Στις
6 Οκτωβρίου συμπληρώνονται 22 χρόνια από
τον θάνατο του Μαρξιστή επαναστάτη
Στέφανου Χατζημιχελάκη.
Ξεκίνησε
την επαναστατική του σταδιοδρομία στα
1928, από τις γραμμές του αρχειομαρξισμού,
που στα 1930 έγινε το ελληνικό τμήμα της
Διεθνούς Αριστερής Αντιπολίτευσης του
Λέοντα Τρότσκυ. Ήταν φοιτητής, αλλά
παράλληλα δούλευε σε εργοστάσιο
κεραμοποιίας, όπου συνδέθηκε βαθιά με
την εργατική τάξη. Στον πόλεμο, γλίτωσε
συμπτωματικά την εκτέλεση από τη
σταλινική ΟΠΛΑ. Μέχρι και τη δικτατορία
του 1967, υπήρξε μέλος του Κ.Δ.Κ.Ε. (ελληνικό
τμήμα της 4ης Διεθνούς), με έντονη
δραστηριότητα μέσα στο εργατικό κίνημα.
Αλλά και στον μορφωτικό-πολιτιστικό
τομέα, ως δημοσιογράφος, λογοτέχνης και
εκδότης των σημαντικών λογοτεχνικών-πολιτιστικών
περιοδικών «Νέος Νουμάς», «Λογοτέχνης»
και «Διανοούμενος». Μέσα και από αυτές
τις ιδιότητές του, υπερασπίστηκε
τις
επαναστατικές ιδέες, το ανέβασμα του
μορφωτικού επιπέδου της εργατικής
τάξης, την ανεξάρτητη προοδευτική τέχνη.
Και η συμβολή του σε αυτό το πεδίο
φαίνεται ακόμα πιο πολύτιμη σήμερα, που
η βαθιά κρίση του συστήματος εκφράζεται
και ως κρίση του πολιτισμού και της
τέχνης.
Όταν
κηρύχθηκε η δικτατορία, έγινε από τα
ιδρυτικά μέλη των Δημοκρατικών Επιτροπών
Αντίστασης, της μεγαλύτερης αντιδικτατορικής
οργάνωσης, την οποία διηύθυναν οι
τροτσκιστές. Κυνηγήθηκε και κατέφυγε
στην Ευρώπη, όπου εξόριστος συνέχισε
την πάλη του. Διατήρησε μέχρι τέλους
την πίστη του στην επαναστατική ιδεολογία
και στην αναγκαιότητα της κοινωνικής
απελευθέρωσης της ανθρωπότητας.
Ο
αξέχαστος Γιάννης Βερούχης περιέγραφε
σ’ εμάς τους νεότερους τον Στέφανο
Χατζημιχελάκη ως άνθρωπο αμνησίκακο,
βαθιά συναισθηματικό, ριψοκίνδυνο,
σεμνό και απόλυτα συνεπή. Όπως είναι,
δηλαδή, όλοι οι πραγματικοί επαναστάτες.
Στο πρόσωπό του, τιμούμε όλα την παλαιά
επαναστατική γενιά. Αθάνατος!
Από
τη σύνταξη
