Με τις εκλογές-παρωδία της 20ής Σεπτεμβρίου οι ξένοι
και ντόπιοι εκμεταλλευτές επιδιώκουν να βάλουν οριστικά στη γωνία το λαό μας.
Στα γενοκτονικά τους σχέδια όχι μόνο δεν πρόκειται να έχουν ποτέ τη συναίνεσή
μας αλλά θα μας ξαναβρούν μπροστά τους, έτοιμους για νέα ΟΧΙ!
Να
εκμεταλλευτούμε την αναπόφευκτη πολιτική αστάθεια για να ανασυντάξουμε τις
δυνάμεις μας! Πάνω απ’ όλα χρειαζόμαστε οργάνωση και νέες, αποφασισμένες,
τίμιες, μαχητικές ηγεσίες.
1. Σε μια νέα φάση μπαίνει ο αγώνας του ελληνικού λαού για την επιβίωσή
του μετά την άτακτη υποχώρηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στους «δανειστές» και την
υπογραφή του εφιαλτικού 3ου Μνημονίου – παρά το συντριπτικό «ΟΧΙ» του
δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου. Η κυβέρνηση Τσίπρα, που καρπώθηκε τις ελπίδες
ενός μεγάλου κομματιού του ελληνικού λαού για να μπει ένα τέρμα στην πολιτική
της μνημονιακής ισοπέδωσης της ζωής του, τσαλαπάτησε την ξεκάθαρη εντολή που
έλαβε με το δημοψήφισμα και υποτάχθηκε πλήρως στην «κόκκινη γραμμή» της αστικής
τάξης να μη διακινδυνέψει καμιά σύγκρουση με τους «δανειστές» – αποδεικνύοντας
έτσι και την ξεκάθαρα αστική της φύση. Μπροστά στον κίνδυνο η εφαρμογή των
δρακόντειων μέτρων του 3ου Μνημονίου να βάλει την κυβέρνησή του σε κατάσταση
ραγδαίας φθοράς, ο Τσίπρας κατέφυγε σε πρόωρες εκλογές, με σκοπό να αιφνιδιάσει
τον ελληνικό λαό και να επιβιώσει ο ίδιος πολιτικά, αυτή τη φορά ως
διαχειριστής της νέας μνημονιακής «θεραπείας». Όμως, οι κάλπες της 20ής Σεπτεμβρίου θα βγάλουν ακόμα μεγαλύτερη
πολιτική αστάθεια – κι αυτό μπορεί να δώσει στο πιο πρωτοπόρο κομμάτι του
ελληνικού λαού το χρόνο να ανασυνταχθεί, να μπει και πάλι στη λογική της
αντίστασης.
Πραγματικά
δεν πρέπει να έχουν υπάρξει τις τελευταίες δεκαετίες εκλογές με πιο
προκαθορισμένο αποτέλεσμα από τούτες. Πρόκειται για τράπουλα με σημαδεμένα
χαρτιά! Ό,τι κόμμα και να ψηφίσει
κανείς, από την 21η Σεπτεμβρίου θα έχει ένα μνημόνιο-οδοστρωτήρα και μια
μνημονιακή κυβέρνηση συνεργασίας (πιθανότατα, μάλιστα, ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, που τώρα παριστάνουν
ότι κονταροχτυπιούνται!). Μόνο εξοργιστική ακούγεται η διαβεβαίωση των
μνημονιακών κομμάτων ότι θα επιδιώξουν την κατάρτιση ενός «εθνικού προγράμματος
μεταρρυθμίσεων», σαν «εναλλακτική» στο μνημόνιο, ή έστω για να «μαλακώσουν» οι σκληρότερες
πλευρές του. Πρόκειται για αισχρό ψέμα! Οι
δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει όλοι τους απέναντι στους εκβιαστές-ιμπεριαλιστές
της Ε.Ε., της ΕΚΤ και του ΔΝΤ δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο για κάτι
τέτοιο. Στο 3ο Μνημόνιο και σε ό,τι το συνοδεύει (π.χ. «εργαλειοθήκη
του ΟΟΣΑ») έχουν προβλεφτεί μέτρα για τα πάντα, με μια ξεκάθαρη φιλοσοφία:
συρρίκνωση εισοδημάτων και δικαιωμάτων για τους πολλούς, για τους φτωχούς,
περισσότερα προνόμια για τους λίγους, για το μεγάλο κεφάλαιο. Ξεζούμισμα του
λαού για να πληρώνονται τα δάνεια με τα οποία επίτηδες μας φόρτωσαν, ξεπούλημα
των πάντων στα αρπακτικά του κεφαλαίου. Αυτό είναι το 3ο Μνημόνιο,
επιστέγασμα και ανακεφαλαίωση όλων των μνημονίων. Είναι θράσος να υποστηρίζει κανείς ότι αυτό το σχέδιο γενοκτονίας
μπορεί να συνδυαστεί με «φιλολαϊκά» μέτρα.
2. Όσον αφορά το μετεκλογικό σκηνικό, επομένως, τα πράγματα είναι
συγκεκριμένα. Δύο ή τρία ή περισσότερα μνημονιακά κόμματα θα σχηματίσουν μια
κυβέρνηση συνεργασίας, η οποία θα αναλάβει από την επόμενη μέρα να συνεχίσει
την επίθεση εις βάρος μας. Τα πράγματα σίγουρα θα γίνουν ακόμα πιο δύσκολα για
την τεράστια πλειοψηφία της κοινωνίας. Τα νέα μέτρα εκ των πραγμάτων θα
δημιουργήσουν μια νέα υφεσιακή δυναμική στην οικονομία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται
σε λουκέτα, απολύσεις, καταστροφή και άλλων τμημάτων της μικροαστικής τάξης. Η
δυσαρέσκεια, η οργή, η αγανάκτηση θα κάνουν και πάλι την εμφάνισή τους. Καμιά
ισχυρή κοινωνική συναίνεση δεν πρόκειται να υπάρξει υπέρ αυτών των μέτρων – και
πώς θα μπορούσε άλλωστε; Μπορεί οι κανιβαλικές διαθέσεις των μεγαλοαστικών
συμμοριών και ορισμένων κατεστραμμένων μεσοστρωμάτων να αυξηθούν, αλλά για τη
μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας η αίσθηση ότι «αυτό το πράγμα δεν μπορεί να
συνεχιστεί» θα είναι κυρίαρχη. Όσα λέγονται για κούρεμα του χρέους, για
«αναπτυξιακά κονδύλια» από την Ε.Ε. κ.λπ. θα αποδειχθούν για μια ακόμα φορά
φρούδες ελπίδες, ή ασπιρίνες σε έναν οργανισμό που πάσχει από καρκίνο. Η πολιτική αστάθεια, οι γρήγορες
εναλλαγές στις διαθέσεις των κοινωνικών τάξεων και στους πολιτικούς
συσχετισμούς θα είναι η μετεκλογική πραγματικότητα. Ο πόλεμος για την επιβίωση
του ελληνικού λαού δεν έχει κριθεί ακόμα, αρκεί φυσικά στις κρίσιμες στιγμές να
επιδείξουμε όλη την αποφασιστικότητα, την τόλμη, την αφοβία που απαιτούν οι
περιστάσεις.
Το
ερώτημα που προκύπτει μέσα σε αυτή την κατάσταση είναι, πραγματικά, τι νόημα
έχει η ψήφος σε αυτές τις εκλογές. Σίγουρα ένα αυξημένο κομμάτι του ελληνικού
λαού θα επιλέξει να αντιδράσει σε αυτή την παρωδία με την αποχή, το άκυρο και
το λευκό. Σε ένα βαθμό, η στάση του είναι δικαιολογημένη, καθώς, μετά τις
εξελίξεις του καλοκαιριού, κανείς δεν πιστεύει ότι μπορεί να βγει τίποτα σε
επίπεδο κοινοβουλευτικό. Όμως, εμείς οι Κομμουνιστές-Τροτσκιστές πιστεύουμε
ότι: ο κόσμος που κατέβηκε στους δρόμους όλα αυτά τα χρόνια, που έδωσε τις
μάχες απέναντι σε αυτή τη λαίλαπα, πρέπει
με οποιοδήποτε τρόπο να συνεχίσει να δηλώνει πολιτικά παρών. Έστω και σε
αυτό το εξευτελισμένο κοινοβούλιο αποικιακού τύπου, είναι καλό για τους
αυριανούς μας αγώνες να υπάρχει μια άλλη φωνή, να ακούγονται και κάποια «ΟΧΙ».
ΣΥΡΙΖΑ,
ΝΔ, ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ, ΠΟΤΑΜΙ είναι προφανές ποια πολιτική υπηρετούν και γιατί
πρέπει να καταψηφιστούν. Η Χρυσή Αυγή, και αυτό πρέπει να είναι ξεκάθαρο, δεν
είναι αντιμνημονιακό κόμμα. Είναι λυσσασμένοι αντικομμουνιστές, εχθροί της
εργατικής τάξης, εχθροί της ελευθερίας. Έχοντας μάλιστα πάρει ξεκάθαρη θέση
ενάντια στην επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, κλείνουν το μάτι στη μεγαλοαστική
τάξη, διεκδικώντας και πάλι το ρόλο μιας εφεδρείας του συστήματος ενάντια στο
λαϊκό κίνημα. Το ΚΚΕ έχει παίξει έναν ξεκάθαρα διασπαστικό και υπονομευτικό
ρόλο. Συκοφάντησε κάθε αυθόρμητη κινητοποίηση, κράτησε μια επαίσχυντη στάση στο
δημοψήφισμα, χτύπησε την ενότητα της εργατικής τάξης και τώρα ακόμη λοιδωρεί το
αίτημα για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Τα ίδια θα κάνει και μετά τις εκλογές!
Δεν έχουμε, λοιπόν, άλλη επιλογή από το
να χρησιμοποιήσουμε σε αυτές τις εκλογές κάποιο από τα αντιμνημονιακά
ψηφοδέλτια, χωρίς αυταπάτες για τις αντίστοιχες πολιτικές δυνάμεις. Ασφαλώς
είναι πολύ πιο σημαντικά αυτά που πρέπει να κάνουμε μετά τις εκλογές, αλλά θα
ήταν μια σαφέστατη υποχώρηση να μην καταγραφεί το «ΟΧΙ» και στον εκλογικό στίβο.
3. Οι προοπτικές έμπρακτης αντίστασης στο νέο μνημόνιο φαίνονται τούτη τη
στιγμή ασθενείς. Για τους λόγους όμως που εξηγήσαμε και πιο πάνω, ευκαιρίες για
δυνάμωμα της πάλης, για ανάταση του αγωνιζόμενου κόσμου της εργασίας θα δοθούν.
Αυτό που έχει την ύψιστη σημασία τώρα είναι να προετοιμαστούμε κατάλληλα για
αυτές τις ευκαιρίες, για τις νέες κρίσιμες καμπές που είναι μπροστά μας.
Ένα πρόγραμμα μεταβατικών διεκδικήσεων,
που θα συμπυκνώνει όλη την εμπειρία της πάλης ενάντια στα μνημόνια και θα
συνδέει τις ανάγκες του σήμερα με την ευρύτερη πάλη της εργατικής τάξης ενάντια
στην καπιταλιστική παρακμή, είναι άκρως απαραίτητο. Μεταξύ άλλων, θα πρέπει να περιλαμβάνει τα εξής: Έξοδο
από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, σαν μια
ελάχιστη εγγύηση για έναν άλλο δρόμο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Μονομερή
διαγραφή του εξωτερικού χρέους. Κρατικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών
τομέων της οικονομίας. Δημόσιες επενδύσεις, με κεντρικό σχέδιο και εργατικό
έλεγχο, και κατεπείγον άνοιγμα των κλειστών εργοστασίων. Υπεράσπιση της
κοινωνικής ασφάλισης και όλων των εργασιακών μας δικαιωμάτων. Διατίμηση στα
είδη πρώτης ανάγκης και έλεγχο των τιμών. Βαριά φορολόγηση του μεγάλου
κεφαλαίου.
Ύστερα,
θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι κανένα
βήμα προς τα εμπρός δεν μπορεί να γίνει χωρίς την κατανόηση της αναγκαιότητας του
Ενιαίου Μετώπου. Βαδίζουμε χώρια, χτυπάμε μαζί! Πολιτικές και
συνδικαλιστικές δυνάμεις, συλλογικότητες, επιτροπές, απλοί αγωνιστές του
εργατικού κινήματος και της νεολαίας, κινήματα αλληλεγγύης κ.λπ. συμφωνούν ότι
πρέπει να δρουν συντονισμένα και ενιαία πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα,
διατηρώντας τις ιδιαίτερες απόψεις τους και τους σκοπούς τους. Ενστικτώδεις
απόπειρες προς αυτή την κατεύθυνση έγιναν την προηγούμενη περίοδο αλλά τώρα
πρέπει να ανεβάσουμε την ενότητα στη δράση σε ένα πολύ υψηλότερο, πολύ πιο συνειδητό
επίπεδο!
Ταυτόχρονα,
μέσα στο πιο πολιτικοποιημένο και
σκεπτόμενο κομμάτι του κινήματος, πρέπει να ξεκινήσει η συζήτηση για την
αναγκαιότητα ενός κόμματος της εργατικής τάξης. Ο πόλεμος ενάντια στην
καταστροφή και τη βαρβαρότητα που σπέρνει ο παρηκμασμένος καπιταλισμός θα είναι
μακρύς και σκληρός και το δικό μας στρατόπεδο για να νικήσει χρειάζεται μια
άξια και δοκιμασμένη ηγεσία. Αυτή η ηγεσία δεν μπορεί να αποκρυσταλλωθεί
οργανωτικά σε τίποτα άλλο παρά σε ένα κόμμα. Ένα κόμμα βγαλμένο μέσα από τα σπλάχνα της εργατικής τάξης, με οδηγό
την ιστορικά δικαιωμένη μαρξιστική θεωρία μας, που είναι η μόνη που οδήγησε την
εργατική μας τάξη σε μεγάλους αγώνες και μεγάλες νίκες.
Εμείς οι Κομμουνιστές-Τροτκιστές είμαστε
σίγουροι ότι μέσα από τα βάσανα και τους αγώνες του εργαζόμενου λαού μας θα
σφυρηλατηθεί μια νέα πρωτοπορία, πολύ πιο σκληραγωγημένη, μαχητική, ηθική,
αποφασισμένη απ’ ό,τι στις περασμένες δεκαετίες της «κοινωνικής νηνεμίας». Δεν
υπάρχει καιρός για απογοητεύσεις και μοιρολατρίες. Νέα καθήκοντα, νέοι αγώνες
μας καλούν και έχουμε υποχρέωση όσοι πονάμε το λαό μας, την εργατική μας τάξη,
το μέλλον της καταπιεζόμενης ανθρωπότητας, να βγούμε μπροστά και να ανατρέψουμε
τη σημερινή κατάσταση! Εμπρός λοιπόν!
8/9/2015
Η Συντακτική Επιτροπή
