 |
Λέοντας Τρότσκυ
«Τα συνδικάτα της εποχής
μας μπορούν ή να
χρησιμεύσουν σαν δευτερεύοντα όργανα του
ιμπεριαλιστικού
καπιταλισμού για να
υποτάσσουν και να πειθαρχούν τους εργάτες και να
εμποδίζουν
την επανάσταση, ή αντίθετα να γίνουν τα
όργανα που επαναστατικού κινήματος του
προλεταριάτου. Η δουλειά μέσα στα συνδικάτα, όχι
μόνο δεν χάνει τίποτα από τη
σπουδαιότητά της, αλλά
μένει όπως και πριν και γίνεται μάλιστα υπό τη
σπουδαιότητά της, αλλά μένει όπως και πριν και γίνεται
μάλιστα υπό μια ορισμένη έννοια επαναστατική.
Ο σκοπός αυτής της δουλειάς παραμένει ουσιαστικά
ο αγώνας
για την επιρροή πάνω στην εργατική τάξη.
Κάθε οργάνωση, κάθε κόμμα, κάθε φράξια
που
επιτρέπει στον εαυτό της μια τελεσιγραφική θέση
απέναντι στα συνδικάτα,
δηλαδή που στην
πραγματικότητα γυρίζει την πλάτη στην εργατική
τάξη μόνο και
μόνο γιατί οι οργανώσεις της δεν
της αρέσουν, είναι καταδικασμένη να χαθεί.
Και
πρέπει να πούμε πως είναι άξια της τύχης της».
«Τα συνδικάτα στην εποχή
της ιμπεριαλιστικής
παρακμής»
|
⧫ Τα εργατικά σωματεία είναι τα αναντικατάστατα εργαλεία για την οργάνωση
την ενότητα και την πάλη της εργατικής τάξης. Γιατί αυτή η πάλη, που είναι η
αγωνιστική γυμναστική της, της διαμορφώνει την ταξική της συνείδηση: Που είναι
ο απαραίτητος πολιτικός οπλισμός της για την αφύπνισή της, την εξέγερσή της,
για την ιστορική κοινωνική επανάστασή της.
Γι’ αυτό το λόγο οι Κομμουνιστές-Τροτσκιστές εργάτες
δουλεύουν συνέχεια μέσα στην τάξη τους και στα εργατιά σωματεία του. Και εκεί
με την δραστηριότητά τους, τη συνέπειά, σοβαρότητα, τιμιότητα και την όλη στάση
τους, κερδίζουν την εμπιστοσύνη, την εκτίμηση και το σεβασμό των εργατών
συναδέλφων τους. πράγμα που είναι απαραίτητο, ώστε μαζί με τους νέους
συντρόφους τους και μαζί με τους πιο συνειδητούς τίμιους και τολμηρούς
συναδέλφους τους, και διαμέσου της πάλης των εργατών: Καταλαμβάνουν τα σωματεία
στα οποία δραστηριοποιούνται και τα μεταβάλλουν σε εργατικά φρούρια. (Αυτή η
μέθοδος εργασίας είναι δοκιμασμένη και έχει αποφέρει άριστα αποτελέσματα).
⧫ Σήμερα οι εργοδότες γενικά, μηχανεύονται την αύξηση της παραγωγής με
λιγότερα χέρια και την αφαίρεση των εργατικών δικαιωμάτων με πάμφθηνους και
ανασφάλιστους ξένους εργάτες με πρωτόγονη ή σωστότερα με ανύπαρκτη ταξική
συνείδηση και κατά προτίμηση Ασιάτες ισλαμιστές. Η εργατική τάξη είναι
ανοργάνωτη, και σε συνδυασμό με τις συννεφιασμένες πολιτικές προοπτικές της,
είναι αυξημένα στις γραμμές της, ο ατομικισμός, η ανασφάλεια και η φοβία.
Σήμερα τα εργατικά σωματεία είναι σε πολύ κακά χέρια.
Στην μεγάλη πλειοψηφία τους είναι ελεγχόμενα από
γραφειοκρατικοποιημένα άτομα του “ΠΑΣΟΚ” της “Ν.Δ.” και του “ΚΚΕ” ή και
απευθείας των εργοδοτών.
Τα σωματεία των κρατικών επιχειρήσεων (που συμμετέχουν
αρκετοί εργαζόμενοι) είναι κυρίως του ΠΑΣΟΚ, και ελέγχονται απ’ αυτό. Τα
σωματεία του ιδιωτικού τομέα, της μεγάλης πλειοψηφίας της ελληνικής εργατικής
τάξης είναι ανοργάνωτα, επειδή οι γραφειοκράτες αυτών των σωματείων τα θέλουν
ανοργάνωτα.
Οι κομματικοί συνδικαλιστές γραφειοκράτες, αλληλοτρώγονται
μεταξύ τους, αλλά ο ρόλος των κομμάτων τους –για διαφορετικούς λόγους του
καθενός- ουσιαστικά είναι ο ίδιος. Διότι ο πραγματικός ρόλος όλων τους, είναι
να κρατήσουνε τους εργάτες μακριά από τα εργατικά σωματεία και ανοργάνωτους.
Τα κόμματα του “ΠΑΣΟΚ” και της ”Ν.Δ.” είναι αστικά κόμματα
και κάνουνε τη δουλειά τους. η ηγεσία όμως του “KKE”, που είναι και αυτή αστική, κάνει
τα ίδια, για άλλους δικούς της λόγους. Αυτή θέλει να αποδείξει στην αστική
τάξη, ότι είναι χρήσιμη και αναγκαία για το αστικό πολιτικό της σύστημα, και
ότι μπορεί η αστική τάξη να την εμπιστεύεται και να την χρησιμοποιήσει και σε
θέσεις των κρατικών υπηρεσιών της… αλλά ακόμα και σε θέσεις υπουργείων… όταν
την χρειαστεί…
Τα εργατικά σωματεία του ΚΚΕ, ακόμα και “κραταιά” οχυρά του,
όπως του “Μετάλλου” της “Κλωστοϋφαντουργίας”
των “Λιθογράφων” κ.λπ. κ.λπ. είναι εντελώς ανοργάνωτα. Απόδειξη είναι ότι στις
συνελεύσεις τους, συμμετέχει μόνο περί το (ένα) 1% των εργαζομένων στο
επάγγελμα. Φυσικά δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φιλοσοφία, ότι για να φύγουν όλοι
αυτοί οι ελεεινοί γραφειοκράτες, πρέπει οι εργάτες να πάνε στα σωματεία τους
που τους ανήκουν δικαιωματικά.
⧫ Αυτή είναι η κατάσταση. Είναι δύσκολη αλλά αναστρέψιμη. Η δε εμπειρία
των μαχόμενων Κομμουνιστών-Τροτσκιστών εργατών, με ακηλίδωτη ιδεολογική σημαία,
που ανήκει και αυτή στον βαρύ οπλισμό της επαναστατικής πρωτοπορίας, μα
επιτρέπει με βεβαιότητα: Να συνιστούμε στους νέους πρωτοπόρους συνειδητούς
εργάτες και εργάτριες, στους υποψήφιους πορθητές γραφειοκρατικών διοικήσεων
όπως και οργανωτές εργατικών σωματείων και ηγέτες εργατικών μαχών, να ενεργούν
στα πρώτα τους βήματα ως εξής.
1)
Να οργανώνουν τις δικές τους πολιτικές δυνάμεις
συστηματικά και υπομονετικά. Μόνο έτσι θα μπορέσουν ένα αξιόμαχο ηγετικό
επιτελείο στην υπηρεσία των εργατών. Οι φυσικοί συνεργάτες τους και σύμμαχοί τους,
θα είναι οι τίμιοι, οι ευθείς, και οι σενμοί αγωνιστικοί εργάτες.
2)
Να αρχίζουν από τα θεμέλια. Να ξεκινάνε από τον
τόπο της δουλειάς τους και να οργανώνουν μια εργατική ομάδα από τους καλύτερους
και έμπιστους συναδέλφους τους, που να εκτελεί χρέη μιας μυστικής “εργατικής
επιτροπής”. Ο ρόλος αυτής της επιτροπής είναι να ασχοληθεί με τα ζητήματα των
συναδέλφων της επιχείρησης.
3)
Να ασχοληθούν πραγματικά και σοβαρά με αυτήν την
υπόθεση και να συνδέσουν τη δουλειά τους με τα πραγματικά προβλήματα που απασχολούν
τους εργάτες.
4)
Χωρίς θυσία της φυσικής τόλμης τους, να
κινούνται και να οργανώσουν εντελώς μυστικά, από τους ρουφιάνους των εργοδοτών,
τους γραφειοκράτες συνδικαλιστές και τις κλίκες τους και τους φλύαρους και
ανεύθυνους συναδέλφους τους. και με πρωτότυπες μεθόδους να παραπλανούν όλους
τους αντιπάλους τους.
5)
Αν μην βιάζονται ποτέ μπαίνοντας σε ένα σωματείο
με πασοκική δεξιά ή σταλινική διοίκηση, αλλά να δρούνε προσεκτικά πάνω σε
συγκεκριμένους σκοπούς και τακτικές. Να αποφεύγουν μια σκληρή αντιπαράθεση με
τους αντιπάλους στις συνελεύσεις, όσο είναι απομονωμένοι, και να δημιουργούν
βαθείς πραγματικούς δεσμούς με τους εργάτες.
6)
Να μην τους εντυπωσιάζει η επιφάνεια. Η κατάληψη
μιας συνδικαλιστικής θέσης σε ένα διοικητικό συμβούλιο, έχει σημασία μόνο όταν
με αυτήν, μπορούν να δημιουργήσουν δεσμούς με τους εργάτες και βάσεις στους
τόπους δουλειάς. Διαφορετικά δεν έχει ενδιαφέρον.
7)
Να αποφεύγουν κάθε σχέση με τα επιβλαβή
ανεμομαζώματα των “συσπειρώσεων” “σχημάτων” κ.λπ. κ.λπ. Αυτές οι παρέες, λόγω
του ιδεολογικού τους χάους και της πολιτικής τους ετερογένειας δεν μπορούν ποτέ
να υποκαταστήσουν μια συμπαγή πρωτοπορία. Όποτε χειρίστηκαν την διεξαγωγή
απεργιών, πάντα χαντάκωσαν τους εργάτες. Και το να ξέρουν μυστικά αυτές οι
ανεύθυνες παρέες, είναι σαν να τα εξομολογείται κανείς στον εργοδότη του και σε
όλους τους αντιπάλους του.
8)
Να επιδοθούν σε μια πολύ υπομονετική,
συστηματική, αφανή και ταπεινή εργασία βάθους και να αντλούν την αισιοδοξία
τους από την πίστη στον συγκεκριμένο σκοπό τους.
9)
Να επιδιώκουν την ενότητα όλων των εργατών διότι
μόνο έτσι μπορούν να παλέψουν οι εργάτες και μόνο έτσι μπορούν να κερδίσουν την
εμπιστοσύνη τους.
10)
Να αναζητούν την εμπιστοσύνη των εργατών
διαμέσου νικηφόρων αγώνων, σωστών λύσεων και πραγματοποιήσιμων προτάσεων.
11)
Να αυτογυμνάζονται: Ώστε να μπορούν με άνεση να
διατυπώνουν τις σκέψεις τους σε μια εργατική συνέλευση, όπως και να τις
καταγράφουν σε μια εργατική προκήρυξη.
12)
Να μπορούν σαν συνειδητοί πρωτοπόροι εργάτες να
αισθάνονται ηγέτες και ταυτόχρονα να είναι μέσα στην ψυχή και στο πετσί και του
πιο απλού και ασήμαντου εργάτη.
13)
Να συνδέουν έντεχνα τα ζητήματα των εργατών με
το κοινωνικό καθεστώς, και όχι μόνο με την εκάστοτε κυβέρνηση.
14)
Να προσέχουν τη σωστή δόση πολιτικού
περιεχομένου της γλώσσας που χρησιμοποιούν στις ομαδικές ομιλίες τους, ώστε
αυτό να είναι ευθέως ανάλογο με το βαθμό της κατακτημένης εμπιστοσύνης και
εκτίμησης των εργατών.
(Το ίδιο ισχύει για τη χρήση και κυκλοφορία των εφημερίδων, περιοδικών
και βιβλίων τους).
15)
Να μην κουράζουν στις συνελεύσεις τους εργάτες,
να μιλάνε απλά, συγκεκριμένα και κατανοητά και να επιδιώκουν να πείσουν τους
εργάτες ότι, όταν μιλάνε αυτοί, έχουν να πουν κάτι σημαντικό.
16)
Να μην επιμένουν να επιβάλουν πιεστικά τις
προτάσεις τους, αλλά να μπορούν να περιμένουν υπομονετικά, ώστε να ωριμάσουν αυτές
μέσα στη σκέψη των εργατών.
17)
Να μη δίνουν καμία μάχη υπό το συναισθηματισμό
της οργής ή οτυ ενθουσιασμού, αλλά πάντα υποταγμένη στον αδυσώπητο υπολογισμό
της ψυχρής λογική.
18)
Να μελετήσουν με πολύ προσοχή τα ειδικά
οικονομικά και εργατικά προβλήματα του χώρου. Να συντάξουν ένα πρωτοποριακό
μεταβατικό πρόγραμμα εργατικών διεκδικήσεων για την αντιμετώπιση κάθε πλευράς
της δυσβάστακτης ζωής που επιβάλλουν οι καπιταλιστές εργοδότες στους εργάτες
του επαγγέλματος και να το προωθήσουν για ζύμωση στους εργάτες.
19)
Να χρησιμοποιούν τη γλώσσα της αλήθειας, της
τιμιότητας και της ευθύτητας και να απευθύνονται στην ψυχή των εργατών.
20)
Να είμαστε υποδείγματα ηθικής στάσης ζωής,
συνέπειας λόγων και πράξεων, συναδελφικότητας, σοβαρότητας και ορθής κρίσης.
21)
Να μην ξεχνάμε ότι η εργατική τάξη, όπως
περιφρονεί όποιον δεν την εμπιστεύεται, έτσι και ανταμείβει με την εμπιστοσύνη
της κάθε ένα που μπορεί να της αποδείξει ότι είναι άξιος της εμπιστοσύνης της.
22)
Και να είμαστε γερά εξοπλισμένοι με ακατανίκητη
επιμονή και υπομονή.
Γιάννης
Βερούχης (1931-2010)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Συνεχίζουμε την Ιστορική Στήλη του
αλησμόνητου συντρόφου μας, του Κομμουνιστή-Τροτσκιστή ηγέτη Γιάννη Βερούχη,
αναδημοσιεύοντας μερικά από τα σημαντικότερα άρθρα που έγραψε γι’ αυτή τη
στήλη, η οποία έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στον ιδεολογικό εξοπλισμό της οργάνωσής
μας. το παρόν άρθρο είχε δημοσιευτεί για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 1996.
