Του Γιάννη Βερούχη (1931-2010)
1) Το Οκτάωρο
1 Μαΐου 1886: Η
ανθρωπότητα στεφάνωσε την αμερικανική εργατική τάξη, με την αθάνατη
αιματοβαμμένη δόξα, για την έναρξη του παγκόσμιου αγώνα για την κατάκτηση του
οκταώρου,
1 Οκτωβρίου 2005:
η ελληνική εργατική τάξη και η Ελλάδα βαρύνεται με μια παγκόσμια ντροπή για την
κατάργηση του έως τώρα κατεκτημένου οκταώρου.
Το οκτάωρο είναι η
μεγαλύτερη παγκόσμια εργατική κατάκτηση, και συνέβαλε αποφασιστικά στην ανύψωση
του πολιτισμού και του ανθρωπισμού. Αυτό αποδεικνύεται από το περιεχόμενο του
οκταώρου που εκφράστηκε με το περίφημο σύνθημα: «8 ώρες εργασία, 8 ώρες ψυχαγωγία
και μόρφωση, 8 ώρες ύπνος».
 |
Το μνημείο
αυτό στήθηκε στο Σικάγο της Αμερικής
για τα τραγικά θύματα του 1886: Που έπεσαν
πρώτα
στον αγώνα της ανθρωπότητας για την
κατάκτηση του οκταώρου.
|
Η κήρυξη του αγώνα για το οκτάωρο προετοιμάστηκε μεθοδικά,
μέσα στην αμερικανική εργατική τάξη, η οποία εκήρυξε με επιτυχία τον απεργιακό αγώνα της για το
οκτάωρο την 1η Μαΐου του
1886.
Η αμερικανική αστική τάξη με τις εφημερίδες της, ανάγγειλε
το κρέμασμα των ηγετών της απεργίας, πριν από την κήρυξή της…
Και με μια πρωτοφανή εγκληματική αστυνομική σκευωρία και μια
δικαστική σκευωρία, τους κρέμασε: Και οργάνωσε εκατοντάδες δολοφονίες εργατών
σε όλη την Αμερική, υπολογίζοντας στο φόβο και την ηττοπάθεια της εργατικής
τάξης.
Ο εργατικός αγώνας όμως δεν υποχώρησε. Και το οκτάωρο έγινε
παγκόσμιο εργατικό σύνθημα, και η 1η Μαΐου παγκόσμια ημέρα εργατικού
αγώνα και γιορτής.
Κανένας όμως εθνικός καπιταλισμός δεν δέχθηκε το οκτάωρο,
αλλά το επέβαλαν οι εργάτες της κάθε χώρας με σκληρούς αγώνες. Και η αρχή έγινε
από τους Γάλλους υφαντουργούς τη δεύτερη επέτειο της παγκόσμιας πρωτομαγιάς,
που η επιτυχής απεργία τους έληξε, με 79 εργάτες νεκρούς και τραυματίες. Και
αυτό συντάραξε την εργατική τάξη της Ευρώπης και την ώθησε αποφασιστικά στην
αγωνιστική διεκδίκηση του οκτάωρου.
Έναντι λοιπόν αυτή της ηρωικής παγκόσμιας ιστορίας του
οκταώρου επαναλαμβάνουμε. Ότι η 1η Οκτωβρίου του 2005 στην Ελλάδα,
που είναι η ημέρα της κατάργησης του οκταώρου, και που έγινε με την παθητική
ανοχή της εργατικής τάξης: Είναι ημέρα ντροπής και της ελληνικής εργατικής
τάξης μας, και της Ελλάδας σαν χώρα μας.
Η 1η
Οκτωβρίου του 2005 είναι ημέρα ντροπής για τη χώρα μας. Γιατί όλη η ανθρωπότητα
το ξέρει ότι ο πολιτισμός της Ευρώπης, χτίστηκε με ελληνικές πέτρες.
Η 1η Οκτωβρίου του 2005 είναι ημέρα ντροπής για
την χώρα μας, από την οποία πήρε τις βασικές ιδέες της, η μεγάλη Γαλλική
Επανάσταση του 1789.
Η 1η Οκτωβρίου του 2005 είναι επίσης ημέρα
ντροπής για την Ελλάδα. Η οποία με την επανάστασή της του 1821, είναι πρώτη
αυτή που ποδοπάτησε τις αποφάσεις της Ιεράς Συμμαχίας της Βιέννης: που
απαγόρευε οποιαδήποτε πολιτική μεταβολή στην Ευρώπη, που θα αμφισβητούσε
έμπρακτα τη βαρβαρότητα των κατακτητών.
Η 1η Οκτωβρίου του 2005 είναι ημέρα ντροπής για
την ελληνική εργατική τάξη, που είναι αυτή που κήρυξε την πρώτη εργατική
απεργία, στην κατεχόμενη από το χιτλερικό φασισμό, Ευρώπη.
Και επίσης και εντελώς συμπληρωματικά, η 1η
Οκτωβρίου του 2005 είναι ημέρα ντροπής για την ελληνική εργατική τάξη. Όταν από
το 1977 δυόμισι χιλιάδες λιθογράφοι εργάτες επέβαλαν αγωνιστικά σαν πρωτοπόροι
αυτής της ελληνικής εργατικής τάξης: Την πενθήμερη σαραντάωρη εβδομαδιαία
εργασία καθώς και το τιμαριθμικό μεροκάματο, με μια συνεχή απεργία 3 μηνών.
Δεν είμαστε δικαστές της εργατικής τάξης μας. Αλλά απλώς
αισθανόμαστε σαν τα ντροπιασμένα παιδιά της μάνας μας ελληνικής εργατικής
τάξης, και πιστεύουμε ότι στεκόμαστε με
τη μεγαλύτερη αγάπη και ειλικρίνεια στο πλευρό της, λέγοντας της αυτό που
θεωρούμε αληθινό.
Διότι τίποτε δεν μπορεί να σταθεί όρθιο χωρίς της αλήθεια.
Ούτε και χάσαμε της
εμπιστοσύνη μας στη μεγάλη ελληνική εργατική τάξη μας, που είμαστε απόλυτα
βέβαιοι ότι θα συνέλθει και θα ξανασταθεί στο ιστορικό ύψος της.
Η σημερινή κατάσταση της τάξης μας δεν μπορεί να εξηγηθεί
χωρίς την εξέτση δύο σοβαρότατων παραγόντων.
Πρώτον: Ότι η
εργατική τάξη μας ουσιαστικά είναι εντελώς ανοργάνωτη.
Και δεύτερον: Ότι
αυτοί που παριστάνουν –με περγαμηνές- τους ηγέτες της και τους εκφραστές των
συμφερόντων της, αποδεικνύονται στην πράξη κοινοί προδότες.
Γι’ αυτό το λόγο για την εργατική τάξη μας, είναι πολύ
δύσκολο σήμερα, να κάνει έναν αγώνα εκ παρατάξεως.
Μπορεί όμως η τάξη
μας να κάνει έναν αγώνα, και πρέπει να τον κάνει. Μπορεί για το οκτάωρο και τις
υπερωρίες να κάνει έναν ιδιόμορφο ανταρτοπόλεμο προσαρμοσμένο μέσα στις ειδικές
συνθήκες του κάθε επαγγέλματος και ιδιαίτερα της κάθε επιχείρησης: Και να
υπερασπιστεί τη ζωή της, χτυπώντας τον κάθε εργοδότη εκεί ακριβώς που τον
πονάει.
Ο Ελληνικός λαός στην
ιστορία του ποτέ δεν είχε έλλειμμα, ούτε πρωτοτυπίας, ούτε εφευρετικότητας,
ούτε και τόλμης.
Το πολυμήχανο πνεύμα
του Οδυσσέα είναι μες στην ψυχή του.
Και τελειώνοντας
επαναλαμβάνουμε, ότι υπερασπιζόμενοι το οκτάωρο, υπερασπιζόμαστε τον πολιτισμό
και ανθρωπισμό, και ταυτόχρονα καταπολεμάμε την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Την 1η
Οκτωβρίου 2005 άρχισε η εφαρμογή του νόμου για τη ρύθμιση του εργάσιμου χρόνου,
με τον οποίο η τότε κυβέρνηση Καραμανλή έκανε την αρχή για την υπονόμευση του
8ώρου και την κατάργηση της πληρωμής των υπερωριών.
2)
Εμείς οι εργάτες
Σήμερα να πούμε για το τι να αποφεύγουμε στη δουλειά μας.
Πρώτον:
Δεν κλέβουμε. Γιατί δεν δίνουμε το δικαίωμα στον εργοδότη που κλέβει τον ιδρώτα
μας και μας εκμεταλλεύεται, να κατηγορεί εμάς αυτός ο κλέφτης, ότι τον κλέψαμε.
Τα κλεψιμαίικα δεν τα παίρνουμε πίσω με την ατομική κλεψιά, αλλά με την ενότητά
μας και τους αγώνες μας.
Δεύτερον: Δεν
μεθάμε και δεν χαρτοπαίζουμε. Γιατί έχουμε σαν παραγωγοί εργάτες την περηφάνεια
να μην δεχόμαστε καμία προσβολή, από τον εκμεταλλευτή εργοδότη, ή τα δουλικά
τσανάκια του τους διευθυντές του, και μερικούς προϊσταμένους του.
Τρίτον:
δεν λουφάρουμε : Και δεν φορτώνουμε την δουλειά μας στις πλάτες των συναδέλφων
μας, και όχι μόνο αυτό αλλά βοηθάμε και κάθε συνάδελφό μας που έχει ειδικού
λόγους να μην μπορεί να δουλέψει κανονικά. Και επίσης φροντίζουμε να μαθαίνουμε
καλά τη δουλειά μας.
Τέταρτο: Δεν
έχουμε ποτέ πάρε δώσε με τον εργοδότη και τα τσανάκια του, γιατί από αυτές τις
«φιλίες» στο τέλος μόνο αυτοί βγαίνουν ωφελημένοι και μόνο εμείς ζημιωμένοι.
Πέμπτο: Περιφρονούμε
και κρατάμε μακριά, όλους τους ρουφιάνους, τους γλύφτες και τα τσανάκια. Και αν
ακόμα ξέρουμε καλά ότι κάποιος μας κάρφωσε στον εργοδότη, ποτέ δεν τον
μιμούμαστε. Γιατί ξέρουμε καλά ότι όποιος «μιλάει» στον εργοδότη, αυτόματα
γίνεται και αιχμάλωτός του.
Έκτο: Κρατάμε
τις καλύτερες δυνατές σχέσεις με όλους τους τίμιους σοβαρούς και καθαρούς
συναδέλφους ή συναδέλφισσες, γιατί ξέρουμε καλά ότι μόνοι μας δεν μπορούμε να
κάνουμε τίποτα.
Η ατομική ζωή μας, και τα οικονομικά μας, και οι
συνθήκες της δουλειάς μας, κατά βάθος
δεν εξαρτώνται από κανένα μεμονωμένο άτομο, αλλά από όλους μαζί.
3)
Ένα ποίημα από την ιστορία μας
 |
Θωμάς Γκόρπας
|
Αυτό το ποίημα το έγραψε ο ποιητής Θωμάς Γκόρπας,
εμπνευσμένος από την πάλη και τη ζωή των συντρόφων της παλαιάς παράταξης των
Τροτσκιστών Οικοδόμων.
από
ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ
…
Να συλλογιέσαι πάντοτε
τα χέρια σου.
Είναι δικά σου και
κρατάνε τη ζωή που διεκδικείς
όπως η μάνα το
νεογέννητο δια μέσου των αιώνων.
Όπως ο σημαιοφόρος
ξεδιπλώνει την καρδιά σου
στις μάχες για το ψωμί
δια μέσου των αιώνων.
Είναι δικά σου και
κρατάνε τη ζωή
όπως κρατάς εσύ ένα
κομμάτι κερδισμένο ψωμί
όπως κρατάει ο άλλος ένα
τραυματισμένο ή σκοτωμένο αδερφό
όπως κρατάω εγώ την
πέννα μου
σαν όπλο και σαν
κραυγή
σε πόλεμο που δεν είναι
πόλεμος
αλλά προσπάθεια
ύπαρξης.
Να συλλογιέσαι πάντοτε τα χέρια σου
είναι δικά σου γιατί
κρατάνε τη ζωή
που γέννησαν και
λαχταράνε.
Είναι δικά σου σήμερα
το λέω εγώ
να το στεριώσω μέσα
σου.
Είναι δικά σου αύριο
θα το πεις εσύ
Να λάμψει ο κόσμος.
4)
Ο αυτοέλεγχος
Ένας παλιός σύντροφος έλεγε τα εξής: «Τότε μερικοί σύντροφοι
είχαν εφαρμόσει το εξής σύστημα αυτοελέγχου. Πριν πέσουν να κοιμηθούν έβαζαν
στον εαυτό τους το εξής ερώτημα. Τι έκανα για τις ιδέες μου σήμερα;… Επίσης θυμάμαι
ότι αυτοί οι σύντροφοι ήταν μεταξύ των καλύτερων που είχαμε…».
Τι έκαναν τότε; «Τι έκαναν; Πολλά έκαναν, και ιδεολογικά,
και πολιτικά, και αγωνιστικά, και οργανωτικά, και πολλά άλλα πρακτικά. Το μόνο όμως
που ποτέ δεν διανοήθηκαν να κάνουν… ήταν να μην κάνουνε τίποτα».
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Συνεχίζουμε, με
αναδημοσίευση παλιών κομματιών (που διατηρούν όλη τους την επικαιρότητα και την
πολιτική σημασία), τη σπουδαία αυτή στήλη που έγραφε ο αλησμόνητος σύντροφος,
δάσκαλος και ηγέτης Γιάννης Βερούχης από τον Ιανουάριο του 1996. Τα άρθρα που
δημοσιεύουμε σε αυτό το φύλλο μας έχουν γραφτεί το Οκτώβριο του 2005 το 1ο, τον
Δεκέμβριο του 1999 το 2ο, το Ιούνιο του 1995 το 3ο και τον Μάιο του 2000 το 4ο
.
