Οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία

 

Αυτή είναι η «δημοκρατία» του Μακρόν: Εκατοντάδες
τραυματίες από τις πλαστικές σφαίρες της αστυνομίας
 στις διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων

Στις 10 και 24 Απριλίου πραγματοποιήθηκαν οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία. Ο Εμανουέλ Μακρόν, ο «πρόεδρος των πλουσίων» –όπως τον λέει ο λαϊκός κόσμος– κέρδισε μια δεύτερη θητεία, έχοντας απέναντί του στον β΄ γύρο τη Μαρίν Λεπέν. Ο Μακρόν νίκησε με 17 μονάδες διαφορά τη Λεπέν, από 32 το 2017. Έχει σημασία ότι, στον β΄ γύρο, ο Μακρόν πήρε 2 εκατομμύρια λιγότερες ψήφους από ό,τι το 2017, ενώ η Λεπέν πήρε 2,7 εκατομμύρια ψήφους περισσότερες, κυρίως από την εργατική τάξη. Πάντως, ο βασικός υποψήφιος της αριστεράς, ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν, με ένα πρόγραμμα αρκετά πιο ριζοσπαστικό από την «αριστερά» τύπου ΣΥΡΙΖΑ, Podemos, Die Linke κ.λπ., παραλίγο να μπει στον β΄ γύρο, αφού έμεινε μόλις μία μονάδα πίσω από τη Λεπέν. Αν κάποιες άλλες αριστερές δυνάμεις, όπως το Κομμουνιστικό Κόμμα, τον στήριζαν, θα τα κατάφερνε. 

Το βασικό είναι ότι η Γαλλία θα έχει για μια ακόμη 5ετία έναν πρόεδρο που λίγοι τον ψηφίζουν θετικά και πολύ περισσότεροι τον ψηφίζουν για να μη βγει η Λεπέν. Αυτό όμως είναι και η καρδιά του προβλήματος. Όσο ο νεοφιλελευθερισμός (και όχι μόνο στη Γαλλία) μπορεί να παρουσιάζει τον εαυτό του ως «μικρότερο κακό» σε σχέση με οποιονδήποτε άλλο, θα διατηρεί την πολιτική ηγεμονία. Στην παγίδα αυτή έπεσε και ο Μελανσόν. Όταν όμως απολογείσαι στους νεοφιλελεύθερους, ή ακόμα χειρότερα τους παρουσιάζεις ως μέρος ενός «δημοκρατικού τόξου» ενάντια στην «ακροδεξιά», είναι αδύνατον να αντισταθείς αποτελεσματικά στην πολιτική τους. Ο Μακρόν στην πρώτη 5ετία του επεχείρησε να περάσει σκληρά αντεργατικά μέτρα (δεν τα κατάφερε πάντα) και εξαπέλυσε όργιο καταστολής ενάντια στο μεγάλο λαϊκό κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων. Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες ότι θα είναι μαλακότερος στη δεύτερη θητεία του. Την ίδια στιγμή, η Λεπέν (όπως συμβαίνει και με άλλες παρόμοιες δυνάμεις ανά την Ευρώπη) μπορεί μεν να προέρχεται από την ακροδεξιά και να υπηρετεί εξίσου τα συμφέροντα της αστικής τάξης, έχει όμως μετακινηθεί στη θέση μιας κλασικής λαϊκής δεξιάς, εχθρικής στην «παγκοσμιοποίηση» αλλά και σε ορισμένες πτυχές του νεοφιλελευθερισμού. 

Ενόψει των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου έχει επιτευχθεί μια ευρύτερη αριστερή συσπείρωση υπό τον Μελανσόν, κάτι που δίνει ελπίδες ότι μπορεί να μπει κάποιο φρένο στον Μακρόν. Το σημαντικό όμως είναι το εργατικό και λαϊκό κίνημα της χώρας να είναι έτοιμο για μεγάλες μάχες. Για να το πετύχει θα πρέπει να απαλλαγεί από κάθε αυταπάτη σε σχέση με το ποιος είναι ο κύριος εχθρός. 

 

Πάρις Δάγλας