 |
Το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» δεν διασφαλίζει αλλά
αντίθετα
υπονομεύει την έννοια της αξιοπρεπούς διαβίωσης
|
Οι αλλαγές που έγιναν στο σύνταγμα
με την πρόσφατη αναθεώρηση ήταν ως επί το πλείστον επουσιώδεις. Οφείλουμε
ωστόσο να σχολιάσουμε την εισαγωγή στο σύνταγμα του «ελάχιστου εγγυημένου
εισοδήματος». Η συγκεκριμένη διάταξη (άρθρο 21, παρ. 1) λέει: «Το κράτος
μεριμνά για τη διασφάλιση συνθηκών αξιοπρεπούς διαβίωσης όλων των πολιτών μέσω
ενός συστήματος ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος».
Πρόκειται για μια ξεκάθαρα αντιδραστική διάταξη! Θα το καταλάβαινε κανείς αν διάβαζε τις θριαμβολογίες
γνωστών νεοφιλελεύθερων, που θύμισαν ότι το
«ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» προτάθηκε από τους γκουρού του νεοφιλελευθερισμού
Χάγιεκ και Φρίντμαν – με τη λογική
να αντικαταστήσει όλα τα προνοιακά επιδόματα, αλλά και το επίδομα ανεργίας
και κάθε είδους κρατική στήριξη σε ευπαθείς ομάδες. Με αυτή ακριβώς τη λογική το
προωθούν όλες οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις ανά τον κόσμο, οι οποίες
πονηρά προπαγανδίζουν υπέρ μιας πιο «στοχευμένης» (δηλαδή πετσοκομμένης)
κοινωνικής πρόνοιας. Δεν είναι τυχαίο
ότι για πρώτη φορά στην Ελλάδα αυτός ο θεσμός προτάθηκε μέσω του 1ου μνημονίου,
για να εισαχθεί πιλοτικά από την κυβέρνηση Σαμαρά και να διευρυνθεί στη
συνέχεια από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (που τώρα άσκησε κριτική και δεν ψήφισε τη
διάταξη!).
Το «ελάχιστο εγγυημένο
εισόδημα» υπονομεύει την υποχρέωση του
κράτους να εγγυάται την κοινωνική πρόνοια, την υποστήριξη των ανέργων, των
αναπήρων και κάθε άλλης ευάλωτης ομάδας του πληθυσμού· και αντικαθιστά όλα
αυτά με ένα είδος ελεημοσύνης, ίσα
ίσα για να μην πεθαίνουν οι εξαθλιωμένοι στους δρόμους. Η οποία ελεημοσύνη
μπορεί να μειώνεται αυθαίρετα, αναλόγως των δημοσιονομικών προτεραιοτήτων της
κάθε κυβέρνησης.
Το επίδομα ανεργίας, τα
διάφορα προνοιακά επιδόματα, η κοινωνική πρόνοια γενικά, υπήρξαν ιστορικά
κατακτήσεις του εργατικού κινήματος. Αντίθετα, το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» περνάει στην κοινωνία ως ελεημοσύνη εκ
μέρους του αστικού κράτους, απαλλάσσει τους εργοδότες από συγκεκριμένα κόστη
και υποχρεώσεις και καλλιεργεί στους «δικαιούμενους» συνείδηση επαίτη!
Εμείς λέμε: αντί για «ελάχιστο
εγγυημένο εισόδημα», δουλειές για τους
ανέργους, επίδομα ανεργίας που να καλύπτει τις πραγματικές ανάγκες διαβίωσης, πλήρη
κάλυψη, με σύγχρονες παροχές, όλων των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, ουσιαστική
στήριξη των οικογενειών, των παιδιών, των ηλικιωμένων. Και όλα αυτά να είναι
υπό εργατικό-λαϊκό έλεγχο και δεμένα με την εργατική νομοθεσία.
Πάρις Δάγλας
