Οι εργαζόμενοι στον πολιτισμό

Κινητοποίηση του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου.
Ο πολιτισμός και η τέχνη δεν είναι «πολυτέλεια»,
αλλά βασική κοινωνική ανάγκη. 

Σήμερα βρισκόμαστε ήδη ενάμιση χρόνο από το ξεκίνημα της επιδημίας και με την οικονομία να υφίσταται τις συνέπειες των δύο μεγάλων λοκντάουν. Ο χώρος του πολιτισμού όλο αυτό το διάστημα περνάει τρομακτική κρίση και τα όποια επιδόματα είναι επιδόματα πείνας. Το καλοκαίρι που μας πέρασε, με τα χωρίς προγραμματισμό ανοίγματα των θεάτρων και των μουσικών σκηνών και κάποιων συναυλιών, δεν σώθηκε τίποτα. Με επίσημα στοιχεία, η δραστηριότητα στον κλάδο αυτό έπεσε στο 20% – καταλαβαίνουμε την ένδεια που βιώνουν οι καλλιτέχνες. Ακόμα και σήμερα, οι απειλές για τοπικά λοκντάουν δηλώνουν γύρισμα της πλάτης στους εργαζόμενους, γιατί δεν υπάρχει σχεδιασμός για αποζημίωση από τέτοιου είδους λοκντάουν. 

Η πολιτική διαχείρισης της πανδημίας από πλευράς της κυβέρνησης έχει φέρει τον κλάδο πέρα από τα όριά του.Χωρίς καμιά επιστημονική ανάλυση, ο χορός και το τραγούδι έχουν χαρακτηριστεί «επικίνδυνα»! Τα πρωτόκολλα για να λειτουργήσουν τα θέατρα, οι χώροι εστίασης με μουσική, οι μουσικές σκηνές κ.λπ. είναι αυστηρά και κοστοβόρα. Η λειτουργία των χώρων εστίασης και των καφέ χωρίς μουσική και η απαγόρευση της μουσικής σε διάφορα μέρη της Ελλάδας το καλοκαίρι, για να «περιοριστεί η διάδοση του ιού», ενώ τα ίδια αυτά μέρη ήταν γεμάτα από τουρίστες, δίκαια θεωρήθηκαν κοροϊδία. 

Η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού και τα ράπιντ τεστ για τους εργαζόμενους του κλάδου και για τους πελάτες θα αφήσουν τους σχετικούς χώρους άδειους. Με τέτοιες συνθήκες δεν πρόκειται να δουλέψει ουσιαστικά κανείς και δεν θα καλυφθεί το κενό όλου αυτού του διαστήματος.

Ο κορωνοϊός και η πολιτική διαχείρισής του ανέδειξαν την αντίληψη των κυβερνώντων για τον πολιτισμό στη χώρα μας. Για αυτούς ο πολιτισμός είναι πολυτέλεια, που δεν χρειάζεται να υπάρχει όταν επικρατούν ειδικές συνθήκες, ή μπορεί να υπάρχει αλλά με τόσους περιορισμούς που είναι σαν να μην υπάρχει. Η έλλειψη ελευθερίας στην πολιτιστική έκφραση φαίνεται πως είναι συνειδητή επιλογή του νεοφιλελευθερισμού, και πάει μαζί με τον φόβο που καλλιεργείται στην κοινωνία. Η ελεύθερη σκέψη, η κίνηση και έκφραση, η πνευματική καλλιέργεια πρέπει να υποταχθούν, ο πολίτης πρέπει να εγκλωβίζεται όλο και περισσότερο στον χώρο του σπιτιού του, με το πιο ελεγχόμενο μέσο ψυχαγωγίας και διασκέδασης, την τηλεόραση.

Οι εργαζόμενοι στον πολιτισμό και την τέχνη οργανώνουν συνεχείς κινητοποιήσεις για το δικαίωμά τους στην εργασία και την οικονομική επιβίωση. Να τους συμπαρασταθούμε με κάθε τρόπο!

 

Ματίνα Χελιδώνη