 |
Η στρατηγικής
σημασίας Χαλυβουργική αφέθηκε ουσιαστικά
να ρημάξει. Αυτές είναι οι συνέπειες
του παρασιτισμού
της εγχώριας αστικής τάξης.
|
Η
ΔΕΗ διέκοψε τη λειτουργία της «Χαλυβουργικής», της βιομηχανίας χάλυβα στην
Ελευσίνα, ιδιοκτησίας της οικογένειας Αγγελόπουλου, για χρέη προς αυτήν ύψους
34,5 εκατ. ευρώ. Οι 170 εναπομείναντες εργάτες βρίσκονται «στον αέρα».
Η
βιομηχανία εδώ και μια δεκαετία ακολουθούσε φθίνουσα πορεία. Απ’ το 1 εκατ. τόνους
χάλυβα ετησίως που παρήγαγε το 2001, συμμετέχοντας σε όλα τα μεγάλα έργα της
χώρας τότε, με προεξάρχοντα βέβαια αυτά για τους Ολυμπιακούς του 2004, έφτασε
στους 300.000 τόνους το 2013. Από το 2016 είχε σταματήσει ουσιαστικά την
παραγωγή. Υπάρχουν ακόμα 400 εκατ. ευρώ χρέη προς τις τράπεζες από δάνεια και
5,5 εκατ. ευρώ χρωστούμενα σε δημοτικά τέλη.
Η
πτώση της Χαλυβουργικής δεν οφείλεται
μόνο στην οικονομική κρίση, που επηρεάζει πάντα σε μεγάλο βαθμό τη
βιομηχανία χάλυβα (η παγκόσμια παραγωγή έχει πέσει 9% απ’ το 2009). Έχει άμεση σχέση με τη γενικότερη κατάσταση
και τον προσανατολισμό της εγχώριας αστικής τάξης. Η οικογένεια Αγγελόπουλου
είναι μια απ’ τις παλαιότερες και ισχυρότερες της χώρας στον χώρο της
βιομηχανίας. Η διαμάχη στο εσωτερικό της είναι σύμπτωμα της κρίσης της
παραδοσιακής ελληνικής αστικής τάξης. Η πλειοψηφία των μελών της ασχολείται πλέον
με επιχειρηματικές δραστηριότητες πιο άμεσα επικερδείς ή και παρασιτικές (ναυτιλία,
εμπόριο, μετοχές τραπεζών κ.λπ.). Η «Χαλυβουργική» είχε γίνει το «αποπαίδι» της
οικογένειας. Υπάρχουν σχέδια για μετατροπή του τεράστιου χώρου της (1.200
στρέμματα έκταση, ιδιόκτητο λιμάνι) σε αποθήκη logistics.
Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι μια
απ’ τις ισχυρότερες βιομηχανικές οικογένειες της χώρας δεν θέλει πλέον να
παράγει εντός της χώρας (γιατί στο εξωτερικό διατηρούν κεφάλαια και
δραστηριότητες).
Οι
εργάτες της Χαλυβουργικής είναι τα πρώτα άμεσα θύματα αυτής της κατάστασης. Η προτιμότερη λύση θα ήταν η κρατικοποίηση
χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο αυτής της στρατηγικής βιομηχανικής
μονάδας. Το παράδειγμα της ΒΙΟ.ΜΕ στη Θεσσαλονίκη, όπου οι ίδιοι οι εργάτες
κατέλαβαν και λειτούργησαν το εργοστάσιο που εγκαταλείφθηκε απ’ τους ιδιοκτήτες,
δείχνει έναν εναλλακτικό δρόμο. Για να
σωθούν η Χαλυβουργική και οι εργάτες της χρειάζεται οργανωμένος αγώνας και η ενεργός
συμμετοχή όλου του εργατικού κινήματος. Αυτός, όμως, είναι και ο μόνος δρόμος για
την εργατική τάξη και συνολικά για τον ελληνικό λαό απέναντι στο μέλλον που
τους επιφυλάσσει η αδηφάγα, αδίστακτη και παρασιτική πλέον εγχώρια αστική τάξη.
Σ. Κρόκος
