 |
Η γερμανική
εργατική τάξη βγαίνει και πάλι μπροστά, με απεργίες
στα τρένα, τα ταχυδρομεία,
τις κοινωνικές υπηρεσίες…
Οι Ευρωπαίοι εργάτες δεν υποτάσσονται στη λιτότητα.
|
Μετά από πέντε χρόνια σκληρής
λιτότητας στην Ευρώπη, οι λαοί δείχνουν είτε μέσα από εκλογές είτε μέσα από
εργατικούς αγώνες, την αντίθεσή τους σε αυτή την πολιτική.
Στην
Ελλάδα οι υποστηρικτές της
λιτότητας δέχτηκαν μεγάλο πλήγμα. Η εργατική τάξη έστειλε και τα δύο κλασικά κόμματα
της αστικής τάξης να βρίσκονται υπό διάλυση. Ανεξάρτητα από την πολιτική που
ακολουθεί η σημερινή κυβέρνηση, ο ελληνικός λαός ψήφισε ενάντια στην λιτότητα,
τις απολύσεις, τις περικοπές μισθών και συντάξεων, υπερασπίζοντας την επιβίωσή
του.
Στην
Ισπανία, μια χώρα με πολλά
κινήματα (όπως κατά των εξώσεων), στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές επικράτησαν
οι ηγεσίες αυτών των κινημάτων, ενωμένες σε συνασπισμούς και υποστηριζόμενοι
από το κόμμα Podemos.
Η δεξιά παρέμεινε πρώτη δύναμη, αλλά έχασε τους βασικότερους δήμους (Μαδρίτη,
Βαρκελώνη, Βαλένθια κ.ά.) και 2,5 εκατομμύρια ψήφους. Χωρίς να έχουμε αυταπάτες
για τις ηγεσίες της «αριστεράς», είναι βέβαιο ότι με το βάθεμα της κρίσης η
εργατική τάξη θα πάει ακόμη πιο αριστερά και αυτό θα φανεί και στις βουλευτικές
εκλογές του χειμώνα.
Στην
Ιταλία τα αποτελέσματα των
τοπικών εκλογών, χωρίς μεγάλες ανατροπές, έδειξαν κάποιες τάσεις μέσα στον
ιταλικό λαό. Η άνοδος του δεξιού λαϊκιστή Μπερλουσκόνι και του άχρωμου αλλά
ευρωσκεπτικιστή Πέπε Γκρίλο δείχνει τη δυσαρέσκεια του ιταλικού λαού για τα
μέτρα λιτότητας, τη δημοσιονομική «στενότητα» και την ανεργία, που έφθασε στο
13%.
Στη
Γαλλία, κι εδώ σε τοπικές
εκλογές, είχαμε άνοδο της δεξιάς του Σαρκοζί και σταθερά υψηλά ποσοστά για το ακροδεξιό
κόμμα της Λεπέν. Με τους σοσιαλδημοκράτες του Ολάντ να υιοθετούν ουσιαστικά τη γερμανική
πολιτική γραμμή της λιτότητας, η Γαλλία έφθασε να έχει 3,5 εκατομμύρια ανέργους,
με σοβαρά δημοσιονομικά προβλήματα και με μια οικονομία σε σοβαρή ύφεση, με
τάσεις επιδείνωσης. Αυτό που φάνηκε σαν «δεξιά στροφή» του γαλλικού λαού στην
πραγματικότητα ήταν μια ψήφος για μια ανεξάρτητη γαλλική πολιτική μέσα στην
Ευρώπη, φρενάρισμα της λιτότητας και λύση στο πολύ μεγάλο πρόβλημα της Γαλλίας,
το μεταναστευτικό.
Στην
Αγγλία οι συντηρητικοί πήραν
αυτοδυναμία χάρις στο εκλογικό σύστημα, χωρίς να ανεβάσουν την εκλογική τους επιρροή.
Πραγματικοί νικητές ήταν οι ευρωσκεπτικιστές του Φάρατζ και το σκωτσέζικο κόμμα (SNP), που κέρδισε τις 56 από τις 59
περιφέρειες της Σκωτίας, έχοντας στο πρόγραμμά του την ανεξαρτησία της Σκωτίας
από το Ηνωμένο Βασίλειο. Ας μην ξεχνάμε ότι
στο οπλοστάσιο του Κάμερον έχει προστεθεί το δημοψήφισμα το 2016 για έξοδο από
την Ε.Ε.
Στην
Πολωνία το συντηρητικό κόμμα
του Ντούντα κέρδισε τις προεδρικές εκλογές με 52% των ψήφων. Οι θέσεις του
κόμματος είναι ενάντια στην πολιτική της λιτότητας και ενάντια στην υιοθέτηση
του ευρώ. Δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι το 68% είναι κατά του ευρώ και μόλις το 24%
υπέρ. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και η Τσεχία με την Ουγγαρία, αρνούμενες
να ενταχθούν στην Ευρωζώνη.
Συμπερασματικά,
η δεξιά κρατάει τη δύναμή της όπου συντρέχουν ιδιαίτεροι λόγοι (Γαλλία-μεταναστευτικό,
Αγγλία-αποχώρηση από την Ε.Ε.). Στην Ισπανία, όπου ο εργαζόμενος λαός κινείται,
η τάση είναι προς τ’ αριστερά.
Η εργατική τάξη αμύνεται πανευρωπαϊκά
ενισχύοντας δυνάμεις που στρέφονται κατά της πολιτικής της λιτότητας. Στο
ερώτημα που μπαίνει γιατί η εργατική τάξη δεν συσπειρώνεται στα υπάρχοντα «αριστερά»
κόμματα, η απάντηση είναι ότι δεν εμπιστεύεται κανέναν από αυτούς που στο
παρελθόν την έχουν ξεπουλήσει. Την ίδια στιγμή, έχουμε σημαντικούς εργατικούς
αγώνες στη Γερμανία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, το Βέλγιο και άλλες χώρες. Η
εργατική τάξη θέλει και μπορεί να αγωνιστεί για τα δίκια της, αλλά της λείπει
μια ηγεσία πραγματικά εργατική, αγωνιστική, τίμια και αδιάφθορη. Μια τέτοια
ηγεσία μπορεί να βγει μόνο μέσα από τις ιδέες και την πολιτική του μαρξισμού.
Το πρωταρχικό καθήκον της εποχής μας είναι η οικοδόμηση ενός γνήσιου
μαρξιστικού κόμματος της εργατικής τάξης. Μόνο κάτω από μια τέτοια ηγεσία οι
ευρωπαϊκές εργατικές τάξεις μπορούν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και ν’
απαντήσουν στη σημερινή βαθιά κρίση, με στρατηγικό στόχο τις Ενωμένες
Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.
Χρήστος Χατζής
