Η
επιλογή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να οδηγήσει τη χώρα σε νέες εκλογές είναι μια
αναπόφευκτη συνέπεια της πλήρους υποταγής της στον μνημονιακό δρόμο αλλά και
μια απόδειξη του αδιεξόδου της. Η κυβέρνηση που εκλέχθηκε για να καταργήσει το
μνημόνιο, που πήρε βροντερή εντολή από το 62% του ελληνικού λαού στις 5 Ιουλίου
για σύγκρουση με τους «δανειστές»-εκβιαστές, τελικά παραδόθηκε άνευ όρων σε
αυτούς, παραδίδοντας ταυτόχρονα το λαό και τη χώρα στη φρίκη ενός ακόμα πιο
σκληρού μνημονίου. Έτσι τώρα καταφεύγει σε αιφνιδιαστικές εκλογές για να
απαλλαγεί από τους διαφωνούντες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και να διαμορφώσει μια πιο
σταθερή (όπως μάταια ελπίζει) κοινοβουλευτική πλειοψηφία, πριν ο λαός προλάβει
να νιώσει στο πετσί του τα νέα μέτρα. Η
προσπάθεια αυτή δεν θα έχει καμία επιτυχία. Ακόμη κι αν ο Τσίπρας κερδίσει
αυτές τις εκλογές, θα είναι με σαφώς μικρότερο ποσοστό απ’ ό,τι στις εκλογές
του Ιανουαρίου, οπότε θα υποχρεωθεί σε συνεργασία με τα παλιά μνημονιακά
κόμματα – ένα κυβερνητικό σχήμα που θα είναι εντελώς ασταθές και που η φθορά
του θα είναι πολύ γρηγορότερη απ’ ό,τι των προηγούμενων.
Στις
εκλογές του Ιανουαρίου, η πλειοψηφία των εργαζομένων, των φτωχών, των ανέργων, της
νεολαίας χρησιμοποίησε τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ με την ελπίδα ότι θα έρθουν ευνοϊκότερες
συνθήκες για την επιβίωσή του. Η ελπίδα αυτή διαψεύσθηκε, αλλά ο λαός δεν έχει
παραδοθεί, δεν έχει σκύψει το κεφάλι στον μνημονιακό όλεθρο. Κρατώντας το περήφανο ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου,
θα πρέπει να συνεχίσει την πάλη του σε όλα τα επίπεδα. Δεν μπορεί να
υπάρχει πια καμιά αυταπάτη για το κατά πόσον είναι εφικτή η σωτηρία του μέσα
στο πλαίσιο της ευρωχούντας, που μόνο περισσότερη λιτότητα, περισσότερα
αντεργατικά μέτρα, περισσότερο ξεπούλημα, περισσότερη συρρίκνωση της παραγωγής
μάς επιφυλάσσει. Αυτό θα πρέπει να είναι
το βασικό κριτήριο για την ψήφο μας στις επερχόμενες εκλογές.
Πολύ
σημαντικότερο όμως από το κοινοβουλευτικό πεδίο είναι το πεδίο των αγώνων και
της αυτοοργάνωσης του λαού μας. Πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις,
τοπικές πρωτοβουλίες, κινήματα αλληλεγγύης και κάθε είδους συλλογικότητες, και
κυρίως απλοί εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι άνθρωποι, πρέπει να στρατευθούμε σε ένα
Ενιαίο Μέτωπο λαϊκής σωτηρίας και αντίστασης – που θα πλαταίνει και θα δυναμώνει κάθε μέρα, όσο μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε
τις δικές μας δυνάμεις! Να είμαστε σίγουροι ότι νέες δυνάμεις θα
ξεπηδήσουν από όλο αυτόν τον κόσμο που δίνει επί πέντε χρόνια τις μάχες ενάντια
στα μνημόνια, δυνάμεις που θα είναι προσηλωμένες στα πραγματικά συμφέροντα του
εργαζόμενου λαού, σκληραγωγημένες από τις εμπειρίες της πάλης και
αποφασισμένες!
21
Αυγούστου 2015
Η
Σύνταξη της Σοσιαλιστικής Προοπτικής
