Από την υπογραφή της συμφωνίας AUKUS μεταξύ Αυστραλίας,
Ηνωμένου Βασιλείου και ΗΠΑ ξεκίνησε μια αλυσίδα εξελίξεων και
ανακατατάξεων ισχύος, που τείνουν γενικά προς τη διεύρυνση των
ρηγμάτων μεταξύ των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων.
Ο οικονομικός πόλεμος των ΗΠΑ με την Κίνα και οι αντιφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι αυτά που καθορίζουν κυρίως τις τελευταίες παγκόσμιες εξελίξεις και ανακατατάξεις μεταξύ ιμπεριαλιστικών και περιφερειακών δυνάμεων.
Η συμφωνία AUKUS, μεταξύ Ηνωμένου Βασιλείου, ΗΠΑ και Αυστραλίας, ήταν μια κίνηση προμελετημένη, για τα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και των συμμάχων του, για τον έλεγχο της ανερχόμενης Κίνας και την αποτροπή της επέκτασής της προς Αφρική, Ασία και Ευρώπη.
Η ακύρωση της συμφωνίας για τα υποβρύχια μεταξύ Γαλλίας και Αυστραλίας, ως συνέπεια της AUKUS, ήταν μια καθαρή πίεση προς τη Γαλλία να πάρει ξεκάθαρη θέση κατά της επέκτασης της Κίνας, αλλά και να αποσύρει την υποστήριξή της προς τη φιλοκινεζική και φιλορωσική πολιτική της Γερμανίας. Η Γαλλία, από την άλλη, προσδοκά να αναλάβει πάλι σημαντικό ρόλο σε Μέση Ανατολή και Αφρική. Κλείνει μέσω της TOTAL μια τεράστια οικονομική συμφωνία, ισάξια με την ακυρωμένη συμφωνία των υποβρυχίων, αναλαμβάνοντας όχι μόνο την εξόρυξη από τις δικές της πηγές αλλά και την επεξεργασία του φυσικού αερίου όλων των άλλων εταιρειών που δρουν στο Ιράκ.
Στο πλαίσιο αυτό, η Γαλλία υπογράφει αμυντική συμφωνία με την Ελλάδα, προσφέρει φρεγάτες και πολεμικά αεροπλάνα, προσβλέποντας στη βοήθεια της Ελλάδας στα ανοιχτά μέτωπα στην περιοχή του Σαχέλ (το βορειότερο τμήμα της υποσαχάριας Αφρικής), και κυρίως στο Μάλι, όπου έχουν εισχωρήσει Τουρκία και Κίνα, με την πλήρη υποστήριξη της Γερμανίας, σε βάρος της Γαλλίας.
Η Γερμανία, εξαρτημένη ενεργειακά πάνω από 40% από τη Ρωσία και με οικονομικούς δεσμούς ζωτικής σημασίας με την Κίνα, βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί χωρίς τη στήριξη της Γαλλίας κινδυνεύει να χάσει την ηγεμονία της Ε.Ε.
Στις γερμανικές εκλογές, τώρα, μεγάλος χαμένος ήταν η αριστερά (Die Linke). Η στροφή της από μια ταξική πολιτική προς μια πολιτική υποστήριξης των «ανοιχτών συνόρων» και των «μειονοτήτων», καθώς και η συναίνεσή της για αυξήσεις στα καύσιμα, με το σκεπτικό μιας πιο «πράσινης» ενέργειας, την έστειλαν από το 11,9% στο 4,9%. Νικητές οι δύο συστημικές τάσεις υπέρ των συμφερόντων της γερμανικής βιομηχανίας. Η μία των Πρασίνων, από την προπαγάνδα υπέρ των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ), που θέλουν να πουλήσουν οι Γερμανοί στον Νότο, και η άλλη κυρίως εθνικιστική, μετά από τη δεκάχρονη και πλέον προπαγάνδα ενάντια στους «τεμπέληδες» του Νότου και τα δάνειά τους, η οποία ανέδειξε τους Φιλελεύθερους (FDP), με ακραίες εθνικιστικές θέσεις. Οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD), που πιθανότατα θα είναι επικεφαλής της νέας κυβέρνησης συνασπισμού, δεν διαφωνούν καθόλου με αυτές τις τάσεις.
Η γερμανική κυβέρνηση εξέφρασε ήπια τη δυσαρέσκειά της απέναντι στις κινήσεις της Γαλλίας, κυρίως στη συμφωνία με την Ελλάδα, αλλά αναμένεται να συγκρουστεί σφοδρά, μετά την ολοκλήρωση του νέου κυβερνητικού σχήματος. Η πολιτική που αναμένεται να ακολουθήσει θα είναι αρκετά εθνικιστική: περιορισμός του δανεισμού του Νότου και αλλαγή της «χαλαρής» οικονομικής πολιτικής της Ε.Ε.
Η Αγγλία, μετά το Brexit, αναλαμβάνει, παρά τα προσωρινά της προβλήματα, ηγετικό ρόλο στον παγκόσμιο χάρτη, δηλώνει ευθαρσώς την εγκατάλειψη του οικονομικού μοντέλου «των χαμηλών μισθών, της χαμηλής ειδίκευσης και της ανεξέλεγκτης εισαγωγής εργατικού δυναμικού», εγκαινιάζοντας την εκ νέου εκβιομηχάνιση της χώρας, την εισαγωγή μόνο υψηλά εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού και τον ανταγωνισμό της με την Ε.Ε. Δείχνει τη δυσαρέσκειά της προς τη Γαλλία για τις επερχόμενες συμφωνίες με την Κύπρο αλλά και για την επέκταση της Γαλλίας στη Μέση Ανατολή.
Η Πολωνία, τέλος, βάσει της απόφασης του συνταγματικού της δικαστηρίου, θεωρεί το εθνικό της σύνταγμα ανώτερο των νόμων της ΕΕ, φοβίζοντας κάποιους για ένα Polexit. Παρόμοιες θέσεις με την Πολωνία για το μεταναστευτικό και όχι μόνο έχουν πάρει κατά καιρούς η Αυστρία και η Ουγγαρία.
Οι δυνάμεις που αναφέρονται στην εργατική τάξη πανευρωπαϊκά θα πρέπει να εκμεταλλευτούν αυτά τα ρήγματα των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων, μέσα από τα αντίθετα συμφέροντά τους και τις αντιφάσεις τους, για να προωθήσουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.
Χρήστος Χατζής
