεκαετιών, διέλυσαν, εκτός από την υγεία των πολιτών, σωματική και ψυχική, και την
παγκόσμια οικονομία, θέτοντας σε δίλημμα τους πολίτες αν θα πρέπει να πεθάνουν
από τον ιό ή από την πείνα.
Έτσι,
από τα μέσα του χρόνου κιόλας, άρχισαν
να ξεσπούν εξεγέρσεις σε όλο τον πλανήτη, άλλες ενάντια στα λοκντάουν, άλλες
ενάντια στην κατάργηση δημοκρατικών δικαιωμάτων και άλλες με συνθήματα εργατικών
διεκδικήσεων.
Αρχικά
τους συμμετέχοντες σε αυτές τις εξεγέρσεις τους κατηγόρησαν ως «ακροδεξιούς»
και ως «αρνητές του ιού». Δεν παρατήρησαν, όμως, πως η φτώχεια πλέον έχει
χτυπήσει δεξιούς, αριστερούς, αρνητές και μη.
Στη Γαλλία, που τελευταία έγινε
παγκόσμιο φωτεινό παράδειγμα με τα Κίτρινα Γιλέκα, οι κινητοποιήσεις κατάφεραν να ακυρώσουν νόμο που απαγόρευε τη
φωτογράφιση αστυνομικών όταν βιαιοπραγούσαν σε διαδηλωτές.
Στην Ινδία
κατέβηκαν σε μια μοναδική, ιστορική απεργία 250 εκατομμύρια εργάτες, διεκδικώντας
αυξήσεις, πενθήμερη εργασία, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας (73 εκατομμύρια
άνεργοι), ενάντια στην μεθόδευση ιδιωτικοποίησης κρατικών εταιρειών και
τραπεζών και ενάντια σε έναν νόμο που δίνει ιθαγένεια σε Πακιστανούς, αρκεί να
μην είναι μουσουλμάνοι, μετατρέποντας όμως έτσι 200 εκατομμύρια Ινδούς μουσουλμάνους
σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Στη Γουατεμάλα
έκαψαν το Κοινοβούλιο, κατηγορώντας τη συντηρητική κυβέρνηση ότι αφιερώνει
ελάχιστους πόρους για την φτώχεια και την υγεία. Ο νέος προϋπολογισμός δεν
προβλέπει δαπάνες για την υγεία και την παιδεία, παρά μόνο για έργα υποδομών
από ιδιωτικές εταιρείες. Στην Αργεντινή
διαδηλώνουν ενάντια στον εγκλεισμό, όταν το 40,9% του πληθυσμού είναι κάτω
από το όριο φτώχειας και οι γυναικοκτονίες, εξαιτίας του εγκλεισμού, ξεπέρασαν
κάθε προηγούμενο. Στην Αλβανία γίνονται
μεγάλες διαδηλώσεις για τη δολοφονία ενός 25χρονου από την αστυνομία επειδή
«παραβίασε» το λοκντάουν.
Σε
Ιταλία, Γερμανία, ΗΠΑ, Κύπρο διαδηλώνουν ενάντια στην απαγόρευση της
κυκλοφορίας και την αστυνομοκρατία. Σε Ισπανία, Ισραήλ, Βολιβία, Χιλή,
Εκουαδόρ, Κολομβία, Λίβανο, Βέλγιο, Τσεχία, Πολωνία, σε όλο τον κόσμο, οι πολίτες αντιλήφθηκαν την εκμετάλλευση
του ιού προς όφελος των πλουσίων και δεν δέχονται αμάσητα ό,τι τους σερβίρουν
οι κυβερνήσεις τους. Εξεγείρονται είτε ενάντια στα λοκντάουν, είτε ενάντια σε
νομοσχέδια καταστολής, είτε διεκδικώντας δικαιώματα. Κοινός παρονομαστής πίσω
από όλα αυτά είναι η αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας και της
αστυνομοκρατίας-καταστολής. Πολύ σύντομα είναι βέβαιο πως θα δούμε αυτό το κύμα
των εξεγέρσεων παγκόσμια να μεγαλώνει. Από την προετοιμασία και την οργάνωση
της εργατικής και επαναστατικής πρωτοπορίας θα εξαρτηθεί το αποτέλεσμα αυτών
των εξεγέρσεων.
Χρήστος Χατζής
