ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ

Για να ξαναδούμε πραγματικές γενικές απεργίες, όπως αυτή της φωτό,

 και να ξαναζωντανέψουν τα σωματεία, χρειάζεται βαθιά δουλειά, 

κατ’ αρχάς σε κλαδικό επίπεδο, νέες μορφές πάλης, 

ενότητα και μια νέα εργατική πρωτοπορία

Οι δύο 24ωρες απεργίες που έγιναν από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ μέσα στον Νοέμβριο, σε ξεχωριστές ημερομηνίες τελικά, ήταν απ’ τις πιο άμαζες των τελευταίων χρόνων και έδειξαν το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η συγκεκριμένη μορφή πάλης. Των συγκεκριμένων απεργιών προηγήθηκε ένα «γαϊτανάκι» με αλλαγή ημερομηνιών, που εκφύλισε περισσότερο την κατάσταση.

Οι 24ωρες γενικές απεργίες, αν και έπαιξαν έναν ρόλο στο να εκφράσουν την αγανάκτηση του εργαζόμενου ελληνικού λαού απέναντι στην πολιτική εξόντωσής του απ’ τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια των μνημονίων, τώρα πλέον έχουν φτάσει στα όριά τους από πλευράς αποτελέσματος.
Πριν από τα μνημόνια, τις 24ωρες βασικά τις κήρυσσαν οι γραφειοκράτες ως τουφεκιές στον αέρα, για να καλύψουν την όλο και μεγαλύτερη ενσωμάτωσή τους στο σύστημα, όπως και την απαξίωση των σωματείων που αυτή συνεπαγόταν. Με το ξέσπασμα της κρίσης, οι εργάτες χρειάστηκαν σωματεία να αντιδράσουν και αυτά ήταν μισοδιαλυμένα, ενώ η οριακή οικονομική κατάσταση των εργατικών νοικοκυριών λειτουργεί αποτρεπτικά για συμμετοχή σε απεργίες, ειδικά όταν αυτές φαίνονται εθιμοτυπικές και άμαχες.

Μεγάλο ρόλο, βέβαια, στην υποχώρηση του οργανωμένου εργατικού κινήματος έχει παίξει η αποβιομηχάνιση, με τη συνεπαγόμενη ανεργία, όπως και η εισαγωγή ξένων εργατών με χαμηλότατη ταξική συνείδηση, που αποψίλωσε πολλά τμήματα της ελληνικής εργατικής τάξης με αγωνιστική παράδοση (οικοδόμοι, μεταλλεργάτες κ.ά.). Ευθύνη για αυτή την κατάσταση, μαζί με τους κλασικούς γραφειοκράτες των αστικών πολιτικο-συνδικαλιστικών μηχανισμών, έχει και το ΠΑΜΕ. Είναι στην ουσία εξάρτημα της σταλινικής κομματικής ηγεσίας του. Στα σωματεία που ελέγχει επιβάλλει μια σταλινικού τύπου δικτατορία, διώχνοντας ή αποκλείοντας ουσιαστικά από αυτά όποιον εργάτη δεν έχει τη δική του άποψη, ή δεν ελέγχεται απ’ τον μηχανισμό του. Η «εξωκοινοβουλευτική αριστερά» δεν είναι και αυτή άμοιρη ευθυνών, στο μέτρο που της αναλογεί. Δεν προτείνει κάτι καινούργιο για να ξεφύγει το κίνημα απ’ το τέλμα, ακολουθεί σχεδόν πάντα το παιχνίδι της εντυπωσιοθηρίας των κυρίαρχων γραφειοκρατιών και δεν είναι διατεθειμένη να κάνει βαθιά δουλειά για την αναδιοργάνωση των σωματείων.

Η ελληνική εργατική τάξη, όμως, έχει ανάγκη από αναζωογόνηση των σωματείων της. Είναι το μόνο άμεσο όπλο που διαθέτει για να υπερασπιστεί την ύπαρξη και την προοπτική της. Το πρώτο που χρειάζεται το εργατικό κίνημα αυτή τη στιγμή είναι πραγματική ενότητα όλων των εργαζομένων, στη βάση των κοινών συμφερόντων, πέρα απ’ τις διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις τους. Μια ενότητα ξεχασμένη και ποδοπατημένη απ’ όσους μιλάνε στο όνομα της εργατικής τάξης. Χρειάζονται νέες, πρωτότυπες και αποτελεσματικές μορφές πάλης, που το κίνημα μπορεί να βρει στον δρόμο της ανάπτυξής του. Η Γαλλία αποτελεί ήδη παράδειγμα, με καταλήψεις δρόμων, κτιρίων, μαζικές διαδηλώσεις κ.λπ. Χρειάζονται στοχευμένες ενέργειες ανάλογα με την ιδιαιτερότητα του κάθε χώρου και καλά οργανωμένες απεργίες κατά χώρο δουλειάς ή κλάδο, που θα έχουν επιτυχίες και έτσι θα συσπειρώσουν τους εργάτες. Και από εκεί και πέρα, αφού δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες, το κίνημα μπορεί να ξαναδεί τις μορφές κεντρικής σύγκρουσης με την αστική κυβέρνηση και την πολιτική της, όπως είναι μια πραγματική γενική απεργία.

Ο απαραίτητος μοχλός για την αναδιοργάνωση του εργατικού κινήματος είναι να υπάρχει μια εργατική πρωτοπορία με σχέδιο, υπομονή, ευελιξία και σταθερή προσήλωση στον σκοπό. Η ευθύνη για αυτή την προσπάθεια πέφτει στους ώμους των πλέον τίμιων και συνειδητών εργατών. Η αντιστροφή της κατάστασης μπορεί να απαιτήσει αρκετό χρόνο, πρέπει όμως να αρχίσει από τώρα, αν θέλουμε σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα να υπάρχουν αποτελέσματα. Η αστική τάξη ποτέ δεν έχει παραιτηθεί απ’ το βασικό της σχέδιο για ολοκληρωτική εξόντωση της ελληνικής εργατικής τάξης. Τα σωματεία, τα πρώτα όργανα που μπορούν να υπερασπιστούν την ύπαρξή μας, πρέπει να ζωντανέψουν. Με δουλειά απ’ τα θεμέλια, με νέους και πρωτότυπους τρόπους πάλης, με κάθε τρόπο που μπορεί να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει τη μεγάλη μάζα των εργαζομένων.

Σ. Κρόκος