Και διεθνώς και στη χώρα μας ιδίως, η τρομοκρατία και οι απαγορεύσεις με πρόσχημα την επιδημία πάνε χέρι χέρι με τα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα και το γενικότερο χτύπημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Γι’ αυτό και η αντίδρασή μας θα πρέπει να είναι ενιαία!
1. Το αντιδημοκρατικό καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» που έχει στηθεί στη χώρα μας με αφορμή την επιδημία παίρνει καθημερινά όλο και πιο απειλητικές μορφές. Κατ’ αρχάς, παγιώνεται και διευρύνεται ο διαχωρισμός εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων όσον αφορά βασικές κοινωνικές δραστηριότητες, όπως η ψυχαγωγία-διασκέδαση και οι κάθε είδους εκδηλώσεις. Καθώς μάλιστα σιγά σιγά χειμωνιάζει και οι δραστηριότητες αυτές δεν θα διεξάγονται πλέον σε ανοιχτό χώρο, θα γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο το ιδιότυπο απαρτχάιντ που έχει επιβληθεί εις βάρος όσων συμπολιτών μας έχουν επιλέξει να μην εμβολιαστούν. Περαιτέρω, προωθείται μια αλλαγή στο άρθρο 191 του Ποινικού Κώδικα με την οποία διευκολύνεται κατά πολύ το να καταδικαστεί κανείς για το –ούτως ή άλλως αμφιλεγόμενο– αδίκημα της «διασποράς ψευδών ειδήσεων» – και επεκτείνεται το πεδίο του στον «κλονισμό της εμπιστοσύνης των πολιτών στη δημόσια υγεία».
Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι το καθεστώς «εκτάκτων συνθηκών» χτυπάει πλέον τον σκληρό πυρήνα των πολιτικών δικαιωμάτων. Βάσει Κοινής Υπουργικής Απόφασης (ΚΥΑ) που δημοσιεύθηκε στις 3 Οκτωβρίου, οι ανεμβολίαστοι δεν έχουν δικαίωμα συμμετοχής σε συνελεύσεις σωματείων και συλλόγων κάθε είδους, όχι μόνο εργατικών αλλά και επαγγελματικών, αθλητικών, πολιτιστικών, εξωραϊστικών κ.λπ. Η συγκεκριμένη ΚΥΑ αρχικά απαγόρευε και τη συμμετοχή στις αντίστοιχες εκλογές, αλλά, μπροστά στην κατακραυγή, δόθηκε η δυνατότητα συμμετοχής, με τεστ. Ωστόσο, επί της ουσίας, το 40% του ελληνικού λαού έχει στερηθεί το δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι και συνεταιρίζεσθαι! Αλλά δεν το έχουν στερηθεί μόνο αυτοί. Με την αξιοποίηση ακριβώς των «εκτάκτων συνθηκών», τα εργατικά σωματεία πιέζονται να εφαρμόσουν αμέσως τον αντεργατικό νόμο-έκτρωμα του Χατζηδάκη, δηλαδή, να αυτοκτονήσουν ως όργανα που βασίζονται στην άμεση συμμετοχή των εργαζομένων. Πρακτικά, έχει παγώσει κάθε εσωτερική ζωή των συνδικάτων, και η θητεία των διοικητικών συμβουλίων, κατά εντελώς αντιδημοκρατικό τρόπο, παρατείνεται από το κράτος. Πρόκειται για ένα σκηνικό που παραπέμπει σε δικτατορικά καθεστώτα!
Με αφορμή τους εκπαιδευτικούς που αντιστέκονται στην τιμωρητική αξιολόγηση της Κεραμέως, επιχειρείται να επιβληθεί η απαγόρευση απεργιών στο δημόσιο. Με απανωτές προσφυγές της κυβέρνησης στη δικαιοσύνη, απαγορεύθηκε δύο φορές η απεργία-αποχή των εκπαιδευτικών. Η κυβέρνηση ξεκαθαρίζει ότι θα τηρεί μέχρι κεραίας τον όρο του νόμου Χατζηδάκη για «προσωπικό ασφαλείας», ακόμα και εκεί που η έννοια του «προσωπικού ασφαλείας» είναι εντελώς απροσδιόριστη, όπως στην εκπαίδευση. Και επίσης τον όρο για υποχρεωτική «διαβούλευση» μεταξύ κράτους και σωματείων του δημόσιου τομέα – κάτι που στην πράξη σημαίνει ότι το κράτος μπορεί να πηγαίνει πίσω την προκήρυξη απεργίας όσο θέλει.
Στο μέτωπο όμως της εκπαίδευσης, η κυβέρνηση έχει δεχθεί ήδη ένα ισχυρό πλήγμα, από τη μαζικότατη απεργία της 11ης Οκτωβρίου και τις μαζικές διαδηλώσεις της ίδιας ημέρας ανά την Ελλάδα. Συνδυαστικά και με τον νικηφόρο αγώνα των διανομέων της efood, λίγες ημέρες νωρίτερα, είναι φανερό ότι εδώ έχει αρχίσει μια αντίστροφη μέτρηση. Η οργή των εργαζομένων για τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές αρχίζει πλέον να εκφράζεται έμπρακτα. Οι βαριές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες από τα λοκντάουν, η ακρίβεια που τσακίζει τα λαϊκά νοικοκυριά, τα αντεργατικά μέτρα, ο αυταρχισμός μαζεύουν και πάλι ατμό στο κοινωνικό καζάνι. Αυτό, όμως, πρέπει να συνδεθεί οπωσδήποτε με μια ξεκάθαρη άρνηση και αντίδραση σε όλο το ολοκληρωτικό καθεστώς «έκτακτης ανάγκης». Σε αυτήν την περίπτωση, οι κοινωνικές εκρήξεις θα είναι πολύ κοντά.
2. Οποιαδήποτε προσπάθεια να δικαιολογηθεί η αντιδημοκρατική εκτροπή με βάση την επιδημία ή να θεωρηθεί «προσωρινή» δεν αντέχει σε καμία λογική. Κατ’ αρχάς, πουθενά δεν αποδείχθηκε ότι τα κατασταλτικά μέτρα βοήθησαν στην αντιμετώπιση της επιδημίας· ίσα ίσα, τα ασφυκτικά λοκντάουν σχεδόν σε όλες τις χώρες συνοδεύθηκαν από εκτίναξη των κρουσμάτων και των θανάτων. Κατά δεύτερον, βλέπουν πλέον το φως της δημοσιότητας έρευνες που αποδεικνύουν ότι: οι εμβολιασμένοι μεταδίδουν κανονικά τον ιό και έχουν το ίδιο ιικό φορτίο με τους ανεμβολίαστους, η φυσική ανοσία είναι σε πολλές περιπτώσεις καλύτερη από αυτή των εμβολίων, η παραλλαγή Δ είναι λιγότερο και όχι περισσότερο επικίνδυνη από τις προηγούμενες, ο κίνδυνος για τα παιδιά και τους νέους υγιείς ανθρώπους ήταν και παραμένει αμελητέος κ.ο.κ. Επιπλέον, εδώ προκύπτει ότι η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας είναι πιο σημαντική στο να σωθούν ζωές απ’ ό,τι τα λοκντάουν ή τα εμβόλια. Κάτι που η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν θέλει ούτε ν’ ακούγεται, γιατί ακριβώς προωθεί την ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας.
Το γιατί έπρεπε να δημιουργηθεί μια υστερία γύρω από τα λοκντάουν και τον εμβολιασμό, το γιατί έπρεπε να στοχοποιηθούν πρώτα οι «ανεύθυνοι νέοι» που δεν τηρούσαν τα λοκντάουν και τώρα οι ανεμβολίαστοι, είναι πλέον προφανές: το καθεστώς χρειαζόταν έναν τεχνητό εχθρό προκειμένου να αποσείσει τις δικές του ευθύνες, να πολώσει την κοινωνία, να καταστήσει συνυπεύθυνούς του τους «ορθολογικούς» πολίτες, ώστε να περάσει ανεμπόδιστα τα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα και να στήσει ένα οργουελικό καθεστώς. Το καθεστώς αυτό θα τους είναι ιδιαίτερα χρήσιμο στις τεράστιες κρίσεις που έρχονται για τον παγκόσμιο καπιταλισμό, μεταξύ των οποίων: η επόμενη οικονομική κρίση (που, αν κρίνουμε από τη διεθνή ύψωση των τιμών, δεν θ’ αργήσει), η κλιματική κρίση, αλλά και η όξυνση των διεθνών ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών (ΗΠΑ-Ε.Ε.-Κίνα). Το σύστημα δεν έχει κανένα θετικό «όραμα» για να ξεγελάσει τον λαό, δεν μπορεί εύκολα να επανέλθει στη συντονισμένη λιτότητα της προηγούμενης κρίσης (2008-2012) και είναι φορτωμένο με δυσθεώρητα χρέη. Στο μόνο που ελπίζει είναι να μπορέσει να αποτρέψει την είσοδο των λαϊκών μαζών στο προσκήνιο. Πώς; Αφαιρώντας τους κάθε εργαλείο παρέμβασης, μετατρέποντας την ίδια την αστική δημοκρατία σε ένα «αδειανό πουκάμισο», σε κάτι που θα διαφέρει όλο και λιγότερο από μια ανοιχτή αστική δικτατορία.
Η «αριστερά» που δεν βλέπει πέρα από τη μύτη της, που εδώ και καιρό έχει συνηθίσει να τη σέρνει από τη μύτη η αστική τάξη, όχι μόνο δεν κατάλαβε τίποτε από τα παραπάνω, αλλά συναίνεσε διά πράξεων και παραλείψεων στην ανάπτυξη του καθεστώτος «εκτάκτου ανάγκης». Σε ποια άλλη περίοδο της ιστορίας τους η αριστερά και τα συνδικάτα δεν θα είχαν χαλάσει τον κόσμο αν εφαρμοζόταν, για οποιονδήποτε λόγο, απαγόρευση συναθροίσεων, διαδηλώσεων, συνελεύσεων, απεργιών και παράλληλα περνούσαν σωρηδόν αντεργατικά νομοσχέδια;
3. Αυτό το σκηνικό «δυστοπίας» διακόπτεται από αντίρροπες τάσεις, που προκύπτουν είτε από την αντίσταση των εργαζομένων και της νεολαίας είτε από τις ίδιες τις αντιφάσεις του. Η νίκη των διανομέων της efood έδειξε ότι η εργατική τάξη, και ιδίως η νέα βάρδια της, είναι εδώ! Και όταν είναι ενωμένη και πιστεύει πραγματικά στη δύναμή της, τίποτε δεν μπορεί να τη σταματήσει. Στη νίκη αυτή συνέβαλαν: η δουλειά βάσης που είχε γίνει μια ολόκληρη περίοδο από το σωματείο, η ενότητα μεταξύ διαφορετικών δυνάμεων που παρεμβαίνουν σε αυτόν τον κλάδο και η αλληλεγγύη από τον κόσμο της εργασίας, η οποία εκφράστηκε με μποϋκοτάρισμα της εταιρείας. Ας κρατήσουμε αυτά τα χαρακτηριστικά, γιατί θα αποδειχθούν πολύτιμα αν θέλουμε να έχουμε ανάλογες επιτυχίες και σε άλλους κλάδους της εργατικής μας τάξης. Η αντίσταση των εκπαιδευτικών στην αξιολόγηση της Κεραμέως έχει κομβικό χαρακτήρα, γιατί αφορά την ίδια την ύπαρξη της δημόσιας παιδείας. Αν περάσει ο τσαμπουκάς της Κεραμέως, η κυβέρνηση θα συνεχίσει ακάθεκτη στο χτίσιμο μιας παιδείας ανοιχτών ταξικών διακρίσεων και με λογική ιδιωτικοποίησης. Περαιτέρω, δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τις επίμονες κινητοποιήσεις των υγειονομικών που έχουν τεθεί σε αναστολή, παρά την ψοφοδεή στάση των σωματείων τους, αλλά και την πρώτη, επιτυχημένη διαδήλωση αριστερών κυρίως συλλογικοτήτων ενάντια στο καθεστώς «εκτάκτων συνθηκών». Πολύ περισσότερα, βέβαια, πρέπει και μπορούν να γίνουν σε αυτό το μέτωπο.
Στο πεδίο των πολιτικών συσχετισμών, έχουμε την παρέμβαση Δένδια που οδήγησε στη διαγραφή του ακροδεξιού Μπογδάνου από τη Νέα Δημοκρατία. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι ο Μητσοτάκης δεν είναι τόσο κραταιός μέσα στην παράταξή του όσο τον παρουσιάζουν. Και, το κυριότερο, ότι το μαύρο μέτωπο νεοφιλελεύθερων-«ακραίου κέντρου» και ακροδεξιάς υφίσταται αυτή τη στιγμή ρήγματα.
Με βάση όλα τα παραπάνω, προκύπτει και τι πρέπει να κάνουμε την αμέσως επόμενη περίοδο: α) Να δουλέψουμε για τη συσπείρωση των πρωτοπόρων αγωνιστών της αριστεράς και του εργατικού κινήματος που είπαν «όχι» στο καθεστώς «έκτακτης ανάγκης», κόντρα στην υποταγή και την ηττοπάθεια της παραδοσιακής «αριστεράς». β) Να ξαναβάλουμε σε κίνηση τα σωματεία, με μια οργανωμένη, συντονισμένη και αποφασιστική εκστρατεία ανυπακοής και στον νόμο Χατζηδάκη και στις χουντικές απαγορεύσεις. γ) Να δυναμώσουμε είτε από τα μέσα είτε από τα έξω (με την αλληλεγγύη) κάθε εργατική αντίσταση. δ) Να δυναμώσουμε πάση θυσία όλες τις αντιστάσεις στον ανερχόμενο ολοκληρωτισμό με πρόσχημα την επιδημία – συν τοις άλλοις, αυτό είναι προϋπόθεση για να ξεφοβηθεί ο κόσμος και να αρχίσει και πάλι να διεκδικεί. ε) Να απομονώσουμε την πιο μαύρη κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών, ανοίγοντας τον δρόμο για την ανατροπή της και την ήττα του νεοφιλελεύθερου προγράμματος στην κοινωνία.
13.10.2021
Η Συντακτική Επιτροπή
