Πάνω σε αυτό το τρίπτυχο θα κριθεί η επιβίωσή μας τις δύσκολες μέρες που έρχονται. Και αυτά μπορούμε να τα επιβάλουμε μόνο αν αφυπνιστούμε ως λαός όσο είναι νωρίς και ανακτήσουμε τη μαχητικότητά μας αλλά και την αισιοδοξία μας. Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις κατά της ακρίβειας που πυκνώνουν αυτές τις ημέρες σε όλη την Ευρώπη μάς δείχνουν τον δρόμο!
Ο Μητσοτάκης βάζει το δίλημμα «ή εγώ ή το χάος» και υπερασπίζεται ακόμα και τις παρακολουθήσεις πολιτικών αντιπάλων του. Όμως, η αλαζονεία δεν απέχει πολύ από την απελπισία. Τα στηρίγματά του εκτός της χώρας, μέσα στο ίδιο του το κόμμα και φυσικά και στον ελληνικό λαό είναι εμφανώς αποδυναμωμένα.
1. Ο δήμιος του ελληνικού λαού Μητσοτάκης ανακοίνωσε ουσιαστικά από το βήμα της ΔΕΘ την έναρξη μιας μακράς προεκλογικής περιόδου, κατά την οποία θα προσπαθήσει: α) να ξεγελάσει τον ελληνικό λαό με ψευδο-παροχές και ελεημοσύνες που δεν λύνουν ούτε κατ’ ελάχιστον το πρόβλημα της πρωτοφανούς ακρίβειας· β) να πάρει πίσω ό,τι επιπλέον προλάβει από τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων και γενικά του ελληνικού λαού· και γ) να διανείμει στις μεγαλοκαπιταλιστικές συμμορίες τα χρήματα από το Ταμείο Ανάκαμψης αλλά και από τη συνεχιζόμενη καταλήστευση του ελληνικού λαού και το συνεχιζόμενο διαγούμισμα της δημόσιας περιουσίας.
Για να διατηρήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων στο κεντρικό πολιτικό παιχνίδι, ο πρωθυπουργός προσπαθεί να επιβάλει το δίλημμα «Μητσοτάκης ή χάος». Η πραγματικότητα είναι η αντίθετη – και αυτό πρέπει να το λέμε όσο πιο δυνατά και όσο πιο πλατιά μπορούμε: Μητσοτάκης ίσον χάος, ίσον αυταρχισμός και αστυνομοκρατία, ίσον τσάκισμα των δικαιωμάτων μας, ίσον ακρίβεια και φτώχεια, ίσον καταστροφική και τρομοκρατική διαχείριση της επιδημίας, ίσον διακινδύνευση της χώρας μας για τα συμφέροντα της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ.
Δεν είναι, όμως, το μόνο πρόβλημά μας ο Μητσοτάκης. Η παγκόσμια αντίδραση, ο διεθνής καπιταλισμός της παρακμής, ανίκανος να αντιμετωπίσει τα ιστορικά αδιέξοδά του, σέρνει την ανθρωπότητα στο βάραθρο της εξαθλίωσης, της απειλής ενός γενικευμένου πολέμου, της απειλής ακόμα και για καταστροφή του πλανήτη από ένα πυρηνικό «ατύχημα»! Αλλά επίσης και στο βάραθρο ενός ολοκληρωτισμού διαρκείας, με «υγειονομική», «οικολογική» ή τεχνοκρατική δικαιολόγηση.
Η σημερινή καπιταλιστική Ευρώπη, η Ευρώπη της αντι-δημοκρατικής Ευρωπαϊκής «Ένωσης», πρωταγωνιστεί σε αυτή την πορεία προς τη βαρβαρότητα. Ένα και μόνο παράδειγμα αρκεί: ενώ οι Ευρωπαίοι πολίτες υποφέρουν από την ακρίβεια και θεωρείται δεδομένο ότι θα παγώσουμε τον ερχόμενο χειμώνα, η Ε.Ε. συνεχίζει να επιβάλει την κοστολόγηση του ηλεκτρικού ρεύματος βάσει ενός παλαβού χρηματιστηριοποιημένου συστήματος. Σύμφωνα με αυτό, η χονδρική τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος σε όλη την Ευρώπη υπολογίζεται βάσει της ακριβότερης κιλοβατώρας του ακριβότερου καυσίμου, που είναι σήμερα το φυσικό αέριο! Και όλο αυτό υποτίθεται ότι γίνεται για να προωθηθεί η «πράσινη μετάβαση»!
Επομένως, εκτός από το προαναφερθέν δίλημμα για τον Μητσοτάκη, πρέπει να θέσουμε ευθέως και τα ευρύτερα διλήμματα που τίθενται μπροστά μας: Ευρωπαϊκή «Ένωση» ή διάσωση των ευρωπαϊκών λαών από την εξαθλίωση; Οικονομία της αγοράς-καζίνο ή κεντρικός δημοκρατικός σχεδιασμός με βάση τις λαϊκές ανάγκες; Και τελικά, σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;
Αυτοί που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση έχουν και το θράσος να μας λένε κατάμουτρα ότι ο επόμενος χειμώνας θα είναι ο πιο δύσκολος από τον χειμώνα του 1942. Θα πρέπει να τους θυμίσουμε ότι εκείνον ακριβώς τον πολύ δύσκολο χειμώνα, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού αποφάσισε να αντιδράσει παίρνοντας το όπλο και ανεβαίνοντας στο βουνό. Μπορεί ακόμα να μην έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο, όμως είναι προφανές ότι οι λαοί δεν είναι διατεθειμένοι να ανεχτούν αυτή την κατάσταση. Η Αγγλία βιώνει ουσιαστικά το μεγαλύτερο απεργιακό κύμα από την εποχή της Θάτσερ και των ανθρακωρύχων. Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, αλλά και πολλές της περιφέρειας, έχουμε μαζικές και οργισμένες διαδηλώσεις κατά της ακρίβειας, καθώς και σημαντικούς απεργιακούς αγώνες. Με μια κολοσσιαία διαδήλωση στην Πράγα, ο λαός της Τσεχίας απαίτησε να σταματήσουν οι κυρώσεις και τα εμπάργκο, ώστε να μην πληρώσουν οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι τον πόλεμο στην Ουκρανία. Οι αντιδράσεις αυτές ανά τον κόσμο είναι δεδομένο ότι θα κλιμακωθούν, ιδίως όσο πλησιάζει ο χειμώνας.
Ο εργαζόμενος ελληνικός λαός πρέπει να ακολουθήσει αυτά τα παραδείγματα! Μόνο στους δρόμους του αγώνα θα υπερασπιστούμε τις ζωές μας. Μόνο βγάζοντας την οργή μας στο πεζοδρόμιο θα μπορέσουμε να επηρεάσουμε τις πολιτικές εξελίξεις, ώστε ν’ απαλλαγούμε μια ώρα αρχύτερα από την πιο μαύρη κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών και ν’ ανοίξουμε έναν πιο αισιόδοξο δρόμο.
2. Ο Μητσοτάκης προσπαθεί να περάσει την εικόνα ότι παραμένει πολιτικά ισχυρός, ότι είναι ανυποχώρητος στην πολιτική του, ότι θα συνεχίσει στη λογική των συγκρούσεων.
Υπερασπίστηκε με απύθμενο θράσος ακόμα και τις παρακολουθήσεις πολιτικών αντιπάλων (Ανδρουλάκης-ΠΑΣΟΚ), ενώ στην αρχή παρίστανε ότι δεν ήξερε τίποτα και έλεγε ότι ήταν πολιτικά λάθος η «επισύνδεση» στην περίπτωση του Ανδρουλάκη. Από τα υποτιθέμενα φιλολαϊκά μέτρα που ανακοίνωσε στη ΔΕΘ, κάποια ευνοούν κυρίως τα εύπορα στρώματα, κάποια είναι παρανοϊκά (όπως ο διπλασιασμός του επιδόματος θέρμανσης για όσους κάψουν πετρέλαιο, τη στιγμή που η ίδια αυτή κυβέρνηση μας ζητούσε να ξηλώσουμε τους καυστήρες πετρελαίου!) και τα υπόλοιπα είναι απλώς ψίχουλα. Που και η ίδια η κυβέρνηση αναγνωρίζει ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν π.χ. τον δεκαπλασιασμό της τιμής του φυσικού αερίου. Ούτως ή άλλως, μέτρα στη λογική των «κουπονιών» απλώς εξευτελίζουν τον πολίτη, τον μετατρέπουν σε επαίτη και άμεσα εκβιαζόμενο από την εκάστοτε κυβέρνηση, ενώ δεν λύνουν κανένα απολύτως πρόβλημα.
Αρνούνται, ακόμα και τώρα, να βάλουν διατίμηση στα καύσιμα, ή να μειώσουν τον ΦΠΑ και τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης. Ενθαρρύνουν έτσι τους μεγαλοκαπιταλιστές της ενέργειας να συνεχίζουν να θησαυρίζουν, ενώ οι τιμές παραμένουν στα ύψη, συνθλίβοντας το λαϊκό εισόδημα, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις αλλά και την παραγωγική οικονομία της χώρας.
Πριν ακόμα ανοίξουν οι πανεπιστημιακές σχολές, πήγαν να βάλουν την αστυνομία στα πανεπιστήμια, αν και την πάτησαν, καθώς οι φοιτητές έδειξαν αντανακλαστικά και κινητοποιήθηκαν άμεσα. Δεν θα σταματήσουν, όμως, όσο είναι στην εξουσία τα μέτρα κατά της δημόσιας παιδείας και υπέρ της ιδιωτικής. Όπως και τα μέτρα για την ιδιωτικοποίηση της ασφάλισης. Σε αυτό το πλαίσιο, κοροϊδεύουν τους συνταξιούχους ότι έρχονται αυξήσεις, οι οποίες στην πραγματικότητα θα είναι πολύ χαμηλές και θα τις πάρουν μόνο όσοι δεν έχουν «προσωπική διαφορά».
Επιπλέον, ο Μητσοτάκης με τον ακροδεξιό υπουργό του της Υγείας, τον Πλεύρη, μόνοι σε όλη την Ευρώπη, επιμένουν στην πολιτική του υγειονομικού απαρτχάιντ. Διατηρούν εκδικητικά το ένα ράπιντ τεστ την εβδομάδα για τους ανεμβολίαστους εργαζόμενους, κάτι που σημαίνει μείον 40 ευρώ τον μήνα για χιλιάδες κόσμο. Εξίσου εκδικητικά κρατούν τους ανεμβολίαστους υγειονομικούς σε αναστολή, για 13ο μήνα πλέον, χωρίς ούτε ένα ευρώ εισόδημα.Επαναφέρουν έμμεσα και τα εμβολιαστικά πάσα.
Όμως, από την άλλη, όλη αυτή η εικόνα πολιτικού τσαμπουκά που προσπαθεί να περάσει ο Μητσοτάκης έχει θαμπώσει τελείως. Ο τέως αρχηγός του κόμματός του, ο Κ. Καραμανλής, διαφοροποιήθηκε ανοιχτά σε καίρια ζητήματα, όπως στις παρακολουθήσεις. Και οι πάντες γνωρίζουν ότι στη βάση της Νέας Δημοκρατίας ο καραμανλισμός παραμένει πιο ισχυρός από τους Μητσοτάκηδες. Τον Καραμανλή ακολούθησε η Όλγα Κεφαλογιάννη, ενώ πολλά άλλα παραδοσιακά στελέχη της ΝΔ δεν βγαίνουν δημόσια να στηρίξουν τον πρωθυπουργό. Το πιο σημαντικό, ο διεθνής Τύπος πυροβολεί πλέον κατά ριπάς τον Μητσοτάκη, κάτι που δεν μπορεί να σημαίνει κάτι άλλο παρά ότι ο τελευταίος έχει χάσει τα διεθνή ερείσματά του.
Είναι αλήθεια ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, μαντρωμένη δύο χρόνια με πρόσχημα την επιδημία και φοβισμένη από τις διεθνείς εξελίξεις (πόλεμος στην Ουκρανία, ενεργειακή κρίση κ.λπ.), δεν αντιδρά ανοιχτά. Ωστόσο, η εκτίμησή μας είναι ότι το κοινωνικό καζάνι βράζει. Η κοινωνική πίεση, έστω και διά της τεθλασμένης οδού, μεταφέρεται ακόμα και μέσα στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Μπορεί η έλλειψη πολιτικών και συνδικαλιστικών ηγεσιών που να εκπροσωπούν πραγματικά τα λαϊκά συμφέροντα να δυσχεραίνει τις αντιδράσεις, αλλά αν η κυβέρνηση συνεχίσει να κάνει δηλώσεις όπως «στείλτε τον λογαριασμό στον Πούτιν» ή «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει», η οργή θα εκφραστεί. Ας το κάνουμε να συμβεί πιο γρήγορα, πιο μαζικά, πιο αποφασιστικά!
3. Κάποια πρώτα ελπιδοφόρα σημάδια υπάρχουν ήδη. Μετά τους επιτυχημένους αγώνες των ντελιβεράδων και των λιμενεργατών της COSCO, ο αγώνας των εργατών της «Μαλαματίνα» στη Θεσσαλονίκη, και άλλοι μικρότεροι, εκθέτουν την κυβέρνηση και αποδεικνύουν ότι η εργατική τάξη είναι εδώ. Η άμεση και δυναμική αντίδραση των φοιτητών απέναντι στην πανεπιστημιακή αστυνομία δείχνει επίσης ότι και στο μέτωπο της νεολαίας τα πράγματα δυσκολεύουν για τον Μητσοτάκη. Όλες αυτές οι αντιδράσεις πρέπει να πολλαπλασιαστούν, να ενισχυθούν, να συγκλίνουν. Με βασικούς άξονες τα εξής: Τέρμα εδώ και τώρα στο υγειονομικό απαρτχάιντ – να γυρίσουν οι υγειονομικοί στις δουλειές τους – να πάψουν τα τιμωρητικά μέτρα. Διατίμηση στα βασικά είδη – μείωση έμμεσων και ειδικών φόρων – κρατικοποίηση και αποχρηματιστηριοποίηση όλου του ενεργειακού κλάδου. Κάτω η αστυνομοκρατία και ο αυταρχισμός! Κάτω τώρα η μαύρη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ακρίβειας, της φτώχειας και του κοινωνικού κανιβαλισμού!
15.9.2022
Η Συντακτική Επιτροπή
